Nowa ksiega Huncwotów! Księgę prowadzą Huncwoci Syrcia Do 01`12`2008 Księgę prowadziły Milaj i Marcy
Do 20 lipca 2008 roku Księgę prowadzili Huncwoci:
Lilly Sharlott - James Potter
Karolla - Peter Pettigrew
Melisha - Syriusz Black
The Halfblood Princess - Remus Lupin
Doo, z dedykacją dla ciebie! W końcu wróciłaś, mordko
Pomocy, potrzebuję kogoś,
pomocy, ale nie byle kogo.
Pomocy, wiesz, że potrzebuję kogoś, pomocy.
Nienawidzę tej niepewności, przygnębienia. Co jest nie tak? Dlaczego spuszczam głowę i uparcie powtarzam, że wszystko w porządku?
Miał już dość. Miał już dość tego śniegu za oknem, mrozu, nawet ognia trzaskającego w kominku pokoju wspólnego. Chciał wiosnę. Potrzebował jej. Wręcz pragnął znów poczuć słońce na twarzy i powiew ciepłego wiatru. Ileż można w końcu brodzić w śniegu? Ileż można patrzeć na zamarznięty krajobraz za oknem? Był piękny, baśniowy, to prawda. Jednak miał w sobie jednocześnie coś przygnębiającego.
W niewytłumaczony sposób żywa, dziarska piosenka płynąca z radia tylko pogarszała sytuację. Zacisnął pięści, odwracając głowę w stronę pląsającego na środku salonu Lupina.
Kiedy byłem młodszy, o wiele młodszy niż dzisiaj,
nigdy nie potrzebowałem niczyjej pomocy w żaden sposób,
ale teraz te dni minęły i nie jestem już taki pewny siebie.
Sądzę, że zmieniłem sposób myślenia i otworzyłem drzwi.
Pomóż mi, jeśli możesz, czuję się przygnębiony
i naprawdę doceniam to, że wpadłaś.
Pomóż mi i postaw moje stopy z powrotem na ziemi.
Czy nie zechciałabyś, proszę, proszę, pomóc mi?
Zakończył refren piruetem i obniżeniem głosu. Nie otwierał oczu, nie przerywając chaotycznego tańca. Dobrze wiedział, że większość Gryfonów wlepia w niego właśnie oczy, jednak nie zawracał sobie tym głowy. Pfh, kto by się przecież przejmował tym, że ludzie patrzą się na ciebie jak na debila? Kilka lat spędzonych u boku Huncwotów wyciągnęło go niemal za uszy z twardej skorupy nieśmiałości i kompleksów. Efekt na załączonym obrazku. Zaśmiał się lekko, stając w bezruchu. Oddychał nieco ciężej, kiedy poprawiał wiązanie włosów. Zmarszczył czoło. Szarooki znowu siedział skulony na parapecie, nieobecnym wzrokiem wypatrując czegoś w dali. Podszedł bliżej, jednocześnie szukając w komnacie pozostałej połówki. Peter zajadał się czekoladkami w kącie, a James zapewne ponownie ruszył za Lily pod peleryną-niewidką. Klepnął Blacka w ramię.
- Yo! Pomóc ci? – wypalił.
Popatrzył na niego ze ściągniętymi brwiami. Rozbrzmiał ostatni dźwięk piosenki. Uśmiechnął się nieznacznie.
- Niee – mruknął, podciągając nogę pod brodę.
- Coś taki przybity? – fuknął Remus, gramoląc się naprzeciwko niego. – Od jakiegoś czasu jesteś jakiś nieswój.
Oparł policzek na zimnej szybie i pobieżnie prześliznął po blondynie wzrokiem.
- Za mało słońca – odparł. – Brak słońca na dłuższą metę wpędza mnie w depresję.
Przygryzł na chwilę wargę, również wyglądając przez okno. Popołudniowe niebo zasnuwała gruba warstwa ciemnych, ciężkich chmur. Przechylił głowę, po czym przeciągnął się.
- W sumie – wymamrotał po zadowolonym mruknięciu. Zmrużył oczy. – Chodź, odwalimy coś. – Dziugnął go palcem w kolano.
- A tamci?
- Tamtych nie ma, niech żałują. Chodź. Zróbmy coś durnego… Ogólmy kota profesora od astronomii. Albo napiszmy coś głupiego w kiblu na ścianie, czy tam lustrze. Ewentualnie polejmy schody olejem, czy coś.
- Albo schowajmy się za rogiem z papierowymi torbami i straszmy ludzi.
Z ust Remusa wyrwał się gardłowy rechot.
- Posrałbym się chyba jakby mi ktoś tak trzepnął!
Syriusz parsknął cichym śmiechem na tę uwagę i spuścił nogi z parapetu.
- Wstawaj, żołnierzu! Idziemy robić z ludzi idiotów!
Dwie piosenki później byli w łazience, bowiem Remus wyraził pragnienie umycia rąk. Podbiegł więc do umywalki, podwijając rękawy. Nagle wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Syri! – zawołał.
- No?
- Patrz, patrz… - Wyciągnął rękę, zaczynając mazać coś palcem po lustrze. Następnie odchrząknął teatralnie. – Kto jest najfajniejszą osobą w szkole?! – zapytał, po czym nabrał powietrza i nachuchał na gładką powierzchnię lustra, na tafli którego pojawił się napis: „Luniaczek!” i serduszko. Black roześmiał się, widząc to.
- Jasne, jasne – zachichotał, klepiąc go po głowie. Napis znikł. – Ej, ej… A kto jest największym kurduplem Gryffindoru? – Również chuchnął, ponownie uwidaczniając napis. Znów się roześmiał.
- Eeej! – Trzepnął go w ramię. – Nie ma takich! – Agresywnymi ruchami wytarł powierzchnię lustra przy akompaniamencie śmiechu szarookiego. Umył ręce i pobieżnie wytarł je w spodnie, kierując się do wyjścia. – To co odwalamy?
Syriusz podwinął rękaw, by spojrzeć na zegarek.
- Niedługo będzie pora kolacji…
Lupin uniósł powoli wskazujący palec, nakazując ciszę.
- Siostro, marker – powiedział tonem godnym chirurga nad stołem operacyjnym. Black podał mu ów przedmiot do wyciągniętej ręki. Blondyn wrócił się do łazienki, by następnie wyjść z niej, chichocząc z zadowoleniem.
- Cóżeś zmalował?
- Nic szczególnego. Napisałem nad pisuarami: „Nie szukaj żartów na ścianie, najśmieszniejszy masz w ręku!”.
Wymienili spojrzenia i parsknęli śmiechem. Syriusz przeciągnął się, udając ziewnięcie i niby przypadkiem otoczył ramiona Remusa ręką.
- Och, ty – powiedział na to. – Jesteś taki seksowny, że ach. Przestań, proszę, bombardować mnie swoim seksapilem, bo naprawdę coraz ciężej mi nad sobą zapanować. – Dźgnął go palcem pod żebrami. Szarooki parsknął, po czym uniósł w powietrzu wskazujący palec, nakazując ciszę.
- Słyszysz?
- Raczej czuję. Potter znowu się wypryskał odświeżaczem do powietrza z łazienki. Dawaj, dawaj… - syknął na końcu, ciągnąc Blacka za krawat za gobelin wiszący na ścianie.
- Co to za nisza?
Remus zdławił śmiech, po czym nabrał powietrza i uniósł brew, chcąc przybrać zalotną minę i pozę.
- Co to za nisza… - powtórzył głębokim, seksowym głosem, przez co w następnej chwili obaj leżeli na ścianie, rozpaczliwie tłumiąc w sobie rechot. Niższy zamachał ręką, czając się za materiałem. Syriusz przycupnął obok. Wlepili spojrzenia w Jamesa sunącego korytarzem o pół kroku za Evans. Zza muru książek widać mu było jedynie zgięte nogi, którymi ledwo co powłóczył, skutecznie przyciągany do ziemi kilogramami wiedzy i panią grawitacją. Lily szła dość szybko, żywo gestykulując o projekcie z zielarstwa, który najwyraźniej miała robić z nim. Remus zajęczał dwuznacznie.
- Wygląda jakby się miał posrać…
- Albo jakby już to zrobił.
Nie zdołali zdusić wesołych kwiknięć. Gryfonka zatrzymała się gwałtownie, przez co James niemal na nią wpadł.
- Prawie wszedłem! – zawołał. – Liluś, słońce, uprzedzaj mnie…
- Słyszysz to? – spytała ostro.
Za gobelinem Black i Lupin wzajemnie zatykali sobie rękami usta i nos, wisząc bezwładnie na swoich cielskach.
- Pewnie Irytek – stwierdził. – Daleko jeszcze?
Obrzuciła korytarz czujnym spojrzeniem i ruszyła dalej.
- Nie, jeszcze kawałek.
James posłusznie podreptał za nią. Kiedy ich kroki ucichły, para podglądaczy zawyła dzikim, nie dającym się opanować śmiechem.
- ON PRAWIE WSZEDŁ!!! – zaryczał z podłogi złotooki. Puścił z gardła kolejną salwę. – To było prawie tak dobre, jak srebrzysty kutas!
- CO srebrzyste!? – Black zrobił wielkie oczy, pokasłując.
- KUTAS! – ryknął Remus. Niestety w chwilach wielkiego rozbawienia nie potrafił mówić cicho. Dosłownie w następnej sekundzie materiał gobelinu pofrunął do góry i oczom chłopców ukazała się smukła sylwetka profesora od obrony. Mężczyzna mierzył ich nieruchomym spojrzeniem w gwałtownej ciszy, która zapadła. Echo śmiechów i wrzasków Huncwotów przebiegło po korytarzach Hogwartu ostatnią falą.
- Kutas – powtórzył w martwej ciszy. - Często stanowił dolne wykończenie co bogatszych szamerunków stosowanych w mundurach wojskowych. Także element ozdobny niektórych rodzajów czapek, na przykład szlafmycy i zasłon, moi złoci. Naprawdę nie rozumiem waszego rozbawienia.
- My w zasadzie też nie – bąknął grzecznie Remus. Syriusz pokiwał głową.
- Tak też myślałem – mruknął profesor, rozpinając dwa górne guziki koszuli. – Chyba, że myśleliście o nieco innym znaczeniu tego słowa.
Black uniósł brwi w uprzejmym zaskoczeniu.
- To jest jakieś inne?
Remus szarpnął się w tłumionym parsknięciu jak przy gwałtownej torsji.
- Jest, chłopcy. Otóż jest.
- O… och… - wykrztusił Lupin. – A zdradzi nam pan, jakie?
Pokręcił głową.
- Nie moja rola o tym z wami rozmawiać. Ale podsunęliście mi pewien pomysł. Jak tak patrzę na chłopców w waszym wieku, to odnoszę wrażenie, że potrzebujecie jakichś dodatkowych zajęć, które przybliżą wam znaczenie słów takich jak wyżej wymieniony element ozdobny, prącie czy tym podobne, bo… - Urwał, by pozwolić im się wychichotać przez sekundę. – Jak sami widzicie, tak prozaiczne słowa wzbudzają w was nadmierne emocje. Ewentualnie po prostu przestańcie się wzajemnie obłapiać w ciemnych kątach szkoły i znajdźcie sobie dziewczynę.
Pokiwali głowami. Obrzucił ich jeszcze jednym spojrzeniem, po czym odwrócił się i spokojnym krokiem wyruszył na dalszy patrol po korytarzach.
- Profesorze! – zaczął nagle Remus, przywołując swoją mimikę do porządku i przybierając na twarz wyraz czystego zainteresowania godnego badacza zjawisk nadprzyrodzonych.
- Tak?
- A… A macica to też prozaiczne słowo? – Syriusz parsknął przez nos, chowając się za nim.
- Panie Lupin, tak. To tak samo normalne słowo i normalny narząd jak nerka czy płuco. Jeszcze jakieś pytania?
- Nie, już nie. Po prostu chciałem się upewnić. Wie pan, mój sąsiad, starszy pan bez żony i ogóle zawsze mi mówił, że to szatan jest i żebym się nie interesował.
Mężczyzna zamknął oczy i przyspieszył kroku, postanawiając sobie w duchu, że to był ostatni raz, kiedy dał się wkręcić w głupią wymianę zdań i by więcej nie udzielał temu chłopakowi głosu.
Związek Krytyków ...!
