Witajcie xD. Nareszcie dostałam Pamiętnik Fleur, o który w sumie dosyć długo się starałam. Mam nadzieję, że zyskam wielu czytelników, choć zapewne notki będą się różnić od pamiętnika mojej poprzedniczki. Będę się podpisywać pod notkami Joanna. Postaram się publikować wpis raz na tydzień, lub w szczególnych okolicznościach (tj. brak czasu, bądź weny) co dwa tygodnie. Jeśli chcecie wiedzieć o mnie coś więcej piszcie w komentarzach, nie chce tu przynudzać niezainteresowanych. A teraz zapraszam Was na mój pierwszy wpis i oczekuję komenarzy. Oczywiście nie tylko pozytywnych- chętnie wysłucham kulturalnie ujętych słów krytyki.
____________________
Kiedy Harry i Cedrik wyłonili się z labiryntu po zakończeniu trzeciego
zadania uczniowie, rodzice i rada pedagogiczna powitali ich rykiem
uciechy, brawami i gromkim śmiechem. Na mojej twarzy również pojawił
się szczery uśmiech, w końcu pamiętałam jak Harry uratował moją
ukochaną Gabrielle w drugim zadaniu. Lecz już po chwili zobaczyłam, co
naprawdę się dzieje przy wyjściu z labiryntu. Stałam chyba najbliżej,
w końcu madame Maxime uwolniła mnie po ataku jadowitych tentakul,
których nigdy wcześniej nie widziałam, a już na pewno nie w
Beauxbatons, więc w sumie nie miałam wyrzutów sumienia, że nie
poradziłam sobie w labiryncie. Teraz, stojąc na zielonej murawie przy
wysokim żywopłocie z moich ust wydarł się wysoki krzyk, zanim
zrozumiałam, co się dzieje. Zobaczyłam, że z labiryntu wcale nie
wyszedł Harry z Digorrym, ale Harry wlokący martwe ciało tego
przystojnego chłopca. Ludzie z trybun zaczęli wyciągać głowy, aby
cokolwiek zobaczyć. Parę osób podbiegło, wypatrując źródła mojego
krzyku i zamieszania, które wokół powstało. Profesor Dumbledore
uspokajał rodziców tego biednego chłopaka, na twarzach moich kolegów
widać było niedowierzanie, może gniew na tego Pottera? Po moich
policzkach leciały łzy, w końcu zdążyłam na tyle poznać Cedrika, aby
dotarła do mnie strata takiego ucznia, dobrego kolegi… Podbiegła do
mnie Madame Maxime, Poszłyśmy do powozu stojącego z dala od tego
szumu. Powlokłam się do sypialni i rzuciłam na miękkie łóżko. Powoli
zaczęły schodzić się inne dziewczęta siadając w milczeniu na swoich
posłaniach. Po chwili do tego, jak dla niej ciasnego pomieszczenia
weszła Madame Maxime. Podniosłam z nadzieją głowę, pytając:
-Ten chłopiec żyje, tak?- nie chciałam dopuścić do siebie innej
możliwości, choć w głębi duszy wiedziałam, że jest wprost
przeciwnie.
-Moje drogie, ten uczeń zmarł na skutek…ee, zmarł z rąk Tego, Którego
Imienia Nie Wolno Wymawiać. Tak powiedział mnie ,oraz innym
nauczycielom profesor Dumbledore. I sądzę- dodała, jakby po namyśle
–że to prawda.
W pomieszczeniu zaległa głucha cisza. Każda z nas zastanawiała się nad
sensem tych słów. Po chwili wybuchły ciche szepty, parę dziewcząt
szlochało.
-Cisza!-zagrzmiała Madame Maxime –szczegółowych informacji udzieli
Dumbledore podczas wieczornej uczty. Za godzinę chcę was wszystkiewidzieć w Wielkiej Sali.
***
Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Wczoraj, po uczcie byłam tak
zmęczona, że gdy tylko przyłożyłam twarz do poduszki, natychmiast
zamknęły mi się oczy. Podczas kolacji brakowało parę nauczycieli z
Hogwart, przy stole dla profesorów. Jednak, gdy tylko skończyliśmy
jeść Dumbledore przemówił. Potwierdził śmierć Cedrika z rąk Sami
Wiecie Kogo, podobno jego ciało przyniósł powrotem do Hogwart ten mały
chłopiec Harry! Nie spodziewałam się tego po nim, choć już kiedy
wyłowił z jeziora moją siostrzyczkę to wiedziałam, że on jest
bohaterem.
***
Po zakończeniu Turnieju Trójmagicznego dni mijały leniwe. Każdy był
nadal odrobinę przygnębiony po stracie Cedrska, jednak z upływem czasu
dało się usłyszeć tu i ówdzie wybuchy śmiechu. Wszystko wracało do
normy. W przeddzień naszego wyjazdu do Beuaxbatons, Roger Davis
zagadnął mnie na błoniach, co było same w sobie dziwne, bo on nigdy
nie mówił do mnie zbyt wiele… Prawdę powiedziawszy po balu
Bożonarodzeniowym nie miałam o nim najlepszego zdania. To znaczy,
chyba nie jest złym chłopakiem, ale strasznie nudny i chyba ma watę
cukrową zamiast mózgu.
Jednak obejrzałam się przez ramię słysząc jak woła mnie po imieniu.
-Cześć Fleur. Tak się zastanawiałem- zaczął się jąkać- bo ty jutro
już wyjeżdżasz, a wiesz, na Balu by…było bardzo fajnie z Tob…bą, i tak
sobie myślałem, że się chyba zobaczymy w wakacje?- trzy ostatnie
słowa wyrzucił z siebie jednym tchem.
Uśmiechnęłam się stosownie, próbując zupełnie nie wybuchnąć
śmiechem ,
po czym odparłam gładko:
-Tak Roger, było bajecznie, a ty jesteś czarującym facetem, ale chyba
nie jesteśmy dla siebie stworzeni. A poza tym, wybacz, ale mam już
plany wakacyjne ( co zresztą nie było kłamstwem, bo takie plany już
mam, ale o tym później).
Po czym zostawiłam go z niemrawą miną i pobiegłam do powozu podzielić
się tą śmieszną sytuacją z Sophie. Lecz kiedy, wpadłam do sypialni
Sophie nie było. Szukałam jej w Wielkiej Sali, myśląc, że może jeszcze
jest na śniadaniu, ale też nic. W końcu, kiedy zrezygnowana wracałam
do powozu zauważyłam ją siedzącą samotnie przy brzegu jeziora.
-Hej! Podeszłam do niej uśmiechnięta – w końcu cię zgubo
znalazłam—zaczęłam zadowolona, lecz po chwili zamilkłam widząc łzy na jej policzkach.
-Fleur, tak się cieszę że mogę z Tobą wreszcie pogadać. Myślałam otym
ciągle już od Balu, ale nie chciałam cię martwić bo miałaś to trzecie zadanie i w ogóle…
-Och, kochanie wiesz, że bym cię zawsze wysłuchała. Więc o co
chodzi?- zapytałam ją zagryzając wargi
-Ja nie… mogę stąd jechać- zaczęła ciągle łkając- to znaczy nie
chce!
Bo widzisz ten chłopak Ash Simon on jest chyba z Ravenclawu…on mi się
bardzo podoba i- zastanowiła się przez chwilkę- i ja go chyba kocham.
Zamilkła dając mi czas na reakcje.
-Och Sophie, ja nie wiedziałam, że byliście aż tak blisko ze sobą. Ale
wiesz- uśmiechnęłam się leciutko- nawet jakbyś tu została, to nic nie
da. Zaczynają się wakacje i wyjeżdżają wszyscy. Miałam nadzieję, że to
wywoła u niej uśmiech.
Ale ona tylko potrząsnęła swoimi kędzierzawymi włosami mówiąc –Nie
rozumiesz Fleur! Ja już nie wrócę do Beuaxbatons! Rodzice przepiszą
mnie do Hogwartu.
-Ale Soph, to chyba niemożliwe! Musiałabyś dojeżdżać do Londynu,
stamtąd odchodzi ekspres tu, do Hogwartu. To za daleko! Sieci Fiuu w
szkole nie da się używać, teleportacji również. Czy zastanowiłaś
się…
-Koniec, kropka. Ja już postanowiłam Fleur, rozumiesz? Ty- dodała
wskazując na mnie palcem – Ty wiedziałaś od dawna, że on mi się podoba
i chciałaś mi go odbić. A teraz chcesz zniszczyć naszą miłość!
W tej chwili już nie płakała, ale na jej twarzy widać było złość. –Ty chcesz mi
wszystko odebrać. Zawsze wydawała ci się, że jesteś najlepsza!
Najładniejsza! Zarzucasz tylko tymi swoimi srebrnymi włosami i się
wdzięczysz. Zabrałaś wszystkim szansę w tym Turnieju! Jesteś
…beznadziejna jesteś! Nienawidzę cię.
Teraz ja się zdenerwowałam. Co, jak co, ale nie pozwolę sobie na takie
brednie rzucane mi w twarz.
-Soph jesteś śmieszna! Ja nawet nie wiem, cóż to za ten Ash jest. A
jeśli chodzi o turniej, to nie wiem jak tak możesz mówić, przecież to
czara wybrała moje imię. Zapiekły mnie łzy złości i rozczarowania –
Myślałam, że jesteś, przepraszam, że byłaś moja
przyjaciółką-odwróciłam się na pięcie i dumnie pomaszerowałam do
reszty dziewcząt opalających się na skraju przeciwległym skraju
jeziora. Co prawda, nie miałam zbyt wielkiej ochoty na leżenie w
słońcu, tym bardziej, że na brzegu widać było macki tej okropnej
kałamarnicy- uchh,…więc usiadłam po prostu z podkurczonymi nogami
opierając się plecami o pień jabłoni i wyciągnęłam z torby
pamiętnik.
***
______________________________ Joanna
Komentarze:
Indian 212.68.51.58 Wtorek, 07 Października, 2014, 09:32
Związek Krytyków ...!