Pamiętnikiem opiekuje się Selena Do 29 maja 2009r pamiętnikiem opiekowała się Tibby Do 8.10.2007r. pamiętnikiem opiekowała się Maxyria Flemence Kącik Hermiony
1 września
To TEN dzień. TEN dzień, kiedy wreszcie dotrę do mojej nowej szkoły dla magicznych uczniów. To takie… niewiarygodne. Spotkam setkę osób, które potrafią czarować. Ja sama potrafię czarować, ale do mnie to jeszcze nie dociera. Rano spakowałam wszystkie swoje potrzebne rzeczy- kociołek, składniki eliksirów, podręczniki, pióra i atrament, szatę czarodzieja i inne ciuchy. Wyjechałam z rodzicami bardzo wcześnie. Wolałam być wcześniej, niż spóźnić się na pociąg. Pojazd ten wyrusza ze stacji King Cross z peronu nr. 9 i 3/4. Kiedy Dumbledore powiedział mi z jakiego peronu wyrusza pojazd, który ma mnie zawieść na miejsce, miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Bo nie było takiego peronu. Jest peron 9 i 10, ale 9 i ľ nigdy nie istniał. Tak sobie myślałam. I nie omieszkałam wspomnieć o tym mojemu nowemu dyrektorowi. Ale on spojrzał się na mnie wyrozumiałym wzrokiem i odpowiedział mi, jakby to było zupełnie oczywiste:
-Musisz przejść przez barierkę pomiędzy peronem 9 i 10.
Mimo, że nie mogłam w to uwierzyć, posłuchałam się go. W końcu widziałam ulicę Pokątną na własne oczy (nie była to żadna iluzja), więc powinnam uwierzyć dyrektorowi i w tej sprawie. Ale miałam wiele wątpliwości. W końcu, czy nikt nie zauważy jak nagle przejdę sobie przez barierkę i zniknę po jej drugiej stronie. Cóż, to trochę zaskakujący widok dla mugoli. Poza tym, co jeżeli się roztrzaskam, albo dostanę się na inny peron? Kiedy dotarłam na dworzec King Cross moim jedynym marzeniem było wrócić do domu i schować głowę pod poduszką, aby nie musieć przez to wszystko przechodzić. Z natury byłam raczej odważną osobą, ale kiedy chodzi o magię zamieniam się w tchórza. Miałam tyle wątpliwości, że już nawet chciałam zrezygnować. Co by się stało, gdybym nie pojechała do Hogwartu? Czy dyrektor znowu by mnie odwiedził? Na pewno, ale co by mówił? Zmusił czarami do podjęcia czarodziejskiej nauki, czy zostawił wolną wolę?
-Kochanie, wszystko w porządku?- spytała moja mama, kiedy niepewnie stanęłam przed barierką.
Danielle Grenger miała w oczach łzy, które łagodnie osuszała chusteczką do nosa. Sama bym płakała jak bóbr, gdyby nie mój strach przed ujrzeniem tego innego peronu. Moje przerażenie osiągnęło szczytny punkt, gdy tata stwierdził nagle, że powinnam ruszać już w drogę. Przeświadczenie, że powinnam wziąć w tej chwili nogi za pas stało się strasznie silne. Ale nie zrobiłam niczego takiego. „Zostałam stworzona do wielkich rzeczy”- stwierdziłam czując piekące łzy pod powiekami- „dlatego dzisiaj wstąpię w ten nowy świat i nie ucieknę jak podpowiada mi rozum, ale pójdę na przód jak podpowiada mi serce”. Mówiąc w myślach cytat z „Kariny” przestąpiłam barierkę z zamkniętymi oczami. To co ujrzałam po drugiej stronie strasznie mnie zaskoczyło. Oczekiwałam czegoś… bo ja wiem… mniej normalnego, a ujrzałam tylko zwykły peron. Na szynach znajdował się najnormalniejszy na świecie czerwony pociąg, wokół którego tłoczyło się mnóstwo ludzi. Jedynym szczegółem, który nie pasowałby do mugolskiego peronu, było pohukiwanie sów, rechot żab i piszczenie szczurów oraz pokrzykiwania zdesperowanych mam wołających do swoich dzieci siedzących w przedziałach „Kochanie, nie zgub samopiszącego pióra. Było bardzo drogie!”, „Skarbie, pamiętaj, żeby wysłać mi sowę, jak dojedziesz do Hogwartu” albo „Zachary, nie wdawaj się w czarodziejskie pojedynki, dopóki nie dowiesz się, jak walczyć”. Te wołania były chyba najdziwniejsze dla zwykłego nieczarodzieja. Bo kto słyszał o samopiszącym piórze, wysyłaniu sów albo czarodziejskich pojedynkach? Spojrzałam na wielki zegar znajdujący się na barierce naprzeciwko mnie. Była 10.45 O 11.00 miał odjeżdżać pociąg. Część tremy już ze mnie opadła, bo najtrudniejsze (czyli przejście przez barierkę) miałam już za sobą. Jeszcze tylko musze znaleźć sobie odpowiednie miejsca w wagonie, a później czeka mnie długa, bardzo długa podróż. Ale nie sądzę, żebym się nudziła. Mogę w końcu powtarzać sobie wszystkie proste zaklęcia, których nauczyłam się z książek do zaklęć. Najpotrzebniejsze wypisałam sobie w notatniku, który spakowałam do plecaka- bagażu podręcznego. Z tymi myślami udałam się w stronę czerwonego olbrzyma. Z poważną miną, nie zdradzającą żadnych uczuć, zaczęłam szukać wolnego przedziału. Mimo, że było jeszcze 15 minut do odjazdu, pociąg był już prawie pełny. Znalazłam jakiś w miarę pusty wagon i usadowiłam się w środku. Pamiętam dokładnie wszystkich, których poznałam podczas jazdy. Chociaż w sumie nie było ich wielu. Naprzeciwko mnie siedziała szczupła dziewczyna o długich brązowych włosach i czarnych oczach. Przedstawiła mi się jako Parvati Patil. Z jej ciemnej skóry i sposobu ubierania się wywnioskowałam, że to chyba hinduska. Koło niej siedziała jej siostra bliźniaczka. Obok sióstr Patil siedział niski i pulchny chłopczyk. Miał malutkie, przerażone oczy, a z kieszeni jego bluzy wystawała wielka, oślizgła ropucha. On przedstawił mi się jako Neville Longbottom. Wyglądał na nieco roztrzepanego i niezdarnego chłopaka. Potwierdził to sam fakt, że w połowie drogi zaczął krzyczeć i wydzierać się na całe gardło „Moja Teodora! Teodora zniknęła! TEODORO, TEODORKO, GDZIE JESTEŚ???”. To były straszne chwile, szczególnie wtedy, kiedy z jego przerażonych oczek, zaczęły wypływać łzy. Spróbowałam go jakoś pocieszyć, ale wszystkie moje wysiłki były na nic. Wciąż mamrotał, że babcia go zabije, że bez Teodory nie ma po co wracać do domu i że to była jego ukochana ropucha. Kiedy wreszcie zorientowałam się, że chodzi mu tylko o tą oślizgłą poczwarę, zaproponowałam mu pomoc w jej szukaniu. W końcu nic się nie stanie, jeżeli będę chodzić po wagonach i pytać o jego ropuchę. Chyba nie złamię tym, żadnego punktu regulaminu szkolnego. Z tą myślą podniosłam się z miejsca i ruszyłam na obchód. Oczywiście nikt nie widział jego żaby, ale dwóch chłopców zapadło mi w pamięć. Jeden z nich był tym słynnym Harrym Potterem, który pokonał samego Sami- Wiecie- Kogo. Sami- Wiecie- Kto to najpotężniejszy czarodziej wszechświatów- przynajmniej tak się o nim mówi. Budzi taką grozę, że nikt nigdy nie chce wymawiać jego imienia. Nie jestem głupia- też nie będę go wymawiać. Zapadł mi w pamięć, ponieważ zachowywał się jak szczególny tępak. Oczywiście, nie powiedziałam mu tego prosto w twarz tylko grzecznie się przedstawiłam. Naturalnie jego rudawy przyjaciel potraktował mnie wyjątkowo oschle, mimo, że nic nie zrobiłam. Zostałam tylko podczas momentu, kiedy rudzielec rzucał zaklęcie na swojego szczura. Było ono tak śmieszne, że miałam ochotę zacząć śmiać się z niego na całe gardło. Byłam jednak pewna, że to by go mocno zraniło, dlatego postanowiłam pokazać mu, jak się rzuca prawdziwe zaklęcia. Usiadłam naprzeciwko tego całego Pottera i prostym zaklęciem „Reparo” naprawiłam mu okulary. Obydwóm opadła szczęka, ale to nic dziwnego. Nie wyglądali na wybitnie inteligentnych.
Drugim chłopcem, którego szczególnie zapamiętałam był szczupły blondyn. Jego zapamiętałam z ogromnego chamstwa. Potraktował mnie jak najgorsze popychadło, kiedy stwierdziłam, że moi rodzice są mugolami. A to przecież nie ja wybierałam sobie rodziców (chociaż gdybym mogła sobie wybrać, to i tak bym ich nie zamieniła na innych). Razem z nimi siedziały jakieś dwa dryblasy, którym raczej wolałam nie podpadać, więc szybko wycofałam się z ich przedziału. Kiedy wróciłam do swojego wagonu chciało mi się płakać. Powitanie jakie zgotował mi blondynek wcale mnie nie ucieszyło. Już podejrzewałam, że będziemy wrogami.
Moje rozmyślania przerwał zapłakany Neville. Kiedy zapewniłam go ze smutkiem w głosie, że nikt nie widział jego ropuchy ponownie zalał się łzami. Nie mogłam patrzeć na jego płacz. Wyglądał jak małe, pulchne, zrozpaczone dziecko. Zrobiło mi się go strasznie szkoda.
-Neville, przejdź się jeszcze raz po wagonach. Może ktoś znalazł twoją ropuchę.- zaproponowałam mu klepiąc go lekko po ramieniu.
Zapłakany wstał i ruszył na obchód pociągu. A ja zostałam sam na sam z dziwną Luną. Cała podróż minęła mi spokojnie, bez ani jednej przygody. Pod koniec drogi Neville znalazł Teodorę pod swoim siedzeniem i na tym skończył się jego lament. Na szczęście, bo miałam go już serdecznie dość. Ale kto by nie miał? Bez przerwy płakał, marudził, krzyczał, nawoływał Teodorę, po czym znowu płakał, marudził itd. Kiedy wysiadaliśmy z pociągu była już godzina 18.00, czyli najwyższy czas, żeby coś zjeść. Wprawdzie po pociągu przeszła kobieta nawołując „Smakołyki! Smakołyki! Może coś z wózka, kochaneczki?”, ale nie sprzedawała nic, co nie przyprawiłoby mnie o wymioty. Żywe czekoladowe żaby, czy fasolki Berttiego Botta o smaku kompostu, to nie jest moje upragnione jedzenie. Wprawdzie mogłam się skusić na Dyniowe Paszteciki, ale co jeżeli były to żywe dynie albo jakieś inne czarodziejskie wymysły? Wolałam spokojnie czekać, aż dojedziemy do Hogwartu. No i w końcu dotarliśmy.
Najpierw jednak musieliśmy przepłynąć łódkami przez ogromne jezioro i dopiero wtedy ujrzeliśmy Hogwart- nasz nowy dom. Był to ogromny zamek z wieloma basztami i wieżyczkami oraz rozjarzonymi oknami, stojący na wysokiej górze. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Wyglądał bardzo… imponująco. No, na pewno robił wrażenie na pierwszoroczniakach, czyli (o zgrozo!) na mnie. W powietrzu zaczął unosić się chłód, dlatego pośpiesznie weszliśmy przez otwarte wrota do szkoły. W środku wyglądała ona jeszcze bardziej okazale. Na ścianach wisiały obrazy i (na początku nie mogłam w to uwierzyć) portrety, które się ruszały!!!! Tak samo zresztą jak schody, które okazały się bardzo zdradzieckie (jeden stopień trzeba omijać) i… ruchliwe. Potrafiły oderwać się od jednego końca podłogi i przytwierdzić się do drugiego. Ale to co najbardziej mnie zaskoczyło i -z niechęcią muszę przyznać- trochę przestraszyło było duchami! Najprawdziwszymi na świecie zjawami. Przezroczystymi, strasznymi i bardzo zimnymi duchami. Kiedy wreszcie weszliśmy do jadalni (wielkości całego mojego domku włącznie z ogródkiem) jakaś starszawa, srogo wyglądająca kobieta położyła na krześle jakiś stary kapelusz. Był cały brudny, postrzępiony i wyglądał jakby miał tysiąc lat. Oczywiście wiedziałam wszystko o tym „kapeluszu”. Była to Tiara Przydziału, która przydzielała pierwszoroczniaków do poszczególnych domów- Gryffindoru, Slytherinu, Ravenclawu lub Hufflepuffu. Naturalnie inni byli przerażeni, nie mieli pojęcia, co się zaraz wydarzy. A ja wiedziałam, że tiara otworzy zaraz swoje „usta” i zacznie śpiewać pieśń, do nas skierowaną, a później przydzieli nas do poszczególnych domów. Mimo, że wiedziałam zdecydowanie więcej od innych uczniów, strach mnie nie opuszczał. Bałam się, że zrobię z siebie idiotkę, Tiara przydzieli mnie do złego domu albo, co gorsza, stwierdzi, że nie nadaję się do żadnego z nich i będą musieli odesłać mnie do domu. Wprawdzie nie czytałam o żadnym takim przypadku, ale strach nie jest racjonalny.
-Hermiona Grenger.- wyczytała z listy kobieta o surowym wyglądzie.
Z drżącymi kolanami podeszłam do stołka i włożyłam tiarę na głowę. Teraz nie słyszałam już nic. Tiara zakrywała mi szczelnie uszy. Miałam wrażenie jakbym siedziała na tym stołku pół godziny, ale zapewne było to tylko kilka sekund. GRYFFINDOR ryknęła Tiara Przydziału. Szybko zeskoczyłam ze stołka i pognałam usiąść przy klaszczącym stole. Kiedy wszyscy dostali się już do swoich domów, podano kolację. A raczej puste talerze i półmiski wypełniły się przepysznymi potrawami. Stoły uginały się pod jedzeniem. Sama zjadłam tyle, ile nie zjadłam przez trzy dni w domu. Ale nie mogłam się oprzeć kawałkom kurczaka, pieczonym ziemniaczkom, puddingowi i strudlom. Teraz leżę sobie w swoim łóżku, w swoim dormitorium, które dzielę razem z Parvati Patil i Lavander Brown, przyświecam sobie latarką i padam ze zmęczenia. Ten dzień był pełen wrażeń, ale najlepsze dopiero zacznie się jutro. Och, już nie mogę się doczekać swoich pierwszych zajęć magicznych!!!!!
Komentarze:
Emma Poniedziałek, 13 Lipca, 2009, 22:10
Podziewam Cię dziewczyno że tak dobrze wcieliłaś się w Hermione. Piszesz super.
Powodzenia i życzę weny ;]
PS: Zdjęcie się nie pojawiło.
K. Wtorek, 14 Lipca, 2009, 19:58
Piszesz naprawdę dobrze jednak mam parę uwag.
Po pierwsze Luna Lovegood była z roku Ginny Weasley czyli szła do Hogwartu rok później.
Zwsze mogłabyś zamienić ją na Hannę Abott, w końcu na filmie to właśnie z nią płynęła Hermiona łódką.
Po drugie świetnie się wcielasz w Hermionę jednak panna Granger była nieco bardziej przemądrzała niż twoja, miejscami Hermiona w twoim opowiadaniu jest zbyt pewna siebie, a miejscami zbyt mało zgryźliwa.
Ale nie martw się tym, najważniejsze to wiedzieć na czym się stoi a ty stoisz na naprawdę porządnym fundamencie (wybacz za to budowlane porównanie) stymże gdy stawiasz pierwsze ściany musisz być bardziej ostrożna. A teraz koniec mojego zrzędzenia i czas na chwalenie cię. Czytając twój tekst ma się wrażenie, że jest się naprawdę Hogwarcie, stoi obok drżącej ze strachu Hermiony i patrzy na to wszytsko jej oczami. Nie wielu autorów już na samym początku tak dobrze wciela się w postać o której pisze. Narazie daję ci P+ i myślę, że następnym razem może być już W.
Ciepło pozdrawiam
Ja - Me Wtorek, 14 Lipca, 2009, 22:07
Fajne. Pisz jak najszybciej, nie rób takich przerw.
To co napisane wyżej - Luna jest o rok młodsza od Hermiony.
martha Czwartek, 16 Lipca, 2009, 20:43
Fajny tekst ale mam kilka uwag ...
Po piersze to luna Lovegood była od Hermiony rok młotsza więć szła rok póżniej do Hogwardu. A po drugie to pociąg do hogwardu odjeżdzał o godz.11(tak wynika z książki Hp i Kamień filozoficzy)
Hermioneczka Środa, 22 Lipca, 2009, 19:49
Ty to piszesz cudowne opowiadania. I nie myśl że tego nie czytam. Może mogłabyś wejść na: http://hermiona-zmiany-draco.blog.o net.pl/ dzisiaj stworzyłam tego bloga. Jak nie tolerujesz spamu to to usuń. Pozdrawiam
Cherry Sobota, 15 Marca, 2014, 11:44
The accident of finding this post has brghitened my day
Mahalia Sobota, 15 Marca, 2014, 22:48
THX that's a great <a href="http://bzmdjncj.com">anwesr!</a>
Związek Krytyków ...!
. Narazie daję ci P+ i myślę, że następnym razem może być już W.