Artykuł od Martuli.

"Mandragora
Dawała podobno swemu właścicielowi szczęście i bogactwo. Mandragora, czarodziejskie ziele, atrybut diabła, czarownic i czarnoksiężników, była od wieków źródłem największej liczby przesądów oraz czarodziejskich praktyk. Symbolizowała płodność i szał, miłość, proroctwo i czary. Ludzie nosili ją na szyi, w płóciennym woreczku, jako najcenniejszy amulet. Była kosztowna, więc często oszukiwano, sprzedając zamiast niej np. korzeń żeń-szenia. Kościół miał z mandragorą niemały kłopot. Trudno ją było traktować jedynie jako roślinę z piekieł, skoro wspomina o niej Biblia (w „Pieśni nad pieśniami” i Księdze Rodzaju). (...)
Mandragora (germańska alrauna) ma dziwny korzeń o widlastym kształcie, podobnym do małego człowieczka. Jej liście wyrastające prosto z korzenia przypominają włosy. Nie rośnie w Europie Środkowej. Nie znosi mrozów. Woli cieplejszy klimat europejskiego południa, ale wybiera miejsca cieniste, na przykład porośnięte drzewami cmentarze.
(...) Mówiono, że krzyczy, kiedy się ją z ziemi wyciąga, a kto usłyszy jej krzyk – umiera albo popada w obłęd. Póki tkwi w ziemi, jest groźna, bo pozostaje we władzy demonów. Po wyrwaniu staje się pożyteczna, ale wyrwać ja trzeba o północy, przy pełni księżyca, „stojąc plecami do wiatru, trzy kręgi zatoczyć i ziemię skropić winem (...).
Czasem używano do tego celu czarnego psa, głodzonego przez trzy dni. Przywiązywano go sznurkiem do mandragory. Pies miotał się, wydzierał korzeń z ziemi i całe zło przechodziło na niego.
Żaden sabat czarownic nie mógł obyć się bez maści i naparów z odrobina tego korzenia. Był on także ważnym lekiem przeciwbólowym (jego żucie uśmierzało ból nawet podczas operacji) i afrodyzjakiem (...)
Mandragora ma błyszczące liście i żółte lub żółtoczerwone owoce. Z sześciu jej gatunków tylko dwa (europejskie) wiążą się z magią: mandragora wiosenna, kwitnąca żółto w marcu, oraz jesienna, wydająca fioletowe kwiaty w październiku. Wszystkie gatunki mandragory zawierają alkaoidy: skopolaminę, atropinę, hioscyjaninę. Są to związki oszałamiające, halucynogenne, ale tez trujące. 0,5 g korzenia może spowodować śmierć człowieka w ciągu doby.
Demoniczni krewniacy mandragory (z rodziny psiankowatych) służyli do sporządzania magicznych maści, odurzających naparów, trucizn. Ma ona jednak także pożytecznych krewnych. Z tej samej rodziny pochodzą: ziemniak, pomidor, papryka, bakłażan.
Mandragora jest zbyt rzadka, by mogła dziś mieć znaczenie lecznicze."



Źródło: gazeta "VITA"

Wersja do druku