Przesłuchanie, Ministerstwo i niespodziewany świadek.
Notka pisana niedługo po chorobie, w której wenę wykorzystałam na inne dziełko, a Wiktor poczekał te dwa tygodnie. Przepraszam za jednodniowe opóźnienie, ale wczoraj nie szło i nie chciałam pisać na siłę. Oddaję więc dziś w Wasze monitory nową notkę i zapraszam do czytania. Z dedykiem dla Doo i Syrci, które serdecznie pozdrawiam
W tym momencie coś we mnie pękło. Jakaś ogromna kula stanęła mi w gardle i nie chciała dać spokoju. Podparłem się o stojące najbliżej krzesło, żeby nie upaść. John i Digel zareagowali podobnie, jedynie Tom powstrzymał emocje, chociaż i on miał bledsze oblicze. Dementorzy mają stać zaledwie kilka metrów od nas, jak na horrorach magicznych? Brrr, otrząsnąłem się z odrazą i przerażeniem zarazem. Ale jedynie na tym mogłem poprzestać. bo w pobliżu stali Aurorzy, łupiący na nas spode łba z jawną niechęcią, woleliśmy się więc nie narażać. Mimo że poczułem ogromną chęć walnięcia najwyższego w nos. Tak mocno.
Poprowadzono nas do ciemnego, obskurnego pomieszczenia, będącego tak rażąco przeciwieństwem ekskluzywnego holu, gabinetów personelu oraz demonstracyjnych korytarzy. Światło ledwie przenikało przez brudne, rozlatujące się okno, więc w pomieszczeniu panowała kompletna duchota i odór pleśni. Trudno tu też było mówić o urządzeniu, bo znajdowały się w nim tylko krzesła i mały stolik. Spojrzeliśmy na siebie wzajemnie z coraz większym przerażeniem. Przestałem się łudzić, że ta sprawa zakończy się dobrze.
Wepchnięto nas brutalnie do tego pokoju, po czym opuszczono bez słowa wyjaśnienia. Nie bardzo było o czym rozmawiać, siedzieliśmy więc pogrążeni w krępującym milczeniu, aż w końcu pierwszy nie wytrzymał Digel, najgorzej chyba z nas znoszący milczenie:
- I co teraz, chłopacy? Co teraz?- rzucał w nadmiarze stresu i nerwowych uczuć Digel, miotając się po pokoju. Patrzyliśmy na jego obciążoną emocjami postać i czuliśmy, że z nami jest dokładnie tak samo. Teraz, gdy już każdemu z nas ulotniła się wszelka nadzieja na wydostanie się z tego sytuacyjnego bagna, mieliśmy ochotę krzyczeć i milczeć zarazem, robić wszystko i nic, pobyć z ludźmi i samotnie równocześnie. Jedynie co do jednego nasze uczucia były całkowicie zgodne- myślami byliśmy hen, daleko od ciemnego pokoju, gdzieś w spokojnym i słonecznym o tej porze roku Durmstrangu.
Przerwano nam nieoczekiwanie po, jak spojrzałem na zegarek, godzinie, choć wlekło się nam, jakbyśmy ich kilka spędzili w tym obskurnym pokoju. A konkretnie wtargnęli nagle bezpardonowo, zamaszyście otwierając drzwi. W drzwiach ukazała się kwadratowa twarz najwyższego Aurora, który bezbarwnym głosem wypowiedział z kamiennym wyrazem twarzy:
- Wizengamot gotowy, proszę za mną.
Podniosłem brwi wysoko ku górze. "Proszę za mną"? Niezwykle uprzejme w porównaniu do przetrzymywania w dusznym pokoju, ale dobra...
Poprowadzono nas tymi samymi długimi, barokowymi korytarzami, tyle że ze ścian tych patrzyły na nas przenikliwie ruchome portrety wielkich szych Ministerstwa. Patrząc na nich, znowu zastanawiałem się, dlaczego przeniesiono nas do brytyjskiego gmachu sądowniczego, skoro cała sprawa toczyła się na terenie Bułgarii. Nie wytrzymałem więc i zagadnąłem niepewnie Aurora:
- Przepraszam bardzo, ale dlaczego przeniesiono nas do tego Ministerstwa, a nie do bułgarskiego?
Chłopacy niespodziewanie ożywili się i z zainteresowaniem zaczęli przyglądać się wysokiemu czarodziejowi, który nagle przyjął bardziej ludzki wyraz twarzy, wyraźnie wahając się, co odpowiedzieć. Z jednej strony, jak się domyślałem po jego oczach ( bo po jego kamiennej mimice niczego nie można było dociec), prawdopodobnie bał się, że powie zbyt dużo informacji. Z drugiej strony, mimo całej postawy wyglądał na czarodzieja o w miarę człowieczych uczuciach i po chwili pożałowałem trochę moich hardych spojrzeń i nienawistnego wyrazu twarzy. A jeszcze większą poczułem do niego sympatię, gdy odpowiedział szczerze:
- Tak dokładniej to nie wiem, ale mieliśmy angielskiego świadka, który zażądał przesłuchania brytyjskiego, które było mu prawdopodobnie bardziej na rękę. Szczegółów nie znam, naprawdę- Skrzywił tak twarz, że wyglądało to na próbę uśmiechnięcia się. Odwzajemniłem, a wtedy ten znów spoważniał i utkwił wzrok w windzie, przed którą staliśmy. Ja natomiast zacząłem głowić się nad jego odpowiedzią. Chłopaków najwyraźniej jego słowa też zdziwiły, bo nawet po Tomie, tak bardzo zazwyczaj spokojnym, widać było zdenerwowanie. Z drugiej strony- nienachlany świadek to dobry świadek, chyba że jest przeciwko nam. A że różne były stosunki Durmstrangu z Hogwartem, zacząłem się poważnie obawiać następnej godziny. Co prawda Karkarow zawsze starał się przy Dumbledorze, ale odkąd zwiał przed Sam-wiesz- kim, władzę przejęła profesor Hogwal, która za dyrektorem brytyjskiej szkoły nie przepadała, stąd różne stosunki. Tak samo, zresztą, ministrów Knota i Oblanskiego, bułgarskiego.
- Depertament Tajemnic- oznajmił chłodny kobiecy głos.
Oblałem się zimnym potem, ale powstrzymałem emocje. Jeszcze nie teraz, jeszcze nie teraz, powtarzałem w myślach, chcąc zachował logiczny, niezmącony uczuciami umysł. Weszliśmy do sali.
Pomieszczenie było ogromne i nieprzyjemne, podobnie jak atmosfera w nim panująca. Tu i ówdzie porozmieszczany były mniejsze ławki, na których siedzieli reporterzy i sekretarze, natomiast wyżej, na demonstracyjnych siedzeniach, znajdowali się członkowie Wizengamotu, tyle że bez Dumbledore'a, który ostatnio został wykluczony z Rady, ministerscy radcy prawni oraz Korneliusz Knot wraz z naszych ministrem, zwykle pogodnym i z serdecznym wyrazem twarzy, dziś jednak poważnym i stanowczym. W rogu sali stało trzech dementorów z kapturami skierowanymi w naszą stronę. Zadrżałem. I tak dobrze,że nie stoją koło nas, pomyślałem z dreszczem na plecach.
Gdy tylko zajęliśmy najniższe siedzenia, Knot wstał.
- Zebraliśmy się dziś, by odbyć dwieście sześćdziesiąte piąte zabranie zebranie Wizengamotu tego roku. Sprawcami incydentu są Digel Weston, Wiktor Krum, Tom Jones i Brian Harrinson. Przemycanie narkotyku...
- Ale przecież to nie było przemycanie narkotyku!- przerwałem, wściekły za zmienianie faktów.
Knot spojrzał na mnie zimno, a potem mruknął cicho:
- Doskonale wiem, jak było, panie Krum.
Taa, jasne, odparłem w myślach. Dopiero potem dowiedziałem się, że ma rację.
- A więc przemycanie narkotyku...- ciągnął dalej.
- Nie!- wykrzyknąłem, czując, jak wzbiera się we mnie fala złości.
-Odbyło się w karczmie Bamberce w Bagdolu na terenie Bułgarii.
No właśnie, mruknąłem po nosem. No właśnie.
-W torbie chłopców znajdowały się narkotyki takie jak urtyks czy teksofilia. Świadkowie...Ano właśnie...
Tu Knot po raz pierwszy uśmiechnął się i omiótł nas zmęczonym spojrzeniem.
-Świadkowie: Korneliusz Knot.
Związek Krytyków ...!
