[ Powrót ]

Wtorek, 08 Lipca, 2008, 07:49

Odpowied¼ Hermiony

Po moim pytaniu nasta³a krêpuj±ca cisza. Patrzy³em na Hermionê z niepokojem oraz czym¶ w rodzaju nadziei, która gas³a z ka¿d± chwil± milczenia z jej strony. Hermiona mia³a strasznie smutny wyraz twarzy- kiedy spojrza³a mi w oczy, ujrza³em przepe³nione ³zami du¿e, br±zowe oczy, b³agalnie wpatrzone.
-Wiktor...Ja…Wiesz…Ron i w ogóle…wybacz mi! Nie mogê…siê zgodziæ-wyrzuci³a to z siebie wreszcie Hermiona, p³acz±c.
-Rozumiem-odpowiedzia³em bezbarwnym g³osem. Czu³em w sobie pustkê, ogromn± pustkê i co¶ we mnie obumar³o-ta nadzieja, ta wiara, ¿e uda siê z Hermion±.
Napotkawszy moje zrezygnowane, zrozpaczone spojrzenie, wybieg³a z domu, pochlipuj±c. Za ni± pobieg³ Ron, rzuciwszy mi ostatnie wrogie spojrzenie, w którym tym razem go¶ci³ triumf, za¶ koledzy zostali, patrz±c na mnie w milczeniu. Nie chcia³em lito¶ci ani wspó³czucia, potrzebowa³em samotno¶ci, by wszystko powoli przemy¶leæ.
Chyba to wyczuli, po krótkiej chwili napiêtej ciszy wyszli, b±kaj±c do mnie jakie¶ banalne wyja¶nienia. Mama równie¿ wybra³a siê do kuchni, mrucz±c, ¿e musi ugotowaæ zupê. Jakbym nie wiedzia³, ¿e od rana stoi ch³odnik w lodówce!
Poszed³em na górê, do mojego pokoju. By³ skromny-znajdowa³y siê w nim tylko ³ó¿ko, ma³e biurko i zwyk³a szafka. Wygl±da³by on ca³kiem schludnie-jak to mówi mama-gdyby tylko ¶ciany, co do kawa³ka, nie by³y oblepione zdjêciami z Mistrzostw ¦wiata w Quiddicha. Rzuci³em siê na ³ó¿ko i, choæ zdarzy³o mi siê to tylko kilka razy w ca³ym moim ¿yciu, ³zy pokapa³y z mojej twarzy na poduszkê. Nie obchodzi³o mnie ju¿ nic, co nie by³o Hermion± i jej odpowiedzi±…Czu³em siê upokorzony, ale najbardziej chyba by³o mi ¿al tego, co straci³em, a mog³em mieæ. Czu³em, jakby ca³y ¶wiat siê mi zawali³ i jakbym nie mia³ ju¿ nic, co by mnie tutaj trzyma³o…
Nagle do mojego pokoju wszed³ Ron Weasley! Najpierw ogromnie siê zdziwi³em, po krótkiej chwili poczu³em przyp³yw ogromnej z³o¶ci i gniewu oraz ¿alu do niego, tak, wielkiego ¿alu za to, ¿e odebra³ mi prawie wszystko (by³em wtedy bardzo rozgoryczony, wiêc nie wszystkie moje pogl±dy by³y w tamtej chwili s³uszne).
Lalu¶ usiad³ na sto³ku i spojrza³ na mnie. Po chwili rzek³ cicho:
-S³uchaj, Krum, wiesz, ja tam za tob± za bardzo nie przepadam…
-I nawzajem, stary, i nawzajem-rzuci³em ostro, czuj±c, co siê ¶wiêci.
-Ale ciê szanujê, no…w miarê. I…tego…
-Co?- warkn±³em niewzruszony.
-No, wiesz…Przykro mi z powodu…No wiesz…Hermiony…
Spojrza³em na niego z niedowierzaniem. Czy to na pewno by³o Ron Weasley, najwiêkszy lalu¶ na ¶wiecie? Wredny egoista? Co¶ siê we mnie w ¶rodku poruszy³o. Wyci±gn±³ pierwszy d³oñ, pocieszy³ mnie…
-Dziêki, Weasley, i…Wiesz…Teraz to ty bêdziesz z Hermion± chodzi³, prawda?
Zaczerwieni³ siê, ale widaæ by³o, ¿e sama my¶l ju¿ go cieszy…
Pokiwa³ g³ow± w milczeniu ,po czym u¶miechn±³ siê do mnie i wyszed³ z pokoju.
Poczu³em siê odrobinê lepiej. W koñcu jestem do przodu- jestem pogodzony, nie mam wyrzutów sumienia. Mimo to na samo wspomnienie minionej chwili rozpacz znów siê we mnie pojawi³a. Postanowi³em wyj¶æ na spacer. Szybko zarzuci³em bluzê na siebie (tak na wszelki wypadek; doprawdy, nie wiem, dlaczego sta³em siê taki przewiduj±cy) i poszed³em do parku, le¿±cego ko³o mojego domu. Zacz±³em przechadzaæ siê po ¶cie¿kach, próbuj±c my¶leæ o czym¶ innym ni¿ o odpowiedzi Hermiony. Niestety, nie udawa³o siê mi to. Wspomnienie to nasuwa³o mi siê w my¶li ca³y czas.
Patrz±c têpo i pusto w ¶cie¿kê, rozpamiêtywa³em dawne, szczê¶liwe chwile z Hermion±? Czy bêd± jeszcze takie?
Nagle poczu³em, ¿e w kogo¶ wpad³em. Silne uderzenie, gleba na plecy- d³ugo potem jeszcze to pamiêta³em. Gdy wsta³em, ujrza³em nad sob±, prócz migoc±cych gwiazdek, Rona Weasleya z Hermion±. Ona sama wygl±da³a na lekko za¿enowan±. Ron poda³ mi rêkê i wsta³em. Nie wiedzia³em, co powiedzieæ…I kolejne milczenie ze strony wszystkich pojawi³o siê tego dnia.
-No có¿…To tego…Dziêki i w ogóle…Mi³ego dnia…
-Mi³ego dnia!- odpowiedzieli równocze¶nie, po czym Hermiona powiedzia³a do mnie cicho, patrz±c mi powa¿nie w oczy:
-Wiktor…Ja… naprawdê nie mog³am….
-Rozumiem-powtórzy³em smêtnie i pokiwawszy im rêk± na po¿egnanie, powlok³em siê w kierunku domu. Zaduma³em siê strasznie. Czu³em siê taki stary i do¶wiadczony-jednym s³owem: by³o mi bardzo ¼le.
My¶l±c o swoich problemach, znów wpad³em na jakiego¶ staruszka. Przeprosi³em i ju¿ mia³em odej¶æ, kiedy przyjrza³em siê panu dok³adniej. By³ to Albus Dumbledore we w³asnej osobie! Du¿o rzeczy dzia³o siê tamtego smutnego dnia…
-Dzieñ dobry, profesorze Dumbledore!- wykrzykn±³em ci±gle jeszcze oniemia³y.
-Ach, witam, panie Krum!- zawo³a³ weso³o Dumbledore znad swoich okularów. –Jaki to piêkny dzieñ dzisiaj, nieprawda¿?- zagadn±³ mnie mi³o.
Ale zobaczy³ mój têskny i zazdrosny wzrok, wodz±cy za Hermion± i Ronem, trzymaj±cym siê za rêce.
-Aaaa…Wiêc dla ciebie nie jest on taki dobry…-stwierdzi³ ze smutkiem profesor.
Kiwn±³em g³ow±. Znowu ³zy jakby na z³o¶æ chcia³y polecieæ. Zagryz³em wargê.
-Wiesz…-zacz±³ ³agodnie Dumbledore-nie zawsze mo¿emy mieæ wszystko…Mo¿e czasem to i lepiej? Cieszmy siê z tego, co mamy, bo inaczej-nawet to, co szczê¶liwe, nie bêdzie ju¿ dla nas rado¶ci±. A ¿e nie zawsze siê w ¿yciu udaje? To normalne…Ale nie wolno siê wtedy poddawaæ…Nie, nie nadal walczyæ o to, co minê³o-zaprzeczy³, jakby czytaj±c w moich my¶lach-ale o to, co bêdzie. –u¶miechn±³ siê do mnie pokrzepiaj±co i poszed³ dalej, nuc±c sobie pod nosem.
A ja sta³em i rozmy¶la³em nad tym, co powiedzia³ mi Dumbledore. Mo¿e rzeczywi¶cie muszê poczekaæ…Walczyæ o to, co bêdzie, a nie o to, co nie jest mi pisane i jest ju¿ przesz³o¶ci±?

Komentarze:

no , no no.Nie mo0¿na mieæ wszystkiego. Niestety. Notka mi siê jak zawasze podoba³a. Z uczuciami,i z czym¶ jeszcze.

dziêki no w³a¶nie...niestety...

Droga Parvati! Zaskoczy³a¶ mnie dojrza³o¶ci± stylu, g³êbi±, smutkiem i realno¶ci± uczuæ swojego bohatera. Przez parê minut siedzia³am jak wbita w fotel a przed oczyma mia³am zrozpaczonego Wiktora, przechadzaj±cego siê po parku w bluzie... rozdzieraj±ce, wiesz? Nie rozumiem, sk±d tam siê wzi±³ Albus i mog³a¶ bardziej opisaæ moment wej¶cia Rona do pokoju i rozmowy ch³opaków, np.

"Nagle us³ysza³em ciche krok. Nie chcia³o mi siê jednak odwracaæ g³owy, by spojrzeæ na niespodziewanego go¶cia, ale dopiero, gdy usiad³ ciê¿ko na sto³ku obok mojego ³ó¿ka i powiedzia³ swoim nosowym g³osem:
-S³uchaj, Krum wiesz, ja tam za tob± tak bardzo to nie przepadam…
-u¶wiadomi³em sobie, jak bardzo by³ niespodziewany. Odwróci³em siê gwa³townie i spojrza³em niechêtnie na Rona Weasleya. Minê mia³ nieszczególn±, a jeszcze po tym moim spojrzeniu jakby zach³ysn±³ siê i odsun±³ nieco.
-Nawzajem, stary.- burkn±³em obra¿ony, siadaj±c i unosz±c nieco g³owê. Raczej nie mia³em ochoty s³uchaæ tego, co mi mia³ do powiedzenia, ale on ju¿ zacz±³.
-Ale ciê szanujê no, w miarê i tego...
-I co?- warkn±³em, a on prze³kn±³ ¶linê i dokoñczy³:
-No... przykro mi... z powodu.... wiesz... z powodu Hermiony.”

Poza tym nie mam ¿adnych zastrze¿eñ, bo jestem zbyt poruszona tym wpisem. Naprawdê, nie wiem, jak to zrobi³a¶, ale to jest wstrz±saj±ce, zupe³nie, jakby duch czytelnika wp³yn±³ do cia³a Wiktora Kruma, stworzonego przez Ciebie… NIEWIARYGODNE. Je¶li chodzi o ocenê, na pewno da³abym Ci P, bo ta notka jest niesamowita, przede wszystkim wzruszaj±ca i przera¼liwie smutna. Du¿o refleksji, m±drych przemy¶leñ, ¿yciowych prawd… przepiêknie!
Brawo, Parvati. Brawo, brawo, jestem z Ciebie naprawdê dumna i wró¿ê Ci wielk± karierê w przysz³o¶ci, je¶li bêdziesz robi³a takie postêpy z wpisu na wpis.
Pozdrowienia, du¿o weny, pomys³ów, czasu wolnego, spokoju ducha i dowcipu!
P.S. Bardzo Ci dziêkujê za przemi³e komentarze w obu pamiêtnikach. Jestem naprawdê wzruszona, dziêkujê ;*

ja te¿ Ci dziêkujêza wszystko-za wszelk± krytykê, dziêki której wiele mnie nauczy³a¶, za koemntarze i za Twoje notki, które mo¿naby czytaæ bez koñca

Rewelacja, naprawdê ¶wietnie prowadzisz ten pamiêtnik, pozdrawiam!!

dziêki wielkie
pozdrowienia dla wszystkich
Wasza Parvati

Ca³osc mogê okre¶liæ w jednym s³owie: ¦wietnie. Naprawdê tak szybko i tak przyjemnie nie czyta³o mi siê chyma ¿adnego pamiêtnika na tej stronie. Ten wpis jest rewelacyjny. Oby tak dalej.
Pozdrawiam!!!
I zapraszam do mnie stronka w nicku.

Parvati, proszê, podaj mi swojego maila i GG, je¶li masz.

bardzo dawno sie nie odzywalam...
có¿ musze powiedzieæ, ze zrobila¶ widoczne postêpy na prawdê mo¿na wszystko przeczytaæ na jednym oddechu...
moje spostrzerzenia spod pow³oki twrdego miê¶niaka wy³oni³ siê kruchy wra¿liwy Wiktor...
co prawda nadal ma wra¿enie, ze twoja opowiesæ to nie co inny wymiar, ale nie zmieniaj tego ;)
Chwilami siê pogubi³am troche, ale my¶lê, ze to co najwa¿niesze odebra³am bez zarzutów...
pozdrawiam ciê serdecznie :*
Zapraszam do mnie i czekam na kolejn± notkê....

Hej!
Tu Luna Lovegood.
Zmieniam nick na Lucy.
Pozdrawiam!

PS. Je¶li kto¶ chce wiedzieæ dlaczego, nie jest to tajemnic±. Mo¿e napisaæ do mnie, email w nicku.

maila mam w nicku, ale gg nie mam w ogóle...
dziêki za wzystkie komentarze i przepraszam za tak d³ugie nie odzywanie siê- przez tydzieñ by³am bez Internetu.
pozdrawiam Was serdecznie :*:*:*
Parvati

8eXgJn http://www.QS3PE5ZGdxC9IoVKTAPT2DBYpPkMKqfz.com

8eXgJn http://www.QS3PE5ZGdxC9IoVKTAPT2DBYpPkMKqfz.com

I enjoy travelling <a href=" http://www.video-to-flash.com/video_to_flv/#speech ">.25 mg clonazepam for sleep</a> Within hours of the crash, the airline's president and CEO Young-Doo Yoon, 61, and other executives held a news conference in Seoul during which they apologized to the passengers, their families and the South Korean people, bowing in front of cameras.

I enjoy travelling <a href=" http://www.video-to-flash.com/video_to_flv/#speech ">.25 mg clonazepam for sleep</a> Within hours of the crash, the airline's president and CEO Young-Doo Yoon, 61, and other executives held a news conference in Seoul during which they apologized to the passengers, their families and the South Korean people, bowing in front of cameras.

I'm self-employed <a href=" http://www.video-to-flash.com/video_to_flv/#place ">how many clonazepam 2 mg to get high</a> More than seven years ago, we learned the government had a massive trove of phone records from several companies, and it was defended the same way. In important ways, we are winning the war on terror, but we are the losers on privacy.

I'm self-employed <a href=" http://www.video-to-flash.com/video_to_flv/#place ">how many clonazepam 2 mg to get high</a> More than seven years ago, we learned the government had a massive trove of phone records from several companies, and it was defended the same way. In important ways, we are winning the war on terror, but we are the losers on privacy.

A pension scheme <a href=" http://baybio.org/stem-education/#pending ">associates lending</a> Marco Scutaro walked leading off the bottom of the 16th inning, and Buster Posey hit a one-out single for the first five-hit game of his career. But Bobby Parnell regrouped to strike out Pablo Sandoval and retire pinch-hitter Guillermo Quiroz on a grounder for his 16th save.

1 2 3 4 »

| Script by Alex