Tak, od wielu nocy nie śniło mi sie nic złego...żadnych horrorów. Dzięki specjałowi który przygotował dla mnie Severus nie miałam żadnych snów...a z do dziś. Dziś było inaczej...zasnęłam z myślą o odpoczynku...obudził mnie dźwięk. A może mi sie tylko wydawało. Szum skrzydeł a później coś jak śpiew ptaka...melodyjny, smutny z oddali...
Ale w tym śnie była grupa osób, których twarzy nie byłam w stanie nawet mgliście sobie przypomnieć. Śmiech, rozmowa, a później smutek ale taki przyjazny...
Był czas wstępnych egzaminów...Nauka i skupienie oraz panika i bieganie bez celu. Oto co panowało w tych dniach w całym Hogwarcie. Ci którzy nie przykładali sie do nauki przez cały semestr, ba, przez całą szkołę miało niezłego pietra. Jak tu zaliczyć?!
Nieliczne "kujony" tkwiły w swoich grupkach dopowiadając sobie to, co już i tak umiały na pamięć. Były też osoby które w miarę pewne swojej wiedzy odpuszczało sobie stres i plątało się korytarzami i zakamarkami szkoły. W śród nich byłam, Ja -Joy.
Miałam dość wiedzy by nie martwić sie co przyniosą następne dni. Z resztą podchodziłam do tego z właściwą sobie swobodą, po prostu ignorowałam zamieszanie wokół. Wędrując swoimi szlakami obserwowałam innych uczniów ,byli jak pszczoły ciągle w ruchu ciągle w swoim magicznym tańcu emocji, hormonów i właściwej dla swojego wieku beztroski. Problemy ograniczające się do nudnych lekcji flirtów i wygłupów, wypadów do Homesgate lub przerw świątecznych. Piękno młodych lat. Otaczający mnie gwar rozmów i śmiechów jakby nie przenikał przez ścianę ciszy którą skuta była moja świadomość. Wyłączałam sie kiedy mogłam... Nawet w tłumie...Postacie mijały mnie jakby w szybkim tempie, kontury rozmazywały się, głosy były zaledwie echem, cieniem dźwięku...szłam...
Sąsiednia wieża tuż za sowiarnią miała na szczycie niewielką przybudówkę w której kiedyś trzymano narzędzia i różne takie do utrzymywania sowiarni w porządku, można tam było znaleźć też medykamenty dla ptaków. Była tam niewielka przestrzeń zajmowana pewnie przez kogoś opiekującego sie zwierzętami. Kącik z półką na której stały jakieś książki o wychowaniu i hodowli różnych rodzajów sów. Było polowe łóżko i sterta koców. Całą niewielką przestrzeń zajmowały różne klatki, połamane żerdzie.
Przesiadywałam tam kiedy chciałam pomyśleć w samotności...Szczyt wieży tworzył niewielki taras z kilkoma blankami i kilkoma słupami na których siadały ptaki oraz z przepięknym widokiem na jezioro. Siadałam w jednej z wnęk i rozmyślałam...Wiatr plątał moje długie związane na karku w koński ogon włosy i starał się upartymi podmuchami wycisnąć z oczu łzy. Nie udawało mu sie...
Tego dnia nie zdawałam sobie sprawy że w drodze na górę ktoś mi towarzyszył...Usłyszałam dopiero po chwili szelest kroków stojącego w cieniu ściany...
-Masz pewnie ważny powód Lupin żeby za mną tu łazić...-spytałam nieodwracając wzroku od roztaczającego sie widoku z tej części wieży.
Chwila ciszy, kroki...
-To może powiesz chociaż dlaczego nic nie mówiłeś tylko od piętnastu minut mi sie przyglądasz?-odwróciłam sie spoglądając twardo, na niepewnie stojącego nie proszonego gościa.
-Chciałem zobaczyć gdzie znikasz na całe godziny.-Remus wyszedł z cienia i podszedł ale nie usiadł koło mnie. Przyjrzałam mu sie.
Chłopak nie należał do przystojniaków, ale poza tym że był huncwotem, miał w sobie jakąś rozwagę i spokój który wyróżniał go od pozostałych kumpli. Twarz której wyraz dodawał otuchy i uspokajał, miło było przebywać w jego towarzystwie...przyjemnie. Nie zapominając że potrafił doskonale dorównywać przyjaciołom w figlach, spytałam...
-A co nie można już sobie pozwolić na odrobinę prywatności? Co Ty sie w anioła stróża bawisz?
-Nie musisz być taka...
-Jaka!-przerwałam mu, może trochę zbyt gwałtownie...-Czego do cholery wszyscy ode mnie chcą?Jestem jaka jestem...co z tego że trochę odstaje od reszty, nie brakuje tu chyba takich odludków!Ale z jakiegoś powodu wszyscy czepiają się właśnie mnie! Co ja mam wypisane na twarzy? "Na nią trzeba szczególnie uważać"
Chwila zastanowienia....Poważne stwierdzenie...
-No.
I tu mnie trafił.
Roześmiałam sie na głos...naprawdę sie uśmiałam....
Był szczery i dosłowny.
Przysiadł koło mnie gdy sie opanowałam ocierając łzy od gwałtownego śmiechu.
-No i co teraz?-spytałam
-A co ma być?
-Powiesz reszcie o moim miejscu?
-Naszym....
-O! Co to to nie! Może i pozwoliłam ci się przysiąść ale to MOJE zacisze a nie NASZE!
-Ok,ok,nie denerwuj się, żartowałem.
-....
-Ładnie tu...spokojnie jakby czas nie dotyczył tego miejsca....
-Dlatego lubię tu przychodzić. Słyszę wtedy własne myśli ...tam na dole -wskazałam głową- jest to raczej nie możliwe...
-Wiem...Ja też potrzebuję czasem uciec od ludzi....
Spojrzałam na niego uważniej. Dlaczego użył właśnie takich słów....czyżby wiedział...Nie! Tylko mi sie zdaje...Przecież wiem jaki ma ku temu powód....
-To co potrafisz...-stałam się czujniejsza na te słowa-...pewnie sprawia że musisz bardziej uważać na to z kim sie zadajesz?-spytał
Naprawdę inteligentny chłopak...Więc to tak muszę zagrać...szczerością.
-Można tak powiedzieć...-pokiwał w zrozumieniu głową
-To tak jak....
-Ty...-dokończyłam...-jego kolej na uważne spojrzenie wyrażające zdziwienie.
Przez jakiś czas zastanawiałam sie nad tym czy mogę mu zaufać, ale to co widziałam po wejrzeniu w niego tamtego dnia upewniło mnie że tak.
-Wiem. Nie pytaj skąd. Nie! Nie patrz tak na mnie!Nie od chłopaków, oni by nic nie powiedzieli...- warzyłam przez chwilę odpowiednie słowa. Nie wiedziałam na ile mogę odkryć karty przed tym młodym człowiekiem....na razie....ile zdoła unieść....
-Co z tym zrobisz?-napięcie w jego głosie było prawie widoczne.
Miałam nadzieję że nie będę musiała...z drugiej strony zawsze znajdowałam kogoś komu chciałabym sie zwierzyć...co innego inni...oni zapominali. Ale Remus....Wzięłam głęboki oddech...
-Twoja tajemnica jest ze mną bezpieczna.
Milczał. Nie wierzył mi...nie dziwiłam mu się...
-Jeśli wolisz zdradzę Ci moją tajemnicę a wtedy będziemy kwita...
-Nie musisz....- zaczął ale uciszyłam go ruchem dłoni
-Tak będzie fair. Będziesz miał choć trochę pewności że nie zdradzę Twojej. Jeśli tak by sie stało Ty też będziesz miał haka na mnie. A nie było by mi to na rękę... Zapewniam Cię.
Zastanowił sie chwilę i skinął głową.
-Chyba nie ma wyboru....
-Nie.-stwierdziłam fakt- Czasem żaden z nas nie ma wyboru...
-Tylko że Ja już wiem co nie co o Tobie...
Uniosłam w niemym pytaniu brwi.
-Tak- uśmiechnął się- wiedzą to też inni...
-"Inni" kto? Wiedzą...Co?
-Masz zdolności które nie są znane nikomu z uczniów...co do nauczycieli...nie jestem pewien.
No tak, pomyślałam.
-Dobra mądralo! Proszę o teorię na mój temat.-wstałam i oparłam sie o mur ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma.
Remus też wstał i przeszedł kawałek wzdłuż murów, przystanął w niewielkiej odległości ode mnie, zapatrzony na jezioro.
-Posługujesz sie jakimś rodzajem magii niewerbalnej, tylko zastanawiający jest brak użycia różdżki...
-Kontynuuj proszę, to bardzo ciekawe.- skrzywiłam sie nieładnie...nie przejął sie moim sarkazmem...
-Masz jakiś rodzaj bariery którym otaczasz się żeby nikt do Ciebie nie dotarł...mentalnie i ...- spojrzał na mnie z powagą -...tak po ludzku...towarzysko...
-No nie!-prychnęłam-Po ludzku!? I kto to mówi?! Pożal sie boże wilkołak!
Zadziałało to na niego jak cios w brzuch, cofnął sie o krok i zachwiał...wyraz jego pobladłej twarzy świadczyło o tym że rzadko słyszał tą nazwę tak bezpośrednio...albo że tak do końca nie uwierzył w to że znam jego tajemnicę....
-Dobra! Sory...-dodałam łagodniej-...nie lubię jak mnie ktoś ocenia...
Tak na prawdę zirytowało mnie to, że miał rację...że tak dużo rozumiał...
Podeszłam do niego i wzięłam za rękę...wzdrygnął sie na ten gest. Widziałam niepewność w jego oczach. W jego głowie kłębiły sie pytania i wątpliwości. Uśmiechnęłam sie ciepło patrząc mu prosto w oczy.
-Chodź..coś Ci pokażę...-pociągałam go w stronę wejścia do przybudówki.
Szliśmy w milczeniu. Jego obecność była dla mnie dziwną nowością...zawsze szłam sama...ciepło obecności drugiego człowieka...tak znajome...tak obce....smutek...
Stanęłam przed drzwiami i puściłam jego dłoń wskazując mu miejsce na stojącej wewnątrz skrzyni, usiadł z wyrazem pytania na twarzy...odeszłam kilka kroków i odwróciłam sie do niego twarzą posyłąjac mu smutny uśmiech...
Chciał coś powiedzieć, ale po chwili rozmyślił się...czekał...
Przymknęłam na chwilę oczy, ujrzałam pod powiekami obraz Opiekuna patrzącego na mnie w napiętym oczekiwaniu...wiedział co robie...czułam to. Skupienie wola i ....Otwarte oczy patrzące wprost na Remusa....
**Mam nadzieję że nie jest to dla Ciebie zbyt dziwne uczucie...wiem że słyszenie obcego głosu w swojej głowie nie należy do najprzyjemniejszych doznań...postaram sie więc nie przedłużać.**
Wyraz jego twarzy świadczył o kompletnym szoku. Nie miałam wątpliwości...czytanie i wgląd w myśli...jego pierwszy raz...
C.D.
Ps. Pozdro dla wszystkich.Niko dla Ciebie w szczególności.
