Miłego czytania! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jutro już zaczynaj± się ferie! Bardzo dobrze, trudno mi to przyznać, ale naprawdę stęskniłam się za rodzicami, psem, wspólnymi posiłkami, narzekaniami mamy. Jadę już dzisiaj, tak jak moi przyjaciele. Poci±g mam o 23.30 .
- Kiedy zaczniesz się pakować?
Van była już prawie spakowana, a ja nawet nie przyłożyłam do tego ręki.
- Ummm... zaraz.
Leniwie wstałam z łóżka i wyci±gnęłam ¶redni kufer. Dobrze, że jest magiczny i zmie¶ci wszystko! Inaczej bym nie dała rady! Zaczęłam po kolei wkładać rzeczy i ciuchy do kufra. Zajęło mi to dziesięć minut.
- Nie było tak Ľle.
- Będę za tob± tęsknić Lauru¶.
- Przecież mieszkamy blisko siebie, możesz do mnie w każdej chwili wpa¶ć.
- Niestety już nie...
- Jak to? Nie rozumiem.
Spojrzałam na ni± przestraszona i czekałam aż co¶ powie.
- Przeprowadzam się.
- Co!? Gdzie!?
- Na koniec miasta, to jaka¶ godzina od twojego domu.
Łza spłynęła mi po policzku. Zawsze miałam j± tak blisko siebie i mogły¶my się w każdej chwili spotkać, a teraz to nie będzie takie łatwe.
- I tak cię będę odwiedzać! Choćby dzisiaj!
- Nocuj u mnie!
- A twoi rodzice Lauru¶ nie będ± mieć nic przeciwko?
- Oni cię bardzo lubi±. Nie martw się.
- Ok, to idę napisać do rodziców, że dopiero przyjadę w ¶rodę.
- Dobra.
Upadłam na łóżko i zakryłam głowę w poduszce.
- Czemu akurat ona? Jakby nie mógł się przeprowadzić taki Bloom. Ehhh...
********
23.20
********
Wszyscy już czekali¶my na poci±g siedz±c na ławkach przed torami. Było mało miejsca, więc ja usiadłam na kolana Zaca. Było strasznie ciemno, ale za nami była zapalona latarnia i co¶ jeszcze dało się zobaczyć. Sporo dzieciaków trzęsło się z zimna. Zauważyłam między nimi Ceda z Cho. Ob¶ciskiwali się. Oni chyba naprawdę się kochaj±.
- Dalej niech juz przyjeżdża!
Po słowach Justin nadjechał poci±g. Wszyscy zaczęli¶my się ¶miać. Biegiem wpadli¶my do ¶rodka i zaczęli¶my szukać wolnego przedziału. Pech chciał, że znaleĽli¶my, ale nasz przedział był obok ¶lizgonów. Mam nadzieję, że jako¶ wytrzymamy do końca jazdy. Ruszyli¶my i za oknem można było dostrzec jezioro, w którym odbijał się przepiękny księżyc. Gwiazd na niebie było sporo. Czysta magia.
- Wiecie, że Nessa się przeprowadza?
- Co?
- Gdzie?
Zaczęły¶my wszystko im wyja¶niać. Kiedy skończyły¶my, kupiłam sobie (jak zwykle) pełno słodyczy.
- Uważaj żeby nie przytyć, bo potem się nie zmie¶cisz w ubrania.
Wytknęłam język na Gabrielle i zaczęłam ze smakiem zajadać.
Dojechali¶my na miejsce po jakiej¶ godzinie. A może po dwóch? Sama nie wiem.
Na peronie czekali już moi rodzice, przy których stał już Cedric.
- Trzymajcie się!
- Zaczekaj! Chciała¶ odej¶ć bez pocałunku?
- Zac... rodzice patrz±.
- To co.
Zbliżył się do mnie i zacz±ł całować. Policzki zrobiły mi się czerwone. Czułam, że jego starzy i moi się gapi±. Zamknęłam powoli oczy i próbowałam o tym zapomnieć. Gdy przestali¶my, przytuliłam się do niego i jeszcze raz pożegnałam.
Wzięłam V pod rękę i podeszły¶my do rodziców.
- Co to było Laura?
- Co?
- Od kiedy chodzisz z Zaciem? My¶lałam, że to tylko przyjaciel.
- To Ľle my¶lała¶ mamo.
Przytuliłam się do niej, a potem do taty.
- Czy... Vanessa może u nas nocować?
- Ależ oczywi¶cie! ChodĽ kochanie.
Dojechali¶my do domu, na którym widniał napis: Wesołych ¶wi±t Bożego Narodzenia!
- Gwiazdka już się skończyła.
- Wiem, ale tacie nie chce się zdejmować tego wszystkiego, a czarów nie użyje, bo mugole co chwile siedz± w oknach i obserwuj± lub łaż± po podwórkach.
Za¶miałam się pod nosem i ruszyłam z V do mojego pokoju. Rozejrzałam się po nim. Na łóżku spała Amy. Obudziła się i zorientowała się, że wróciłam. Zaczęła machać ogonkiem i szczekać rado¶nie.
- Cze¶ć maleńka!
- Ale ona ¶liczna.
- No... Chcesz gor±cej czekolady do picia?
- Jasne. Przebiorę się w piżamę, a ty przynie¶.
- Ok.
Do pokoju wróciłam z wielk± tac±, dwoma kubkami, misk± z ciasteczkami i cukierkami wybuchowymi. Usiadły¶my na łóżku i zaczęły się plotki, muzyka, ¶mianie i jedzenie.
- Dochodzi trzecia w nocy. Idziemy spać?
- Nie. Nie chce żeby ten dzień się kończył. Jutro wyjeżdżasz i zostane tu sama.
- Masz Zaca. A co do niego...
- Tak?
- Tęsknie trochę.
- Van... ja...
- Skończmy to. Przecież nie będę stała na drodze do prawdziwej miło¶ci. Sorry, że o tym zaczęłam.
- Ja się nie gniewam.
Resztę nocy cały czas gadały¶my. Przed pi±t± zasnęły¶my.
Obudziłam się rano, a jej juz przy mnie nie było.
Wybiegłam z pokoju i pobiegłam do kuchni. Nessa siedziała tam i żegnała się z moimi rodzicami.
- Musze już i¶ć do domu.
- Poczekaj! Ubiorę się szybko i pójdę z tob±!
Szykowanie zajęło mi niecałe pięć minut. Znowu zbiegłam na dół. Poszły¶my drog± do jej domu.
- Dzwoń do mnie lub pisz.
- Ty do mnie też Lauru¶!
- Kocham cię siostro!
- Ja ciebie też!
Doszły¶my na miejsce. Weszły¶my do ¶rodka tylko na chwilę po ostatnia walizkę. Odprowadziłam Van do samochodu.
- Żegnaj słońce! OdwiedĽ kiedy¶ nas i Vanesse.
- Na pewno tak zrobię! Obiecuję! Żegnaj V!
Przesłała mi całuska i odjechali. Spojrzałam na jej dawny dom, na którym wisiała tabliczka: na sprzedaż! Usiadłam na schodkach i łza spłynęła mi po policzku. Ciekawa jestem kiedy j± znowu zobaczę... mam nadzieję, że szybko. Jednak chce już do Hogwartu. Wróciłam do domu i usiadłam w salonie.
- Kochanie, mamy dla ciebie niespodziankę !
- Jak±? I tak mi nic nie poprawi humoru.
- Zmienisz zdanie jak się dowiesz jak±!
Żegnaj Nesso:
