Była piękna, niesamowita i zjawiskowa… Była też moją pierwszą i , jak sobie czasami myślę, ostatnią miłością Zaczęliśmy ze sobą chodzić już w trzeciej klasie, nawet moi rodzice uważali, że trafiłem świetną partię. Jej rodzice natomiast nie byli takimi entuzjastami i za naszymi plecami kontynuowali poszukiwania tego jedynego dla swej jedynaczki .
Nie wiedzieliśmy o tych poszukiwaniach aż do szóstej klasy, kiedy to moi niedoszli teściowie przysłali nam kopertę ze zdjęciem młodego mężczyzny o głęboko osadzonych oczach, który, jak mówił dopisek na odwrocie fotografii, miał być nowym wybrankiem dla Monique. Ów dopisek mówił też, dość dosadnie zresztą, że od tej pory wszelkie wzajemne kontakty są dla nas, po prostu, niewskazane.
Po wielu okraszonych łzami listach i wielu błaganiach wyżebraliśmy przywilej nacieszenia się sobą aż do końca szkoły. Dalej w przyszłość nie wybiegaliśmy, nie wiem też, na co wtedy liczyliśmy. Że zmiękczymy twarde serca rodziców?
Nic z tego.
Ostatniego dnia szkoły rozjechaliśmy się do domów z nadzieją na szybkie ponowne spotkanie. Niestety, nawet to zostało nam odebrane. Nigdy już nie stanąłem z Monique twarzą w twarz,
Nigdy też już nie kochałem. Nie potrafię.
Ale kiedyś potrafiłem. I to potrafiłem z taką mocą, jak tylko pozwalało mi moje siedemnastoletnie serce – całym sobą.
Monique pochodziła z Francji. I to mnie w niej urzekło: francuski temperament, żywiołowość, energia i nieprzewidywalność. Całym sercem wielbiłem jej rozkołysany chód, czarne włosy i ironiczny uśmiech. Byliśmy pierwszą parą Hogwartu. A później…
Dostałem jej zdjęcie. Marzyłem o jej fotografii, by móc codziennie na nią chociaż popatrzeć, przywołać pod powiekami obraz jej drogiej, słodkiej twarzy. Owszem, było mi to dane, lecz zraniło moje serce na wskroś, na pewien czas wręcz złamało mi życie. Nie spodziewałem się zobaczyć Monique w lekkich obłokach ślubnej sukni. Tak pięknej nie widziałem jej jeszcze nigdy w życiu; nigdy nie była też tak dla mnie nieosiągalna.. Choć to tak bardzo bolało, postawiłem fotografię na nocnym stoliku i co noc składałem pocałunek na karminowych ustach, choć czułem się, jakbym popełniał swego rodzaju świętokradztwo – Monique już nie była moją kobietą. Czasami spoglądałem na zdjęcie i widziałem , jak z papierowych oczu panny młodej płyną strumienie łez. Odwracałem wzrok.
Jeszcze później, w gazecie „Nowinki szlacheckie”, w rubryce „WITAMY”, ujrzałem pierwsze dziecko Monique. Uśmiechała się, ale nie tym uśmiechem, z jakim tak często niegdyś spoglądała na mnie. Miałem wrażenie, jakby był to uśmiech wymuszony.
Mój wąż długo jeszcze świecił jasnym blaskiem, choć czasem miałem wrażenie, że w jasny płomień wtapiają się matowe plamy. Pocieszałem się wtedy, że to tylko złudzenie. Nie wiem, kiedy blask zgasł; wąż był już wtedy na strychu. Może i lepiej, że nie byłem tego świadkiem?
Nie wiem też, co mnie podkusiło, ale w ciągu jednej nocy podjąłem decyzję: odnajdę Monique. Po co?
Dla spokoju własnej duszy. Oddam jej ten amulet, oddam jej coś, co nie świadczy już o niczym, jest tylko bezwartościową błyskotką, bezużytecznym kawałkiem srebra.
Odnalezienie jej adresu nie sprawiło mi żadnego problemu. Może i dla przeciętnego maga byłby to problem , i to niemały, ale ja mam znajomych w biurze magicznej łączności i niecałe pół godziny zajęło mi uzyskanie wiadomości, że Monique mieszka w Campshire, przy Lake Street.
Powiedziałem Narcyzie, że tam, czeka na mnie zadanie od Czarnego Pana, spakowałem kilka manatków i wyruszyłem w drogę, podczas której przemyślałem swą decyzję i doszedłem do wniosku, że ta wizyta jest totalną głupotą.
Jeśli drzwi otworzy mi jej mąż? Albo synek? Co wtedy powiem?
No, ale skoro powiedziało się A, to wypadałoby powiedzieć i B.
Drzwi otworzyła mi Monique.
Poznałem ją od pierwszego wejrzenia. Zmieniła się. Dalej była piękną, czarnowłosą kobietą, ale trochę przytyła, co czyniło ją jeszcze bardziej kobiecą. Najbardziej uderzyły mnie jej oczy – dwie czarne studnie, w których kryły się niezgłębione pokłady smutku. Nigdy jej takiej nie widziałem.
Zanim spojrzała na mnie, rzuciła szybkie spojrzenie w górę i w dół ulicy. Kiedy jej wzrok spoczął na mojej twarzy, wzdrygnęła się.
-Czy ty… - zapytała, a jaj oczy rozszerzyły się ; sam nie wiem; ze strachu, czy ze zdumienia.
-Tak, Monique. To ja, Lucjusz, nie mylisz się. – powiedziałem spokojnie, patrząc prosto w te piękne oczy.
-Lucjusz… Lucjusz… - szeptała gorączkowo, a jej wzrok nerwowo błądził po mojej twarzy.
-Nie wpuścisz mnie?
-Miałabym cię nie wpuścić? Wejdź…. – nie umknęło mojej uwadze, że kiedy tylko przekroczyłem próg domu, Monique zamknęła drzwi serią bardzo mocnych zaklęć. Usiedliśmy na kanapie w salonie. Panowało krępujące milczenie. Przerwałem e, wskazując na ramkę z fotografią młodego mężczyzny.
-To twój mąż? Gdzie teraz jest? – zapytałem oficjalnym tonem. Monique głośno zaczerpnęła powietrza, podczas gdy ja dopiero wtedy zauważyłem czarną tasiemkę biegnącą przez róg fotografii.
-Sam widzisz. Nie żyje… - powiedziała Monique, spuszczając wzrok.
-Jak to się stało? – ująłem ją pod brodę i spojrzałem w oczy zasnute mgłą łez.
-Zginął… to jest…. Wypadek przy pracy. – uznałem, że temat jest zbyt bolesny, by go dalej drążyć. Postanowiłem go zmienić.
-Szczerze mówiąc, Monique, to przyjechałem tutaj, by ci coś oddać. Coś, co należy do ciebie. –powiedziałem, kładąc na jej na jej dłoni medalion i zamykając na nim jej palce.
-Po co mi to dajesz> Dlaczego teraz? – Monique zapytała chłodno, patrząc na węża z niedowierzaniem.
-Tak przy okazji… wiesz, byłem w okol….
-Nie byłeś. Mieszkasz na drugim końcu Anglii, Lucjuszu. Poczekaj. – wyszła z pokoju.
Po chwili powróciła ze swoim amuletem.
Wąż, co mnie zdziwiło, wciąż miał rozjarzone oczy. Czy można kogoś kochać, nawet o tym nie wiedząc?
-To zaklęcie nigdy się nie myli, Lucjuszu. Ty cały czas coś do mnie czułeś i chciałeś się przekonać, co. Oto masz dowód. A to… -rzuciła w moją stronę amulet – zawsze należało i należeć będzie do ciebie, Lucjuszu. I ty o tym wiesz. – kiwnąłem głową i posłusznie zawiesiłem medalion na szyi. Monique zrobiła to samo. Po chwili podeszła do mnie, była tak blisko, że widziałem krople łez na jej rzęsach.
-Chcę się przekonać… - szepnęła.
Czy to ja ją pocałowałem, czy też ona wyszła z inicjatywą, nie wiem. Mogę tylko powiedzieć, że smak jej ust nie zmienił się od czasów szkoły. Medaliony na naszych szyjach splotły się, ich oczy rozjarzyły się czerwonym blaskiem, a my całowaliśmy się w oślepiającej kaskadzie barw.
Jednak po chwili, kiedy Monique chciała zarzucić mi rękę na szyję, zauważyłem coś niepokojącego, coś, co kazało mi delikatnie się od niej odsunąć. Ona zauważyła moje spojrzenie , bo ostro powiedziała głosem, w którym jednak przebrzmiewały tony bólu:
-Wyjdź. Im szybciej, tym lepiej. Ty pracujesz w ministerstwie, a ja…
-Czy to… Mroczny Znak? – zapytałam zszokowany.
-Teraz już wiesz, kim jestem. Wyjdź. Mój mąż był tym, kim ja. Tyle, że on za to zapłacił – jej twarz ściągnęła się grymasem bólu.
-Monique, ja pytam, czy to Mroczny Znak???
-Nawet jeśli, to co?
-To TO, Monique. To to… - rzuciłem, odsłaniając przedramię, tak by ujrzała czerniejącego na nim węża.
Medalion na mojej szyi zalśnił oślepiającym blaskiem. Monique zbliżyła się do mnie i kontynuowała przerwany pocałunek.
-A więc jednak nie ma przeszkód… - wyszeptała między pocałunkami.
Przeszkody były, a owszem, ale w tej chwili zostały w domu i były tak daleko, że stały się nieważne.
Nie protestowałem.
Mam tak mało przyjemności w swoim życiu…
Coś mi się w końcu należy.
Jest jedna zła strona romantycznych wieczorów i upojnych nocy.
Kac-gigant.
Auć.
Nhcbsc vdunvt http://casigamesx.com/ online casino with free signup bonus real money usa
Dennisoxype Niedziela, 28 Czerwca, 2020, 12:05
effectiveness of cialis vs viagra vs levitra vs kamagra
<a href="http://kamagrabax.com/#">kamagra online</a>
kamagra kopen waar
<a href="http://kamagrabax.com/">kamagra 100mg</a>
kamagra oral jelly 100mg factory discount prices
Związek Krytyków ...!