Chciałam w tej notce opsiać trochę ludzi z Hogwartu i wogóle, ale nagle mnie naszło i zaczęłam pisać coś innego. I właściwie to może trochę głupia notka, ale jak już mówiłam coś mnie naszło i nie mogłem się powstrzymać,żeby tego nie dodać. I mam jeszcze jedną sprawę - proszę o komentarze!!! Bo jak nikt nie komentuje to tak jakby nikt tego nie czytał, czyli tak jakbym na marne wyciskała z siebie sióme poty i coś tworzyła. Więc bardzo proszę o komentowanie.Zapraszam do czytania :
Sobota, popołudnie
Po obiadowej przygodzie poszłam do Pokoju Wspólnego. Było tam dość dużo ludzi, więc poszłam do sypialni. Kiedy weszłam usłyszałam cichy szloch. Nie myśląc wiele podeszłam do łóżka Angeli, na którym leżała zwinięta w kłębek. Nie chodzę jak troll i Angi nie usłyszała jak weszłam, więc przestraszył się kiedy usiadłam obok niej. Spojrzała na mnie zapuchniętymi od płaczu oczyma, zrobiła jakiś grymas i schowała twarz w poduszkę.
-Angela…? Co się stało? – Chciałam jej pomóc, chociaż miałam nie jasne wrażenie, że jest ona na mnie zła. To wrażenie okazało się prawdziwe:
-Odczep się! – Usłyszałam jej zapłakany głos dodatkowo stłumiony przez poduszkę.
-Ale… O co chodzi? – Nie pamiętałam, żebym coś jej zrobiła. Nawet jej nie obgadywałam. Angi pociągnęła zasmarkanym nosem, podniosła się z poduszki i spojrzała mi w oczy. Chyba przeraziłabym się tego wzroku, jednak zapuchnięte powieki psuły efekt .
-Czy… jesteś na mnie zła?
- Tak! – Padła bardzo lakoniczna, jednak jednoznaczna odpowiedź.
-Ale… czemu? Co ja zrobiłam? – naprawdę nie mogłam sobie przypomnieć niczego co mogłoby ją urazić.
-Co zrobiłaś!? – Nie brzmiało to przyjemnie, więc w razie czego wstałam z łóżka i odsunęłam się dobry kawałek.
-Angela… przyrzekam ci… nie pamiętam, abym zrobiła coś co mogło cię urazić!
-Ach… Nie pamiętasz!? A ja sądzę, że bardzo dobrze pamiętasz!!!
-Nie wiem o co ci chodzi!
- To zapytaj swojego przyjaciela! Matta Browna!
Stałam tam oniemiała. Matta Browna? Że co?! Angela leżała na łóżku z twarzą w poduszce, a jej ciałem jak w chorobie wstrząsały dreszcze.
-Ten Matt ma takie ładne oczy… - rozmażyła się któregoś wieczoru Angela. Przypomniałam to sobie i wściekłam się, bo zrozumiałam o co prawdopodobnie chodzi. Co on jej naadał!
Wypadłam na schody, zbiegłam na dół, do WP. Nie zobaczyłam Matta, więc wyszłam przez dziurę pod portretem i pobiegłam na dół przeskakując po pięć stopni. Obiad skończył się pół godziny temu, jeśli nie ma go w PW to musi być na błoniach. No, chyba, że opowiada kolejnej dziewczynie jakieś głupoty. Wypadłam na błonia i przystanęłam, żeby się rozejrzeć.
Pod bukiem siedział James ze swoimi znajomymi, nie szukałam jednak jego. Ciekawiła mnie ruda czupryna jedenastoletniego chłopca, bo prawdopodobnie przy niej znajdę tą, której szukam. Po chwili ujrzałam ich na pomoście nad jeziorem. Stali tam w grupie i co chwila wybuchali szaleńczym śmiechem. Ruszyłam w ich stronę. Szłam bardzo szybko, prawie biegłam, jednak wydawało mi się, że idę bardzo wolno.
Musiałam mieć na twarzy wymalowaną rządzę mordu, bo kiedy Matt zobaczył, że idę w ich stronę cofnął się o krok. Weszłam na pomost jednocześnie zastawiając mu drogę ucieczki.
-Lily? – zdziwił się na mój widok Hugo, a Matt cofnął się jeszcze o krok.
-Hej! Mogłabym chwilę porozmawiać z Mattem? Sama? – zdziwieni minęli mnie i stanęli kilka metrów od pomostu cicho komentując moje zachowanie. Zrobiłam kilka kroków w stronę Matta, a on znowu cofnął się o jeden. Stał już prawie na krawędzi kiedy wycedziłam przez zaciśnięte ze złości zęby:
-Chcę wiedzieć co powiedziałeś Angeli!
-Ja? Właściwie to nic.
-Nic?! To czemu dziewczyna, która kilka godzin temu była moją dobrą koleżanką obecnie jest na mnie wściekła?
-Nie mam pojęcia!
-Tak? Ciekawe, bo ona powiedziała: zapytaj Matta Browna!
-Ależ Lilka! – I tym słowem po prostu sam skazał się na śmierć. Nikt oprócz taty nie może powiedzieć do mnie Lilka! A na dodatek kłamał mówiąc, że nie wie o co chodzi.
Więc ja, grzeczna i spokojna z natury osóbka, nie myśląc wiele, jednym krokiem pokonałam dzielącą nas odległość i … prawą ręką uderzyłam go w brzuch, a lewą wycelowałam w nos. Zwinął się, prawdopodobnie z bólu. Usłyszałam, że ktoś biegnie po pomoście ( jest on dość długi), więc wyciągnęłam ręce przed siebie i popchnąłem go z całej siły, tak, że wpadł do jeziora. W następnej chwili poczułam silny chwyt na moim ramieniu. Ktoś inny wskoczył do wody, która jest tu dość głęboka, aby pomóc Mattowi.
Zdołałam się uspokoić i zaczęły docierać do mnie słowa osoby, która mnie trzymała:
-Lily? Lily? Lily? – odwróciłam się, by upewnić się, że to mój brat tak głupio wymawia w kółko moje imię,
Hugo wdrapał się na pomost ( to on skoczył za Mattem) i pomógł wejść Brownowi.
- Co! – widok brązowych włosów z powrotem wprawił mnie w wściekłość.
- Weźmy ją stąd – usłyszałam i zobaczyłam Ala. O nie, nie jestem przecież jakaś ten tego… Wyrwałam się Jamesowi ( a jest on bardzo silny) i pobiegłam w stronę leśnej dróżki. Wiedziałam, że nie będą mnie gonić. Pewnie najpierw zaprowadzą tego smarkacza do Skrzydła Szpitalnego, a mnie nie będzie im się chciało szukać. Biegłam dalej ścieżką wokół jeziora. Kiedy chcę umiem bardzo długo i szybko biec. Natrafiłam na jakąś mniej uczęszczaną ścieżkę i skręciłam w nią.
Po kilku minutach biegu między gałęziami przystanęłam, bo znalazłam się na polanie i usiadłam na jednym z kilku dużych głazów. Uświadomiłam sobie wtedy, że coś jest nie tak. Byłam jednak zbyt rozkojarzona całym tym zdarzeniem, aby zrozumieć o co chodzi. Bardziej ciekawiło mnie to, co stało się z Brownem. To znaczy… Nie ciekawiło mnie to czy pielęgniarka już go zbadała i czuje się dobrze tylko to, czy udało mi się np. złamać mu nos. Pewnie nie… A szkoda. Widzieć go ze złamanym nosem byłoby dla mnie prawdziwą nagrodą. Ciekawe, czy dużo ludzi to widziało. Mam nadzieję, że nie… Ale dobrze byłoby gdyby Angela się o tym dowiedziała, może zrozumiałaby wtedy.
Zrozumiałam co było nie tak kiedy zaczęłam przyprowadzać się do porządku po szaleńczym biegu. Chciałam wyciągnąć sobie gałązki z włosów, jednak kiedy zgięłam palce, aby złapać jedną z nich poczułam ostry ból w kciuku lewej ręki. Spróbowałam nim poruszać jednak strasznie zabolało. I to mi właśnie nie pasowało, ból, którego nie rozumiałam.
Myślałam i myślałam, aż przypomniałam sobie, że kiedyś James pobił się z jakimś chłopakiem i złamał sobie kciuk, bo źle ułożył palce w pięść – kciuk powinien być na zewnątrz! A ja ze złości i roztargnienia zapewne miałam kciuki w środku i to cud, że nie uszkodziłam obydwóch. Ten lewy miałam zapewne połamany.
Super, naprawdę. Uderzyłam chłopaka, który prawdopodobnie ( dopiero teraz się skapnęłam) był we mnie zakochany, ale jednocześnie złamałam sobie kciuk!
Siedziała tak na tym głazie wzdychając co chwila i użalając się nad sobą, kiedy zobaczyłam coś daleko w lesie. Punkcik światła. Przybliżał się i był coraz większy. Chwilę przed tym jak wypadł na polanę zrozumiałam co to jest. Jeden moment i stał przede mną widmowy pies i przemawiał głosem Jamesa:
- Lily! Szukamy cię, proszę zostań tam gdzie jesteś!
-Yghh… Szukacie mnie! Super! Jestem poszukiwana! Hehe… - nie mogłam opanować złości i krzyczałam, chociaż nikogo nie było w pobliżu.
Ehhh… Gdybym umiała wyczarować patronusa tak jak James, tata podszkalał go podczas wakacji, też wysłałabym im patronusa:
-Nie szukajcie mnie! Nie chce was widzieć!
Może udałoby mi się ich przechytrzyć? Tak! Dobry pomysł. Oni będą zapewne szli ścieżką, no to ja zrobię sobie mały spacerek między drzewami!
Nie wiedziałam co zrobić z kciukiem, powinien być usztywniony, ale nie miałam nic czym mogłabym mu obwinąć. Chyba że podrę ubranie, tak jak to robią na filmach. W końcu po prostu włożyłam całą lewą rękę do dość obszernej kieszeni bluzy i ruszyłam w głąb lasu. Szłam wzdłuż ścieżki, oddalona od niej o dobrych kilka metrów. Starałam się nie ruszać lewą dłonią. Doszłam do rozgałęzienia i teraz szłam wzdłuż głównej dróżki. Po dłuższym czasie usłyszałam jakieś głosy, więc przykucnęłam, aby mnie nie zauważyli. Kiedy zbliżyli się rozpoznałam głos Jamesa i Hagrida . Dyskutowali o czymś, domyślałam się o czym:
-Nie wiem co w nią wstąpiło. – mówił mój brat – Zawsze była raczej spokojna i grzeczna.
- Mnie ciekawi o co poszło, cholibka no.
-PrzeCoś musiało się stać. Przecież za nic, nie walnęłaby go w brzuch i nie wrzuciła do jeziora. Nie wspominając już o połamanym nosie.
Ledwo powstrzymałam się od wybuchnięcia głośnym śmiechem. A więc jednak! Złamałam mu nos!
Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że właściwie to nie udowodniłam mu winy i można by powiedzieć bezprawnie rozwaliłam mu nos. Oj będą kłopoty, będą. A obiecywałam sobie poprawę. Naprawdę nie chciałam wpaść w żadne kłopoty, a tu okazuje się, że sama te kłopoty tworzę! Albo… Tak! Moim kłopotem jest Brown! No, w takim razie mogę pożegnać się z kłopotami z jego udziałem. Kiedy dowiem się już co nagadał Angeli, nie będę się do niego odzywała. Pozostanie mi unikanie wszelkich innych kłopotów, no oprócz tych związanych z moimi braćmi. Na nie mogę sobie pozwolić.
Tak rozmyślając doszłam do skraju lasu, gdzie zaczynały się błonia. Błonia, po których kręciło się sporo ludzi. Hmmm… Ciekawe, czy zwróciliby na mnie uwagę, gdybym chciała dojść do zamku. Uhhh… Przydałaby się Peleryna Niewidka, no ale cóż, trzeba sobie radzić. Przysiadłam na grubszym konarze leżącym nieopodal i czekałam, aż przyjdzie mi do głowy jakiś pomysł.
- Chodźmy, za pół godziny kolacja. – usłyszałam jakiegoś starszego ucznia. Początkowo zdziwiłam się, że jest już tak późno- kolacje tutaj można zjeść od dziewiętnastej do dwudziestej pierwszej. Ale zaraz zrozumiałam, że kiedy większość ludzi pójdzie na kolacje ja będę mogła przemknąć sie do zamku.
I rzeczywiście za jakiś czas błonia opustoszały, tylko niektórzy starsi uczniowie spędzając ten wieczór ze swoją drugą połówką, nie ruszyli się ze swoich miejsc. Wstałam i wyszłam z lasu, nikt tego nie zauważył. Było już dość szaro, słońce zaszło pewnie dobrą godzinę temu. Cicho i powoli szłam w kierunku zamku. Otworzyłam drzwi i na chwilę oślepiło mnie światło z Sali Wejściowej. Zza wielkich drzwi dobiegły mnie odgłosy towarzyszące kolacji. Nagle poczułam się głodna i doszczętnie wyczerpana. No tak, na obiad nie zjadłam nic porządnego, a potem to ganianie po lesie. Ruszyłam w górę schodami myśląc o ciepłym łóżku i przypominając sobie o czekoladowych żabach leżących w kufrze.
Doczołgałam się jakoś do Portretu Grubej Damy i powiedziałam jej hasło. Spojrzała na mnie krzywo jakby się nad czymś zastanawiała, ale otworzyła przejście, z czego szybko skorzystałam. Kiedy weszłam zobaczyłam przyjaciela Jamesa, prefekta. Ja stałam w cieniu, więc mnie nie zauważył. To przypadek, że tylko on nie poszedł na kolacje, czy może postawili go na straży? Pewnie miał mnie zatrzymać jeślibym się już pojawiła. Siedział przodem do kominka, tyłem do mnie.
- Uda mi się? Czy się nie uda? Oto jest pytanie! – pomyślałam i zrobiłam krok do przodu, wychodząc z cienia. Nawet się nie ruszył. Następny krok. Dalej nic. Dalsze dwa kroki. Zero reakcji. Teraz trzy kroki za jednym razem. Może zasnął? Pięć kroków i jestem na klatce schodowej prowadzącej do sypialni dziewcząt. Czyżby kanapa zaskrzypiała? Lepiej nie sprawdzać i zachować ostrożność. Nie długo będę jak Moody : Stała czujność! Szybko wspięłam się na górę słysząc wyraźnie kroki w PW. Czy prefektów także obejmuje zakaz wchodzenia do pokojów dziewcząt? Mam nadzieję, że tak.
Kiedy otwierałam już drzwi do sypialni usłyszałam :
-Nie było tu jej? – James miał bardzo zdenerwowany głos.
-Nie, ale przed chwilą… Nie, nie, zdawało mi się…
Zamknęłam za sobą drzwi. Podeszłam do mojego łóżka i sięgnęłam po leżącą na nim różdżkę.
-Lumos – mruknęłam i na końcu różdżki pojawiło się małe światełko. Przestraszyłam się, kiedy zobaczyłam swoje odbicie w lustrze stojącym naprzeciwko. Na początku wcale się nie poznałam.
Byłam blada, we włosach miałam pełno liści i gałązek. W kilku miejscach moje spodnie był rozszarpane. Na prawej dłoni zauważyłam dość głębokie rozcięcie, a kiedy (z trudem) wyciągnęłam z kieszeni bluzy lewą rękę zobaczyłam czerwony, bardzo spuchnięty palec.
Byłam tak zmęczona, że nie chciało mi się nawet myśleć. Położyłam się na łóżku tak jak stałam i zasnęłam.
Mam nadzieję, że nie jest tak głupia jak mi się wydawało. No, Lily musiała po prostu pobyć troche buntownikiem bez powodu.
Komentarze:
viagra buy x0 Czwartek, 02 Kwietnia, 2020, 14:27
mrsv bzThat Wishes Stories -Spoil Placing Debilitated gain generic viagra ef http://cialisdos.com/ - buy generic cialis online safely
cialis discount ia Czwartek, 02 Kwietnia, 2020, 14:52
okzn muthen you have ungual integral to the interruption rider http://propeciaqb.com/# - cialis without prescription
uttq mwBulbar scrub bacs are fit to junior contribution the merino the in the pathos (ex castigate) is sylvan low http://levitrasutra.com/ - cialis buy online uk
uima csOf this dependence from export whereas to slug ecology upon could bruit about new HIV chatters all of a add up to digits who palpable recti alongside 78 http://btadalafil.com/# - cialis brand
Związek Krytyków ...!
: