Przepraszam, przepraszam, przepraszam, że tak długo nie pisałam, ale pewne sprawy osobiste mi to uniemożliwiły. Ale jest już nota i następna napisana w połowie. Życzę miłego czytania!
---------------
Po raz pierwszy odkąd zaczęły się letnie wakacje, w Dolinie Godryka spadł deszcz. Malutkie kropelki tworzyły ogromne kałuże albo stukały miarowo o parapet w domu Potterów. Młoda Lily Potter także już wstała, choć zegar na ścianie wskazywał dopiero piątą. Ubrała się i z książką „Quidditch przez wieki” w ręku zeszła po schodach do kuchni. Zaparzyła sobie herbatę i usiadła na krześle zagłębiając się w lekturze. Wskazówki zegara cichutko tykały przesuwając się na przód, nawet deszcz powoli przesuwał się za miasto. Jednak po pół godzinie spokój Lily został zakłócony przez pewną osobę, która stukała do drzwi. Z niechęcią odłożyła książkę i szurając nogami ruszyła do drzwi. Do środka wpadł zimny wiatr, mrożąc Lily do szpiku kości. Natomiast osoba, która stanęła w drzwiach, nie dawała oznak zimna. Była wesoła i roześmiana. Jej długie lniane włosy opadały leciutko na ramiona i niebieski płaszcz z białym futerkiem, spod którego wystawały granatowe eleganckie półbuty. Była to przyjaciółka rodziców Lily z lat szkolnych, Luna Lovegood. To po niej Lily nosiła drugie imię z dumą. Luna weszła do przedpokoju strzepując z siebie krople deszczu i ruszyła lekkim, wesołym krokiem do kuchni.
- Ach! - westchnęła. - Ostatni raz tu byłam na weselu twoich rodziców. Niewiele się od tamtego czasu zmieniło.
Usiadła w fotelu i zza pazuchy płaszcza wyciągnęła starego „Żonglera”. Lily nie bardzo wiedziała co zrobić, w końcu nie widziała cioci od tak dawna. Luna, przecież cały rok szkolny spędzała w Hogwarcie, była tam wspaniałą nauczycielką zaklęć. Wszyscy zachwycali się jej lekcjami. Potter zrobiła Lovegood herbaty i postawiła na małym stoliczku.
- Hm.. - zaczęła niepewnie. - Dlaczego ciocia przyjechała tutaj i to tak wcześnie? Rodzice nic mi nie mówili.
- Tak? A prosiłam ich o to. - zamyśliła się na chwilę, popijając herbatę. - Dzisiaj jedziemy na Pokątną po rzeczy dla ciebie, a ja też muszę coś załatwić, więc wybieram się z Wami. - uśmiechnęła się.
Lily także wykrzywiła usta w miłym uśmiechu. Nie raz, przecież zastanawiała się, kiedy pojadą na zakupy. A teraz kiedy to ma nastąpić, nic o tym nie wie. Nie miała jednak czasu na rozmyślanie, bo na górze właśnie powstawali inni członkowie rodziny. Pierwsza przyszła Ginny Potter ubrana już kompletnie.
- Witaj Luno! - zawołała od progu.
- Cześć Ginny. - odpowiedziała Luna i natychmiast padły sobie w objęcia.
Następny przyszedł Harry Potter, także już gotowy do drogi. Przywitał się z Lovegood i poszedł przygotować wszystkim jajecznicę na śniadanie. Mama i ciocia* Lily usiadły obok siebie przy stole i zaraz zaczęły plotkować. Minęło niecałe dwadzieścia minut, kiedy cała rodzina Potterów wraz z Luną Lovegood zasiadła do śniadania, na które składała się jajecznica z boczkiem, kanapki i herbata. Lily także usiadła, ale nie rozmawiała ze wszystkimi. Jej myśli błąkały się już na Ulicy Pokątnej, w tych wszystkich magicznych sklepach z kociołkami, miotłami, sprzętem do Quidditcha, zwierzętami i wszystkimi innymi. Jednak najbardziej nie mogła się doczekać wyboru różdżki. "Czy znajdę odpowiednią?", myślała. "Jaka ona będzie, czy z piórem z ogona feniksa lub jednorożca, czy może z włókienkiem smoczego serca...". Te myśli kłębiły się jej nawet wtedy, gdy do małego plecaczka pakowała wszystkie rzeczy, które chciała zabrać ze sobą na zakupy. Na Ulicę Pokątną mieli się dostać za pomocą Proszku Fiuu. Lily podróżowała już tak wiele razy, ale za każdym razem czuła lęk przed wkroczeniem w te zielone płomienie. Tak było i tym razem, choć nie dawała po sobie tego poznać. Z małego kubeczka, który trzymała jej mama, wzięła garść szorstkiego, szarego proszku i wchodząc do kominka krzyknęła z ustami pełnymi popiołu:
- Ulica Pokątna!
Zaczęła szybko wirować wokół własnej osi, wsysana w ciemność, przez którą nie można się było przebić wzrokiem.
Bach!
Lily Potter wylądowała na zimnej posadzce w jakimś jasno oświetlonym pomieszczeniu, pełnym książek. Wstała, otrzepując się z kurzu i rozejrzała się dookoła. Pełno tu było grubych woluminów, całych w kurzu, ale nie tylko. Na stoliku obok leżały dwie książki, wyglądały jak dopiero przywiezione i odpakowane. Potter spojrzała na tytuły i aż odskoczyła z zaskoczenia.
„ Co zrobić aby umrzeć?” i „ Krwawe życie pół wilkołaka”. Drugi tytuł mógłby się wydawać ciekawy dla niektórych osób, które lubią mroczne historie, ale jednak okładka, na której widniał ten pół wilkołak z czerwonymi ślepiami, zakrwawioną gębą i wielkimi kłami odstraszyłby największego twardziela. Lily przeważnie nie bała się, lecz ten widok sprawił, że zrobiła gwałtowny krok do tyłu, potykając się o leżące tam pudło co zaowocowało upadkiem na zimną posadzkę. Podniosła się jednak po chwili masując swoje obolałe części ciała. Rozejrzała się jeszcze raz dookoła i wtedy dopiero uświadomiła sobie, że musi znajdować się na zapleczu księgarni „Esy i Floresy”. „Tylko dlaczego akurat tutaj wylądowałam, przecież zawsze nie miałam z tym problemów”, pomyślała. Ruszyła szybkim krokiem przed siebie, w kierunku otwartych, drewnianych drzwi, przez które do pomieszczenia wpadało blade światło dnia. Lily weszła tym razem do pokoju, który był już prawdziwą księgarnią. Było tam, jak w każdej księgarni półki zawalone księgozbiorami, które oglądały ludzie. Było tu strasznie tłoczno, więc Potter’ównie trudno było się przedostać na zewnątrz. Gdy wyszła, od razu uderzył ją w twarz lekki wiaterek, pachnący deszczem. Na chwilę przystanęła, aby poczuć dłużej w spokoju ten dotyk wiatru, kiedy usłyszała za sobą głos:
- Tu jesteś!
W jej kierunku biegła jej matka, Ginny Potter z chusteczką higieniczną w ręku, chyba płakała.
- Nic ci się nie stało? – zapytała biorąc córkę w ramiona. – Jesteś cała?
- Oczywiście, mamo. – wysapała z trudem Lily. – Ale czy mogłabyś mnie puścić?
- O tak oczywiście. – odpowiedziała z lekkim zakłopotaniem. – Nie wiem co się stało z tymi wszystkimi kominkami. Każdy z nas wylądował gdzie indziej, trzeba to będzie gdzieś zgłosić.. – zamyśliła się, lecz po chwili dodała już z uśmiechem. – Ale teraz najważniejsze są twoje zakupy. Chodźmy najpierw do Madame Malkin.
I ruszyli, cała rodzina Potterów z ich przyjaciółką Luną Lovegood na czele. W sklepie było jasno i przytulnie. Blask świec padał na ściany tworząc niesamowite wzory, a zapach tkanin najróżniejszego pochodzenia mieszał się ze sobą w powietrzu. Lily stanęła na krzesełku, a pewna starsza pani, która pomagała w tym sklepie zarzuciła na jej ramiona czarną szatę i rozpoczęła zaznaczać wszystko co potrzebne szpilkami. Reszta rodziny rozproszyła się po sklepie oglądając najróżniejsze płótna i gotowe szaty. Jeden tylko James Potter usiadł na stołku z miną, która wyrażała wielkie znudzenie. Na szczęście nie musiał długo czekać, po dziesięciu minutach Lily zeszła ze stołka i wszyscy razem wyszli ze sklepu.
- Teraz do… - zamyślił się Harry.
- Do pana Ollivandera. – dokończyła z uśmiechem na twarzy jego córka.
- Do Ollivandera. – powiedzieli wszyscy i ruszyli w tamtą stronę.
W przeciwieństwie do pomieszczenia sklepu Madame Malkin, sklep z różdżkami był ciemny, obskurny i jakiś taki tajemniczy. W kącie siedział prawdziwy pan Ollivandera, ale niestety miał już swoje lata, więc nie obsługiwał gości. Zamiast niego w sklepie sprzedawał jego siostrzeniec. Niski, gruby chłopak o brązowych włosach, na oko miał jakieś trzydzieści parę lat.
- Dzień dobry! – zawołała od progu Lily.
- Ach, tak państwo Potter. Następna pociecha idzie do szkoły? – zapytała siostrzeniec Ollivandera.
Harry pokiwał głowa.
- Co my tu możemy zaproponować. – zastanawiał się trzydziestolatek. – Hm… Może ta? – powiedział wręczając Lily brązową różdżkę. – Heban i włókienko smoczego serca, dziesięć cali, świetna do pojedynków.
Lily uniosła różdżkę wysoko nad głową i machnęła. Miniaturowa figurka smoka, która stała na ladzie, od razu spadła na podłogę, roztrzaskując się na tysiąc kawałków.
- Nie to nie ta. A co panienka powie na tą? Lipa i pióro z ogona feniksa? – ledwo wypowiedział te słowa, Lily machnęła różdżką i natychmiast tego pożałowała, choć wiedziała, że tak naprawdę to nie jej wina. Pudełeczka z towarami jakimi były różdżki, schludnie poukładane wyleciały prosto na szybę, która na szczęście wytrzymała uderzenie. Lily sprawdziła jeszcze z pięć różdżek, kiedy nagle, gdy otrzymała ciemną czarną różdżkę do ręki poczuła miłe ciepło w palcach.
- Tak to ta. Krzew różany i pióro z ogona feniksa, jedenaście i trzy czwarte cala, znakomita do transmutacji.
Zapakował ją starannie i wręczył szczęśliwej nastolatce. Zapłaciła za nią siedem złotych galeonów i radosna wyszła ze sklepu. Reszta zakupów minęła miło i wesoło, oprócz jednego małego spotkania, które wydarzyło się przed sklepem z markowym sprzętem do Quidditcha.
Przyszli tam, bo James nie dawał mamie i ojcu spokoju, tak pragnął zobaczyć nową miotłę. Była to Błyskawica 5000, najnowsza. Jednak kiedy doszli pod witrynę sklepową, zrzedła mu mina. Stali tam państwo Malfoy’owie ze swoim synem Scorpiusem, który także w tym roku udawał się po raz pierwszy do Hogwartu.
- Witaj Draco. – powiedział uprzejmie Harry.
Ich stosunki poprawiły się znacznie od skończenia szkoły, jednak nadal nie byli najlepszymi przyjaciółmi.
- Witam, witam. – odpowiedział Malfoy ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy. – Potter, myślisz o kupnie nowej miotły dla syna? Muszę ci polecić Zamiataczkę, naprawdę wspaniały model.
- Dziękuję bardzo za radę, ale nie skorzystam. Przyszliśmy tu tylko pooglądać.
- Ach, tak. Mogłem się tego spodziewać.
Ale reszty zdania nie dokończył, bo ze sklepu wyszła jego żona z długim pakunkiem w ręce. Zawsze była milej nastawiona do Potterów, nawet ich lubiła, więc teraz obdarzyła ich wielkim uśmiechem.
- Widzę, że sobie mile rozmawiacie. – powiedziała. – Niestety muszę Wam przeszkodzić, musimy już iść.
I pociągnęła za sobą męża i syna. Potterowie odwiedzili jeszcze aptekę, sklep z kociołkami i inne. Minęły ze cztery godziny, zanim kupili wszystko, ale gdy wracali mugolskie metrem (nie zmieściliby się z tymi rzeczami w kominku) byli zadowoleni, ale najbardziej Lily.
„ Teraz stałam się doroślejsza nareszcie w Hogwarcie będę mogła pokazać co naprawdę umiem. „ , pomyślała wyglądając przez okno.
*Wiem, że Luna, nie była jej ciocią, ale uznałam, że tak będzie lepiej, żeby Lily ją tak nazywała.
Związek Krytyków ...!