Był piękny, letni dzień. Mała Fleur siedziała na ganku drewnianego domu. Z oddali słychać było szum morza, pachniało kwiatami jaśminu i gorącą czekoladą parującą z kubka.
Na dużym, wiklinowym fotelu bujała się starsza pani z biało srebrnymi włosami, w zwiewnej chabrowej szacie. Mieszała różdżką w zgrabnej, porcelanowej filiżance i snuła jakąś, historię.
Śliczna dziewczynka o srebrno blond włoskach przysłuchiwała się z uwagą słowom owej starszej pani. W pewnej chwili jednak nie wytrzymała, musiała się dowiedzieć:
-Babciu Anielo, gdzie jest ten skarb?
-Kto teraz wie…Skarb może być wszędzie. Zapamiętaj sobie, moja kochana –rzekła –największym skarbem nie jest rzecz materialna. Największy skarb masz w sercu. Nie warto uganiać się za galeonami, sznurami pereł, tajemniczymi mapami. Zawsze słuchaj tego, co podpowiada dusza.
Nagle nastał głośny huk. Zerwałam się z łóżka w skrzydle szpitalnym, szukając wzrokiem źródła hałasu.
-Nieznośne dzieciaki- krzyczała pani Pomfrey – To nie jest plac zabaw, tylko szpital. Wynocha! Już was tu nie widzę- machała różdżką za dwójką chłopców z trzeciej klasy.
Jeden z nich zdołał prześlizgnąć się do środka i już stał obok mojego łóżka. Kiedy uniósł do góry różdżkę zmarszczyłam ze zdziwieniem brwi. Z różdżki wyleciało kilka różowych iskier. W tym momencie Pani Pomfrey udało się zamknąć drzwi przed drugim niesfornym chłopcem i widząc, jednego znów w środku jęknęła z rozpaczy. Chłopiec, który stał przy mnie zaczerwienił się. Chyba jego celem nie były iskry. Machnął jeszcze raz różdżką, z której wyleciały kolorowe różyczki. Na jego twarzy pojawił się nie śmiały uśmiech.
-Witaj Fleur Delacour, czy umówisz się ze mną- powiedział jednym tchem.
Z trudem powstrzymałam chichot. Na szczęście z tej krępującej nieco sytuacji wybawiła mnie Pomfrey biegnąca z końca Sali. Ów chłopiec przeskoczył na drugą stronę łóżka i już po chwili uciekał z powrotem do drzwi popędzany wyczarowaną przez pielęgniarkę miotłą.
Usiadłam na łóżku strzepując płatki kwiatów. Przypomniałam sobie sen. To było jedno z moich nielicznych wspomnień o babci. Umarła, gdy miałam 7 lat. Jeszcze, przed pójściem do Beuxbatons spędzałam u niej każde wakacje i weekendy. To były beztroskie, dziecięce chwile, kiedy słuchałam właśnie takich historii, o morzu, o jej przeszłości, o tym jak spotkała dziadka. Dziadek był mugolem. U babci w saloniku stała drewniana, sosnowa komódka. Była pięknie rzeźbiona i zdobiona muszelkami. Babcia mawiała, że to jej największy skarb, w którym trzyma największe skarby. Brała mnie na ręce i śmiejąc się mówiła, że w takim razie musi mnie tam wsadzić, bo jestem ogromnym skarbem babci. Właśnie takie chwile pamiętam z czasów, kiedy babcia żyła. W pochmurne dni siadałyśmy na puchatym dywanie, przy tej właśnie gablotce i babcia Aniela pokazywała mi piękne naszyjniki z szafirami i perłami, które wyciągała z tej gablotki. Każdy z nich miał osobną historię. Szczególnie zapadł mi w pamięci długi, srebrny łańcuszek z delikatną muszelką. W środku tej muszelki widniały słowa, wyryte z pomocą czarów złotą masą perłową. Nie pamiętam, co to były za słowa, babcia mówiła, że dostała go od dziadka, który był żeglarzem. Teraz, z trudem sama przed sobą przyznaję, że kiedy poszłam do Beuxabotns bardzo zaniedbałam moją babcię. Rzadko pisałam do niej listy, widziałyśmy się tylko na Boże Narodzenie. Przy świątecznym obiedzie czułam się po trosze tak, jakby stare czasy wróciły. Jednak miałam uczucie, że to już nie jest to samo. Że to nie jest ta sama babcia. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że to nie ona się zmieniła, ale ja. Nie wiem, co stało się z tymi rzeczami po śmierci babci. Domek nad brzegiem morza stał tam nadal, teraz należał do nas, ale nie miałam serca by tam mieszkać. Mama też od wielu lat nie zaglądała w to miejsce, chyba też z powodu smutku, który nie ustał do tej pory.
Podniosłam się leniwie z łóżka zmierzając w stronę łazienki.
Napełniłam wannę błękitnymi bąbelkami i turkusową pianą. Zanurzyłam głowę pod wodę, włosy opływały zwiewnie wokół twarzy. Chętnie popływałabym w tym mini-basenie jeszcze chwileczkę, ale wiedziałam, że nie ma zbyt wiele czasu.
-Accio ręcznik- mruknęłam cicho smagając różdżką powietrze.
Sucha, pachnąca i ubrana biegłam po kamiennych stopniach do Wielkiej Sali, gdzie już zaczęła się Uczta Pożegnalna. Wkurzona swoim spóźnieniem próbowałam po cichu wemknąć się do Wielkiej Sali. Niestety, kiedy szłam do stoły Kruponów wstał jeden z chłopców, który osaczył mnie w szpitalu, mówiąc głośno
-Fleur Delacour, pamiętasz mnie? -zaczął machać jak wariat.
Na początku przeszła mi przez głowę myśl ,aby udawać, że tego nie widziałam, lecz po pewnym momencie stwierdziłam, iż nie mogę tego zignorować, bo wszystkie głowy odwróciły się w moją stronę, więc uśmiechnęłam się do niego. Z ulgą usiadłam obok koleżanek z Beuxbatons, biorą do ręki szklankę z sokiem dyniowym. Całe szczęście przemówienie Dumbledora jeszcze się nie zaczęło. Dziewczęta stały się dla mnie dziwnie miłe- pomyślałam z kpiącym uśmiechem –pewnie Madame Maxime wyjaśniła im wszystko.
Dobrze, że od razu poczęstowałam się sokiem, bo już po chwili jedzenie zniknęło ze złotych talerzy, świecąc czystością. Rozejrzałam się dookoła. Wielka Sala ozdobiona była czarnym atłasem, zamiast jak zwykle kolorami czterech Domów. Po chwili Albus Dumbledore powstał, przerywając rozmowy. Nie słuchałam dokładnie, co mówi, siedziałam zamyślona bezmyślnie gapiąc się w podłogę.
-…pożegnajmy więc naszych miłych gości. – doszły do moich uszu słowa Dumbledora. –Zawsze będziecie mile widziani w naszym zamku- bez względu na okoliczności, bez względu na to, co przyniesie los- jego oczy były smutne.- Dziękuję za wspólnie spędzony czas i zapraszam wszystkich, aby pożegnać urocze panienki z Beuxabotns.
Poczułam delikatne ukłucie w sercu. Mimo tego wszystkiego, co się tu zdarzyło, wspominam też miłe chwile w Hogwarcie.
-Fleur, chodźmy, Madame Maxime nalega byśmy wyjechały, musimy dotrzeć na czas do Beuxbatons, na rozdanie dyplomów, wiesz jestem taka podniecona, kupiłam sobie nową szatę na tą okazję- Madeleine zaczęła trajkotać mi nad uchem. Czym prędzej wstałam od stołu spiesząc do wyjścia. Na błoniach zgromadzili się już uczniowie Hogwartu. Moje koleżanki żegnały się z kolegami i koleżankami. Stałam samotnie wpatrując się w Las. W sumie, tak zajęły mnie przygotowania do Turnieju, że nie miałam czasu z nikim nawiązać przyjacielskich kontaktów. No, oczywiście nie licząc Rogera Davisa. W tej chwili podszedł do mnie Harry Potter ze swoimi przyjaciółmi, Ronem i Hermioną. Ta ostatnia miała dosyć nietęga minę.
-To…do zobaczenia- odezwał się Harry. –ee. Szerokiej drogi- wyszczerzył zęby.
Byłam szczęśliwa, że ktokolwiek przyszedł się pożegnać ze mną. Cmoknęłam go w oba policzki, mówiąc
-Bardzo wam obu- tu przeniosłam się na Rona- dziękuję za uratowanie mojej siostrzyczki Gabrielle. Nie wiem, co bym sama zrobiła. Te druzgotki- westchnęłam.
Rudzielec zaczerwienił się aż po cebulki włosów.
Teraz odezwała się Hermiona. Po Balu Bożonarodzeniowym stwierdziłam, że jest ładną dziewczyną, jednak te jej włosy… Spoglądając na ciągle czerwoną twarz Rona nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu.
-Tak, Fleur mam nadzieję, że twoja przyjaciółka Sophia wyzdrowieje szybko. Do widzenia- tu, nie wiem, dlaczego dziwnie prychnęła spoglądając najpierw na mnie, później na Rona i odeszła szybkim krokiem do Kruma.
Przez błonia pomknął potężny głos Madame Maxime
-Dziewczęta, zaraz ruszamy. Proszę tutaj.
Pomachałam chłopcom ostatni raz na pożegnanie i pomknęłam w stronę powozu. Ustawiłyśmy się w równym rzędzie i okręcając się dookoła osi teleportowałyśmy się do powozu w złotofioletowej, iskrzącej mgiełce. Na czas naszego przybycia i powrotu Profesor Dumbledore był na tyle uprzejmy- wyjaśniała później Madame Maxime- i zdjął zakaz teleportacji w obrębie naszego powozu.
Kiedy odlatywaliśmy spoglądałam za okno na oddalający się Hogwart, jednak myślami byłam już we Francji. Po około trzech godzinach lotu, niebo zaczęło robić się różowe. Akurat, na zachód słońca wylądowaliśmy na zalanej słońcem polanie Beuxabotns. Wyskoczyłam z powozu jako pierwsza. Na łące rosły jasnoniebieskie dzwonki, małe niezapominajki, moc stokrotek. Beuxabotns zupełnie różni się od Hogwartu. Zamek jest dużo mniejszy, ale bardziej urokliwy. Nie ma tu starych, skrzypiących zbroi, podłogi lśnią białym marmurem, schody są wypolerowane na wysoki połysk i wolne od pułapek. Mimo to, nasz zamek również kryje różne tajemnice. Są tu tajemne przejścia, których chyba jeszcze nikt nie zgłębił, oraz tunele. Tunele, czyli taka nazwa wymyślona przez uczniów. Wprawdzie, są to niby zjeżdżalnie- rury, ukrywające się pod niektórymi drzwiami. Mają jeden minus- nigdy nie wiesz, czy „dowiozą” cię na miejsce. Wylot tuneli może się nagle zmienić i lądujesz w jakiejś nieużywanej klasie. Uczniowie uwielbiają te skróty, jednak nauczyciele stanowczo unikają tych „zjeżdżalni”.
-Dziewczęta- zagrzmiała Madame Maxime – Macie godzinę do ceremonii wręczenia tegorocznych dyplomów. Proszę wykorzystajcie ten czas, aby się odświeżyć- tu spojrzała na rozczochrane włosy Madeleine- i przebrać w odświętne szaty.
Dziewczyny rozeszły się w stronę zamku, zmierzając po estetycznych, kamiennych dróżkach, otoczonych krzewami różanymi.
Przez chwilę stałam w miejscy zastanawiając się, co mam ze sobą począć. Biłam się z myślami, czy iść przywitać się z przyjaciółmi, czy może pobiec na stadninę do mojej klaczy Pâquerette. W Beuxbatons jeździmy konno. To zajęcie nadprogramowe, jeśli ktoś preferuje. Niegdyś arystokratyczne dziewczęta we francuskich magicznych szkołach dosiadały jednorożców, jednak kiedy jednorożce stały się zwierzętami chronionymi zaniechano tego i przestawiono się na konie. Niektórzy sądzą, że to bardzo mugolskie, jednak ja kocham galopować po rozległych terenach łąki.
Konie nie pasły się na wybiegu, więc weszłam do stajni. W boksie podpisanym Pâquerette stała spokojnie czarna jak smoła klacz. Zarżała cicho widząc mnie i z wielkim entuzjazmem zaczęło szarpać łbem. Wiem, że to w jej języku oznaczało tylko jedno. Szybko wyprowadziłam ją z zadbanego boksu na łąkę. Osiodłałam ją, pomagając sobie czarami, po czym wskoczyłam na jej grzbiet. Zaskoczona, tak nagłym ruchem, zawsze spokojna klacz pognała przed siebie. Trochę przestraszyłam się jej temperamentem, w szczególności, gdy widziałam zbliżającą się, drewnianą barierkę. Nigdy nie skakałam prze przeszkody. Próbowałam zawrócić niesforną Pâquerette, jednak ona stanowczo tarła przed siebie. W pewnym momencie zamknęłam oczy, przyciskając sylwetkę, prawie na leżąco do konia. Serce podskoczyła mi do gardła, kiedy na ułamek sekundy znalazłyśmy się w powietrzu. Zaraz potem gnałyśmy, przy pięknych polach wina, w porywach wiatru. Przez krótką chwilę byłam niezmiernie szczęśliwa. To pomogło mi zapomnieć o wszystkich smutkach, troskach, zmartwieniach. Klacz powoli zwalniała tempo. Dojechałyśmy gdzieś, gdzie jeszcze nigdy nie byłam. Zastanawiałam się nawet przez chwilę, czy aby na pewno są to tereny Beuxbatons, jednak przypomniałam sobie, że tereny zamku otoczone są czarami. Rozejrzałam się dookoła. To miejsce zdawało się być przesycone magią. Jednak nie była to czarnoksięska magia, tylko coś…coś pięknego, niezrozumiałego. Niełatwego do opisania. Wśród poszycia z paproci i małych krzewinek zauważyłam błyszczące jeziorko, albo raczej źródełko. Było malutkie i połyskiwało srebrem. Podeszłam do niego, Pâquerette zanurzyła pysk w tej gładkiej powierzchni, chlipiąc wodę. Spojrzałam na swoją smukłą postać na koniu, odbijającą się w tym wodnym zwierciadle. Długie, srebrno blond włosy, błękitna szata szkolna. I… jeszcze coś. Na szyi połyskiwał łańcuszek. Łańcuszek z piękną, pozłacaną muszelką. Podniosłam dłoń do szyi, jednak nie wyczułam żadnego naszyjnika. Spojrzałam na szyję, odwracając wzrok od wody. Ujrzałam tylko alabastrową skórę. Kiedy ponownie zerknęłam na źródełko, piękny naszyjnik zniknął. Rozczarowana, pociągnęłam za lejce, galopując do zamku.
Związek Krytyków ...!