- Ej uważaj. Nie chcesz być chyba posiniaczona na imprezie. - Cedric wzi±ł mnie za rękę i postawił na nogi. - A i prezent jest w salonie. IdĽ zobacz, a ja idę po zatyczki do uszu, bo będziesz kwiczeć. - Wytknęłam na niego język
.Od razu tam pobiegłam. Na fotelu leżał wielki kartonik zawinięty w złoty owijacz, też w moje głowy, z małymi dziurkami. Wzięłam go na ręce i usiadłam na podłodze. Tata, Cedric i mama z tasakiem w ręce (czasami żałuję, że jest mugolkom, tak samo jak ojciec Vanessy. Dla tego mamy telefony, a reszta ma bo namówili rodziców żeby łatwiej się porozumiewać, bo Zack nie ma sowy) , ustali obok mnie. Odwi±załam wst±żkę i zdjęłam pokrywkę. W ¶rodku siedziała cichutko skulona włochata kulka. Był to mały piesek.
- Boże jest ¶liczna! Dziękuje mamo, dziękuje tato.
- A tu masz rzeczy do niego. - Podali mi worek, a w nim smycz w różdżki, fioletow± kokardę, różowy kubraczek, psie przysmaki i dwie miski.
- Jeszcze raz dziękuję za wszystko, ale ja mam już sowę do szkoły. Po co mi drugi zwierzak?
- Kochanie, piesek zostanie w domu, a sowa pojedzie z tob± do Hogwartu. - No pewnie! Jeszcze tego brakowało. Po co mi j± kupili skoro oni będ± się ni± zajmować, ja będę za ni± tęsknić, zobaczę j± tylko na ¶więta i wakacje?! Ukryję jednak moje niezadowolenie i udam, że się cieszę
. - No dobrze, ale jak wyjadę to ty mamo, będziesz się zajmować Amy.
- Kim?
- Amy. Takie wymy¶liłam imię dla psiaczka. - I po co było te głupie pytanie? Przecież wiadomo o kogo chodzi. Na brodę Merlina!!! Nie my¶lałam, że aż tak bardzo będę chciała wrócić do Hogwartu. - Idę z ni± na spacer. Ced, pomożesz mi ja ubrać?
- Jasne. - On j± trzymał, a ja ubierałam. Teraz wygl±da idealnie (pomy¶lałam).
- Dzisiaj pójdziesz bez smyczki. - Upadłam na głowę, wiem!
Poszłam z Amy o dwie uliczki dalej od mojego domu w nadziei, że nie spotkam znajomych. Czasami muszę i od nich odpocz±ć, zwłaszcza, że przyjd± dzi¶ na moj± impre. Idę i idę, a tu zza rogu wychodzi Zack. Akurat go mogę widywać co chwilę. Idzie naprzeciwko mnie z u¶miechem na twarzy. Wszystko było by dobrze, gdyby nie pies. Uciekła mi i pobiegła prosto do Zacka. On wydawał się rozbawiony.
- Wybacz za ni±. - Wzięłam j± na ręce. Teraz stałam twarz± w twarz z nim. - Rodzice podarowali mi j± na moje urodziny.
- Fajnie, ale niestety mój prezent dostaniesz jak przyjdę na twoj± imprezę. - U¶miechnęłam się i ruszyłam dalej. Za żadne skarby nie dam po sobie znać, że podoba mi się chłopak mojej najlepszej przyjacióły. - Ja już lecę. Muszę i¶ć się z ni± przej¶ć.
- Ok. Ja tez już idę. Umówiłem się z Vaness±. - Zrobiło mi się przykro. Wolałabym o tym nie wiedzieć
. - Pa. - Pa... - zamurowało mnie trochę. Po kilku sekundach ruszyłam dalej. Szłam sobie przed siebie nie zdaj±c sobie sprawy, że jestem już zbyt daleko. Zatrzymałam się i u¶wiadomiłam sobie, że znajduję się w alejce gdzie mieszkaj± sami czarodzieje czystej krwi typu rodziny Malfoyów. Na moje nieszczę¶cie Draco szedł chodnikiem po drugiej stronie. Odwróciłam się napięcie i już miałam i¶ć w stronę domu, ale moje starania, żeby mnie nie zauważył poszły na marne. Zacisnęłam różdżkę, któr± trzymałam w kieszeni od spodni, a drug± ręk± trzymałam Amy. Po chwili się odezwał:
- Hej! Tu nie jest dla ciebie miejsce durna szlamo! - Przeszedł na drug± stronę, czyli na t± po której ja byłam i zacz±ł i¶ć za mn±. Po tych słowach, które wypowiedział odwróciłam się i spojrzałam mu prosto w oczy.
- Je¶li chcesz wiedzieć do Ravenclaw przyjmuj± bystrych i m±drych, za to do Slytherinu czarodziei czystej krwi, a za razem gnid, debili, chamów, zdrajców i tępaków, którzy uważaj± się za niewiadomo kogo, a ty jeste¶ zaraz± całej ludzko¶ci, więc lepiej odwal się ode mnie! Chyba, że chcesz żebym ci cos zrobiła, a teraz wybacz, ale się ¶pieszę. - Powiedziałam przez zaci¶nięte zęby. Powoli odchodziłam, ale on nie dawał za wygran±.
- Nie obrażaj mnie, ani mojego domu! - Uniósł różdżkę, a ja swoj±.
- Expelliarbus! - Od razu go rozbroiłam. Taka mała wesz
. Amy aż się przestraszyła. - Jeszcze cię dopadnę szmato! Zobaczymy się w szkole. - Ruszyłam ¶miale przed siebie. Była już godzina 15. Nie mogłam uwierzyć, że tak szybko min±ł czas. Szybko pobiegłam do domu, przecież na 18 jest wielkie wydarzenie, na które czekałam cały rok! Muszę szybko zje¶ć obiad, ubrać się, zrobić sobie fryzurę, dobrać biżuterię, odpowiednie buty. Przecież mam masę rzeczy do zrobienia! W końcu dotarłam.
- Gdzie ty się tak długo podziewała¶? - Mama już zmywa naczynia. Czyżby omin±ł mnie obiad?
- Spacer trochę się przedłużył.
- Trochę?
- Oj przepraszam. Nie chciałam. - Skierowałam się w stronę schodów...
- Na stole jest obiad dla ciebie. IdĽ zje¶ć. - Kiwnęłam głow±. Chcę już moje przyjęcie w barze Pod złot± różdżk±...
Tu ja na spacerku z Amy. Prawda, że jest ¶liczna?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mam nadzieję, że się wam spodoba! Pozdrawiam gor±co i serdecznie.