. Trochę sobie pogram 
.- Ammm, no więc BLOOM- specjalnie podwyższyłam głos, niech wie, że jestem na niego zła- moja odpowiedź... ała!!! - Złapałam się za głowę i czekałam na reakcje.
- Co ci jest? - Zapytał zmartwiony. Oj... ty palancie!!!
- Słabo mi. Lepiej wrócę do domu. - Zrobiłam parę kroków i już mnie zatrzymano.
- Odprowadzić cię? - Złapał mnie za rękę. Niech mnie ktoś trzyma, bo zaraz wybuchnę!!! Wyrwałam się i odpowiedziałam:
- Nie! - otworzył usta i spoglądał oszołomiony. Z nim trzeba krótko i wyraźnie. Odeszłam. Z daleka jeszcze do mnie zaczął krzyczeć.
- Zadzwonię!!! - Daj mi święty spokój- mówiłam sama do siebie
. - Narazie!!! - Zaczęli krzyczeć.
Szłam sobie spokojnie przez kręte uliczki. W pamięci nadal widziałam minę Zaca. Uch... ten głupi Cornel, będę mu musiała wymyślić jakieś przezwisko
, ale tylko ja będę o nim wiedziała, np. Zdziecinniały kretyn ?! Wielka Kałamarnica- zmora Laury Diggory jeśli zdecyduje się na spacer z nim!!! (Trochę zmieniłam, ale ten opis bardziej pasuje ). Mogłabym go nazywać Trollem, ale tak głupi to nie jest :/ . Wiem!!! Po prostu kretyn, krótkie i pasujące w sam raz. Od początku nie byłam z nim tak blisko jak z resztą. Mogę go nazwać tylko kumplem, chociaż to i tak za wysoko po tym co mi zrobił.Wróciłam wreszcie do domu. Mama jak zawsze robiła coś w kuchni i jak zawsze musi się dociekać .
- Cześć kochanie! - Kochanie?! Wiadomość z ostatniej chwili: ja nie jestem juz dzieckiem :/ - Czemu tak szybko? Myślałam, że pójdziesz na dłużej. Coś się stało? Pokłóciłaś się z kimś? - Czy ona musi wszystko wiedzieć?!
- Na które mam najpierw odpowiedzieć? - Spojrzała na mnie znacząco. Westchnęłam i znowu zaczęłam grać.
- Po prostu źle się poczułam i wróciłam. A co? Nie chcesz mnie w domu? - Spojrzałam na nią z wyrzutem. - Kręciło mi się w głowie i zbierało mi się na wymioty, więc postanowiłam wrócić.
- Już dobrze skarbie - przytuliła mnie jedną ręką - jeśli słabo ci to idź do łóżka. - Kiwnęłam głową, poszłam na górę do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. Zaczęłam znowu sobie rozmyślać, ale spokój nie był mi pisany.
Do pokoju wszedł Cedric. Usiadł obok mnie. Czułam jego wzrok na sobie.
- Hej co ty taka naburmuszona? - Kolejny chce mi truć życie. Czy dadzą mi w końcu spokojnie pomyśleć?!
- Nic. Nie dobrze mi. - Spojrzałam na niego, a on wydawał się czytać w moich myślach.
- Aha, szkoda, bo mama upiekła dziś ciasto, ale skoro ci nie dobrze to pewnie go nie spróbujesz.
- Och... No dobra!!! Ale nikomu nie mów! - Zaczęłam mu wszystko opowiadać i po chwili namysłu rzekł:
- Dobra, spróbuję przemycić dla ciebie kawałek. - Wyszczerzył swoje białe ząbki, a ja wytknęłam język na niego
.- Skoro tylko jeden, to ma być duży!!! - Powiedziałam i juz go nie było. Znowu zapadłam się w marzenia. Wyobraziłam sobie, że siedzę w dormitorium i ni z gruchy ni z pietruchy Zack klęczy obok mnie i mówi mi, że mnie kocha. Och jak ja chciałabym, żeby to się spełniło. Nagle zadzwonił do mnie telefon. Była to Vanessa.
- Hey. Jak się czujesz?
- Lepiej. Ty też już wróciłaś do domu?
- Tak, wiesz co? Cornel cię kocha...
- Co?! - Wydarłam się jej do słuchawki zanim ona zdążyła dokończyć. On mnie kocha?! On wogóle wie co to znaczy
?- Nie wydzieraj się tak Lauruś, bo mi ucho odpadnie...
- A skąd to wiesz? - Zapytałam już trochę zakłopotana.
- A może dasz mi dokończyć? No więc powiedział nam...
- Co?! - Wiem, wiem to już drugi raz
. - Wam wszystkim?!- No... Tak. - Upadła mi słuchawka. Teraz to dopiero byłam na niego wściekła. Cedric wszedł do pokoju. Pokazał mi talerz, a na nim kawał ciasta kremowego z czekoladą. Położył je na łóżku i wyszedł.
- Ammm... Vaness ja muszę już kończyć. Papa. - Nie zdążyła odpowiedzieć, a ja już odłożyłam słuchawkę. Ale ja jestem okropna :/ . Zjadłam ciasto i poszłam spać...
~~~*~~~*~~~* Następnego dnia*~~~*~~~*~~~
Dzisiaj zjadłam sobie spokojnie śniadanko, wykąpałam się i teraz wyglądam jak pudel
. Założyłam mój różowy szlafrok i upnęłam sobie koka, żeby jeszcze jakoś wygladać. Nawet mi się spodobał. Położyłam się na łóżku, ale zadzwonił domofon i jak poparzona wstałam i podbiegłam do moich drzwi. Wychyliłam głowę i zobaczyłam w drzwiach nikogo innego jak... Cornela
!!! - Laura, do ciebie!!! - Od razu zamknęłam drzwi. Co ja mam robić?! Muszę szybko się ubrać. Po 5 minutach zeszłam na dół, a para leciała mi z uszu. Wstał i czekał aż zejdę.
- Postanowiłem cię odwiedzić... - wzięłam go za rękę i wyprowadziłam na podwórko.
- Miałeś zadzwonić! A nie szlajać mi się po domu! - Spojrzałam na niego cała wkurzona.
- Chciałem sprawdzić czy ci lepiej. Pomyślałem, że jak tak leżałaś w łóżku to się już zastanowiłaś do końca i że dasz mi odpowiedź...
- Pewnie, tylko po to tu przylazłeś, prawda?! Nie przyszło ci do głowy, że mam inne problemy, a nie tylko te twoje pytanie? Teraz moja odpowiedź brzmi nie! I nie chcę cię więcej widzieć. - Łzy płynęły mi po policzkach. - Po co mnie zapytałeś przy wszystkich!? Myślisz, że mi to ułatwiło?! Jeśli tak to wręcz przeciwnie. Wynoś się stąd! - Spojrzałam na niego, a on miał minę jakby nic do niego nie dotarło.
- No dobrze. Zadzwonię jutro. - Pocałował mnie w policzek - Kocham cię. - i odbiegł. Szczerze to jest dla mnie za dobry
. 
To jest mój braciszek
to zdjęcie jest z ubiegłego roku
To ja przed moją toaletką już ze zrobionym kokiem.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mam nadzieję, że spodoba się wam i że już nikt nie będzie na mnie krzyczał i obrażać. Pozdrawiam!!! Laura
