Nadal nie rozumiałam jak to się stało… skąd wzięli się ci urzędnicy? Skąd wiedzieli gdzie mnie szukać? Dopiero Remy mi uzmysłowił, że mam jeszcze na sobie ślad… do ukończenia 17 lat i po tym mogli mnie zlokalizować… Wystarczy tylko, że poza szkołą użyję różdżki… Kompletnie o tym zapomniałam! To wszystko było dla mnie strasznie emocjonujące…. Teraz wiem, że w sytuacjach kryzysowych mogę polegać na swoim instynkcie i nie tracę głowy… to dobrze…
Nie muszę chyba mówić, ze cała szkoła huczała o moim porwaniu? Afera była i to jeszcze jaka? Nawet Prorok o tym pisał, mimo, ze ten urzędnik mówił, ze sprawa zostanie wyciszona. Podobno to był debiut naszej kochane Skeeter, na łamach proroka. Tylko pytanie skąd ta jędza się o tym dowiedziała?
-Wiec już wszyscy wiedzą?- Złapałam się za głowę, w poniedziałkowy poranek siedząc nad Prorokiem Codziennym.
Nie musiałam rozglądać się po Sali, wiedziałam, czułam, że wszyscy na mnie patrzą. Jestem pewna, że wszyscy wiedzieli by o tym wczoraj, gdyby nie fakt, ze redakcja nie pracowała.
A potem już tylko słyszałam złośliwe szepty na swój temat za plecami, dla szkoły to była sensacja… Z resztą wcale się nie dziwię… Tylko dlaczego nikt nie przejmował się mną? Przepraszam moi przyjaciele się przejmowali, w poniedziałek na korkach Reg mnie przytulił i powiedział, że cieszy się, że nic mi się nie stało… Amelka też wyrażała współczucie i Dothy tak samo… A po za tym? Wszyscy się tylko na mnie gapili! Gdzie ja w tym wszystkim? Ja która o mało tam nie zginęła? Jejku, dreszcze mam na samo wspomnienie tych zimnych ślepi, tego smrodu w koło, tej ciemności… kolejny koszmar będzie mnie prześladował!!! Jakby mi było mało… Zaczęłam drżeć… Lilka, która siedziała teraz na swoim łóżku, szybko do mnie podbiegła, okryła kocem i pomogła przejść tą krótka, acz trudną chwilę…
Syriusz boi się mnie zostawiać samą, w sumie to mu się nie dziwię, nawet nie chcę wiedzieć co on przeżył. Dopiero co odzyskał dziewczynę, a już o mało by jej nie stracił, na zawsze. Nie odstępował mnie na krok, nawet jak szłam do łazienki, to stał pod drzwiami i czekał aż wyjdę, albo zostawiał mnie pod czyjąś opieką. W ogóle wszyscy mnie strzegli, wiem, ze się martwili, ale to się robiło na prawdę irytujące. Z czasem jednak wszystko wróciło do normy, no może prawie… Bo nadal wyczuwałam obawy Syriusza.
-kochanie, nie musisz się martwić, jestem tutaj, w całości. Nikt już się nie odważy mnie tobie zabrać.
Takie zdanie mu powtarzałam za każdym razem kiedy widziałam ten sam strach w jego oczach. Ona naprawdę musiał umierać wtedy z przerażenia. A jeszcze to ze kazali mu siedzieć na tyłku i nic nie mógł robić zapewne go dobijało.
Pewnego wieczoru, Kiedy siedziałam w pokoju chłopców, pod opieką Remusa. Syriusz poszedł się wykąpać, ale nadal bał się zostawiać mnie całkiem samą. Ucinaliśmy sobie przyjacielską pogawędkę, dokładnie to Remy żalił mi się, że nadal otrząsnął się po rozstaniu z Dol i tu tyle wrażeń na raz, które go ominęły… Ślub jego mamy zbliżał się wielkimi krokami… ale kiedy Melisa dowiedziała się, o tym, ze jej syn jest załamany chciała nawet odwołać ślub, ale jej nie pozwolił. To w końcu jej dzień i nie chce psuć jej szczęścia, czas leczy rany, może bardzo opornie, ale leczy…
Kiedy tak rozmawialiśmy spostrzegłam na szafce nocnej koło łóżka Jamesa pergamin, a że obok niego leżało tez pióro zaczęłam mazać po nim, ale ku mojemu odzieniu napisy znikały, czyżby rzucił na to jakieś zaklęcie? Wzięłam w rękę różdżkę Syrka, bo swoją zostawiłam w pokoju, w końcu nie miała być mi potrzebna, każąc pokazać to co jest zapisane, na pergaminie zaczęły pokazywać się pochylone litery, będące pismem Jima:
„Czy ciocia cię nie uczyła, że nie ładnie tak grzebać w nie swoich sekretach?”
Znowu dotknęłam różdżką skrawka. Pojawiły się koślawe wyrazy pisane ręką Glizdogona.
„Widzisz, że tu nic nie ma!”
Ale ja dotknęłam różdżką 3 raz.
„Aurora ty uparciuchu! Jeśli chcesz wiedzieć co tutaj pisze to po prostu zapytaj!” (Pismo Remka)
A po nim pojawił się od razu kolejny rządek:
„ nie wiecie, że ona jest zbyt zarozumiała, by zapytać kogoś kto ma pojęcie?” (Pismo Syriusza)
-Ej!
„Co ej? Zerwałaś ze mną, nie dając się wytłumaczyć, bo słuchałaś głupich plotek” (pismo Syriusza)
-To już przeszłość!
„To co? Znów jesteśmy razem?” (pismo Syriusza)
-Z tego co wiem to tak.
„w tej chwili przeproś moją siostrę!” (pismo Jima)
„Masz ją przeprosić:” (pismo Glizdy)
„Chłopaki! To sprawa między nimi… Łapa, ale ty też nie miałeś tyle oleju w głowie by jej wszystko wytłumaczyć! Choćby siłą, więc nie miej pretensji. A co do ciebie, Dziubku, to zamiast gadać z pergaminem, powinnaś zapytać któregoś z nas o co chodzi…” (Remy)
W zdania pisane ręką Syriusza, wtrąciło się coś napisane ręką Jamesa, a potem Petra, a potem Remusa, a po nim znów pisało jak Łapa:
„Rory, kochanie ty moje, przepraszam, ale Luniaczek ma rację, powinnaś zapytać… A lto ci pozwolił wziąć moją różdżkę?”
„a pergamin? Skąd go wzięłaś? Przecież go chowałem!”
Tym razem było to pismo należało do Jima, uśmiechnęłam początkowo, ale potem to już się śmiałam. Remus na to zareagował, przyglądając mi się ze swojego łóżka, aż w końcu zapytał:
-Co robisz?
Pewnie wydało mu się dziwne, ze napierasz gadam do siebie, a teraz się śmieję.
-Kupiliście to u Zonka?
Remy przesiadł się na łóżko obok mnie. Nie wiedział w pierwszej chwili o czym mówię, ale kiedy zobaczył pergamin roześmiał się.
-Czemu się śmiejesz?
-Przeczytaj.
Spojrzałam na pergamin.
„Jak możesz! To nasz oryginalny autorski wytwór”
„Made By Huncwoci!”
‘Dziubek, wiesz co?”
„Zawiodłem się na tobie, myślałem, że cenisz nas trochę, wyżej…”
„U Zonka? Tam zaopatrujemy się tylko w łajnobomby”
„Glizdek, a nasze ulubione kuleczki dla Smarka to niby gdzie kupujemy?”
„No, wiesz Rogaś, kiedyś to zamawialiśmy sowią pocztą, widocznie to pamięta…”
„a może byście skończyli tę kretyńską konwersację?”
Po kolei pojawiało się pismo Petera, Remusa, Syriusza, Jima, znowu Petra i znowu Jamesa, potem Syrka a na koniec Remusa…
-Możesz mi wytłumaczyć o co z tym chodzi?
W końcu spytałam.
„No na reszcie”
-Remus wziął różdżkę Łapy i przyłożył to pergaminu.
-Uroczyście przysięgam, ze knuję coś niedobrego…
Ku mojemu zaskoczeniu tym razem pergamin nie prawił mu morałów, ale zaczęły wyskakiwać na nim zdobione litery:
„Panowie Lunatyk Glizdogon Łapa i Rogacz
Mają zaszczyt przedstawić
Mapę huncwotów”
Teraz pergamin się wyczyścił i zaczęły pojawiać się na nim linie… Patrzyłam z zaciekawieniem, na to co zaczęło się przede mną tworzyć, w końcu sobaczyłam mnóstwo opisanych imieniem i nazwiskiem kropek, które znajdowały się pomiędzy kreskami.
-Przecież to jest….
-Mapa Hogwartu, tak Skarbie.
Syriusz, który wrócił w trakcie pojawiania się na pergaminie kresek i kropek, teraz siedział obok mnie i wycierał swoje półdługie włosy ręcznikiem. Gdybym nie była zajęta tym co miałam na kolanach, zapewne oddawałabym się teraz mojej nowej pasji, jaką było ciąganie go za włosy.
-Stworzyliśmy ją podczas waszych posiadówek u żylety.
-Żylety? A ki…acha….
W pierwszej chwili słowo, „żyleta” nic mi nie mówiło, ale po chwili uświadomiłam sobie, że chodzi o psorkę od transmutacji, która nie oszukujmy się była ostra jak brzytwa, no ale żyleta brzmi ciekawiej.
-Ale dlaczego…
-Żeby odczytać ją mogli tylko ci, którzy są tego godni.
-Acha!
Geniusze!
-ale nie uwierzysz, kto na to wpadł?
-Ty, Łapciu?
-Pomyśl sobie, że nie… ale mój pomysł było włożyć w nie trochę siebie…
-właśnie widziałam…Trochę mi naubliżałeś…
Pocałował mnie.
-ale wtedy byłem jeszcze trochę zły na ciebie, że nie chciałaś…
-w sumie to…
-W sumie to ja cię przepraszam…
-Już wytłumaczyłam pergaminowi…
-no to dobrze.
Uśmiechnął się i przetarł ostatni raz włosy, a ja zaczęłam się przyglądać mapie, w między czasie tłumaczyli mi, że do tych szkiców, jakie robiliśmy szwendając się po zamku dodali pomysł, ze fajnie by było widzieć czy droga jest pusta, siedzieli w bibliotece i szukali rozwiązania. Jak się okazało to Remy tego właśnie szukał w walentynki. Znalazł jakieś zaklęcie. A jak się Łapie uroiło, żeby włożyć w to trochę siebie, znowu oblegali bibliotekę. My tego nie zauważyłyśmy, bo siedziałyśmy całe dnie u McGonagall. No, ale i znaleźli na to rozwiązanie, w dziale ksiąg zakazanych, kiedy mieli szlaban i odkurzali tam księgi. Nie wydaje mi się, że to było odpowiedzialne ze strony bibliotekarki dać im szlaban w dziale ksiąg zakazanych, zdejmując zabezpieczenie. No, ale głupki miały szczęcie. To koleny dowód na to, że niektórzy mają więcej szczęścia niż rozumu, albo że głupi ma zawsze szczęście. Znaleźli rozwiązanie, żeby pergamin miał ich charakterek. Musieli go nasączać jakimś eliksirem, gdzie do ropy czyrakobulwy, niezwykle cuchnącej żółci smoka, swoją drogą ciekawe skąd ją mieli i kilku ziół musieli dodać po kropli własnej krwi.
-To dlatego ona tak śmierdzi!
Pergamin rzeczywiście, jeśli przyłożyło się go by go powąchać cychnął, delikatne mówiąc. To ta zawsze tak śmierdziało kiedy wchodziłam do nich do pokoju, a ja suszyłam im głowę, że to resztki jedzenia za łóżkiem Peta.
-Teraz to jeszcze nic, wiesz, jak capił zaraz po wyjęciu z kociołka?
-Wiesz, nie bardzo chcę wiedzieć…
Na mapie spostrzegłam dwie kropki, które nachodziły niemal na siebie i właśnie przechodziły przez portret Grubej Damy. Kropki te były opisane jako: James i Lilly Potter ( tzn. Evans jeszcze, choć Rogaś ma nadzieję, że to kwestia czasu). Zaczęłam szukać nas, bo byłam pewna, że gdzie na tej mapie też musimy być.
Jest! Remus Lupin, a obok niego dwie kropki podpisane jako jedna :” Przyszli państwo Black”
Zaczęłam się śmiać.
-A skąd ty jesteś tego taki pewien?- Odwróciłam się do Łapy.
-Bo ja bym bardzo chciał…. No nie dziś, nie jutro, ale…. Kiedyś..
Zaczął się jąkać, myślę, że trochę się zakłopotał.
-No ja też bym chciała, wariacie…
Popchnęłam go i leżał na łóżku. Rzuciłam się na niego, a on mnie objął. Pocałowaliśmy się i wtedy do pokoju wparował James.
-No, nie no…Was tylko samych zostawić.. Byście się opanowali… Tu są dzieci!
-Dzieci? Gdzie?- Remus wyrwał się z zamyślenia, założę się, że wpatrywał się w samotną kropkę „Dolores Parker”.
-O ciebie mi chodziło, Luny.
-Spadaj!
James złapał mapę.
-No właśnie, was zostawić i już zdradzacie nasze sekrety!
Spojrzał i odszukał kropkę Lilki.
-Ej! Kto to zmienił!
-co? –Podnieśliśmy się z Syriuszem, a ten wyrwał mu mapę.
-No przecież miało być „przepiękna pani Potter”, a nie „Lilly Evans (chociaż James ma nadzieję, że już nie długo” czy cos w tym stylu.
-Czyś ty odurniał? Po co mieliśmy zmieniać?
James podrapał się po głowie on tak zabawnie to robił. Mrużył oczy przekrzywiał usta.
-uwaga! Potter myśli!
Rzuciłam, a potem dodałam:
-Uważaj to podobno strasznie boli!
-Rzeczywiście.
Roześmieliśmy się. A James znowu coś kombinował z mapą. Aż w końcu zaczął jak kretyn skakać z radości.
-Co się stało, ciołku?
Zapytał złośliwie Remus.
-Tylko nie ciołku!- popatrzył na niego groźnie, a potem wybuchnął radośnie-jestem genialny!!!!
-Coż za skromność!- powiedziałam połgłosem do siedzących obok mnie Remusa i Syriusza-Szkoda tylko że fałszywa.
James jednak nie bardzo się przejął moimi słowami, bo nadal skakał w miejscu.
-A może w końcu byś pokazał, co jest takim owocem twojego geniuszu…
Jeszcze Syriusz nie skończył, a James już cisnął w niego mapą i pokazywał mu, że kropka przy Lilce, jest „Moja kochana Lilly (Evans) Potter, najśliczniejsza Ruda osóbka jaką widział świat. Mój, znaczy Jamesa „Rogacza” Pottera, aniołek…”
Za tym jeszcze coś było.
-Ty jesteś naprawdę nienormalny!- powiedziałam uderzając mojego stukniętego brata w głowę, może się dzięki temu ta klapka przestawi i wróci na odpowiednie miejsce.- Twoje gryzmoły zajmują pół mapy.
James się skrzywił i chyba stwierdził, że rzeczywiście przegiął. Wyrwał nam mapę, zaczął wywijać przy niej różdżką i po chwili znowu ją oddał. Teraz pisało jedynie:
„Lilunia, ukochana przyszła żona Jamesa Pottera”
Teraz to jakoś wyglądało. Chłopcy pokazali mi jak chować tę mapę. Wystarczy dotknąć ja różdżką i powiedzieć „koniec psot” i już jest tylko zwykłym kawałkiem pergaminu.
-A to jak zrobiliście?
-Krzyżówka zaklęcia kameleona z szyfrującym, nasz własny wymysł.
-Chłopcy!! Jesteście genialni!
Wrzasnęłam, budząc w ten sposób już raz wybitego ze snu przez Jima, Glizdę. Nawiasem mówiąc on cały czas był w pokoju, tylko spał kamiennym snem, nie mogąc dojść do siebie po tym jak znowu przejadł się cukierkami. Ostatnio coś często mu się to zdarza…
Jego biadolenie było nie do zniesienia, postanowiłam się upłynnić… hmmm… Syriusz odprowadził mnie paradując w samych bokserkach. On mnie wykończy! Z resztą nie tylko mnie, bo w salonie siedziało kilka dziewczyn i jak zobaczyły Łapę w samych bokserkach to jedna z nich zemdlała. Reszta zaczęła się nią zajmować. To znaczy nadal patrzyły na Łapę śliniąc się. Z pozoru się nią zajmując.
-Syriusz, kochanie…poczekaj…
Podbiegłam do dziewczyny. Rudowłosa, krótko obcięta dziewczyna leżała plackiem na ziemi. Sprawdziłam jej puls. Był. Oddychała. Kucałam przy niej, uderzyłam ją w twarz, raz drugi. Zaczynała przytomnieć, ale kiedy zobaczyła za moimi plecami półnagiego Blacka, który za mną poszedł, zemdlała znowu. Za jej przykładem poszła następna.
-Syriusz! Na kalesony Merlina! Idź się ubierz, bo będą mdlały jak kaczki.
Syriusz podniósł się i i pokornie poszedł do dormitorium wcisnął się w spodnie i założył bluzę, a potem wrócił. Deby, znaczy tę rudą, udało mi się wybudzić, ale Karen leżała plackiem i ani drgnęła, co gorsza jak glebnęła na ziemię uderzyła głową o coś i teraz lała jej się krew.
-Syriusz musimy iść po pielęgniarkę!
-wiesz co mam lepszy pomysł, zaniosę ją!
Nie byłam pewna czy powinniśmy ją ruszać, mogła mieć jakiś uraz, ale tak krew tak się lała… Naprawdę, przeraźliwie…
-No dobra, chodź!
Podjęłam decyzję impulsywnie, czas nie sprzyjał, wiec nie mogłam myśleć co innego można zrobić. Szybko udaliśmy się do Skrzydła Szpialnego. Jeszcze po drodze napatoczył się Irytek. Zaczął w nas czymś rzucać, śpiewając sprośną piosenkę, ale Syriusz kazał mi rzucić w niego „wadiwassi” i cała jego amunicja zaczęła za nim gonić, już mu nie było tak wesoło…
Zaciekawi was pewnie skąd miałam różdżkę? Haha wiem, ze moja została w pokoju, Syrka z resztą też, ale Karen miała swoją przy sobie, wsuniętą za pasek.
Pani Pomfrey szybko zajęła się dziewczyną, na szczęście dobrze, zrobiliśmy przynosząc ją, tylko trzeba nam było jeszcze zatamować krwawienie…
-Nie mieliśmy czym…
Syriusz wymyślił na poczekaniu.
-Czymkolwiek, panie Black. Chociażby pana bluzą.
-To nie był najlepszy pomysł…-powiedziałam, na szczęście nie zadawała kolejnych pytań. Ja w ogóle nie pomyłam, żeby zatrzymać krwotok, a powinnam w końcu chce być uzdrowicielem! Syriusz przez godzinę musiał mi tłumaczyć, że każdy ma prawo się pomylić i w końcu jakoś mi przetłumaczył. On czasem jest cudotwórcą… bo jak ja się na coś uprę i sobie coś ubzduram to naprawdę ciężko jest mi to wyperswadować. Siedzieliśmy na kanapie w PW, Aten musiał mnie przytulać, negować moje durne oskarżenia, ocierać łzy… Podziwiam go, że nie złapał mnie i nie zaczął mną potrząsać, żebym się uspokoiła. Trafiło w końcu do mnie jak mi powiedział, że każdemu zdarzy się stracić głowę i to jeszcze nie oznacza, ze się nie nadaję na uzdrowiciela, tym bardziej gdyby ktoś przeżył ostatnimi czasy tyle co ja… Przytuliłam się do niego, bo zrozumiałam że on ma rację… nie raz już udowodniłam, ze mam do tego smykałkę, a ze raz coś nie poszło…
Związek Krytyków ...!