Witam. Postanowiłam pójśc za ciosem i póki mój wen mi pozwala, wyskrobac coś dla was. Nie wiem, może to wyrzuty sumienia, że tak dawno nie pisałam, a moze po prstu chęc szybkiego pochwalenia się moim nowym dziełem, wcale nie najgorszym według mojej opinii. Standardowo proszę o komentarze i moc buziaczków zasyłam:*
Luty minął pod znakiem ciągłych śnieżyc i ostrego mrozu. Za to początek marca przywitał Londyn nagłymi roztopami i straszliwą pluchą. Ulice w mgnieniu oka pokryły się szarawą breją, a wszystko to spowodowało nagły atak grypy, która nie ominęła nawet naszego dworu. Zaczęło się od Narcyzy, która pierwszy tydzień marca spędziła, snując się po domu, kichając i prychając na wszystko w polu widzenia. Ponadto doszły do tego mocne bóle w krzyżu ( nic dziwnego, jej brzuch zaczął rosnąc jak szalony, wkraczając w drugi trymestr, a teraz osiągnął już wielkość sporego arbuza) i bezsenność. Po tygodniu moja żona wyzdrowiała, za to ja i wszystkie skrzaty przejęliśmy po niej pałeczkę.
Leżałem w łóżku już od tygodnia, otoczony stosami tabletek i stertami zużytych chusteczek, walających się po całym pokoju. Narcyza stwierdziła, że jest przemęczona, gdyż chore skrzaty zdecydowanie odmówiły pomocy w domu i chorowały gdzieś w swoich pomieszczeniach. Leżałem sam, woda do picia dawno się skończyła, a na termometrze zaczęło brakowa skali do wskazania mojej temperatury. Język wysechł mi na wiór i miałem wrażenie, że ściany mojej sypialni zapadają się do środka, by mnie zgnieść. Niby wiedziałem, że to majaki, ale miałem ochotę krzyczeć z przerażenia i uciekać w siną dal.
Tymczasem nagle moje przedramię przeszył straszliwy ból. Pomyślałem, że jest to spowodowane chorobą, ale gdy po chwili ból nasilił się i odczułem gorące pulsowanie w miejscu Czarnego Znaku, załamałem się. Nie byłem w stanie wstać, a co dopiero uczestniczyć w zapewne ważnym, bo niezapowiedzianym, zebraniu naszej armii. Wiedziałem, że odmowa w najlepszym wypadku zakończyłaby się strasznymi torturami, o najgorszej opcji wolałem nie myśleć, więc niezwłocznie, aczkolwiek z niechęcią, pozwoliłem wciągnąć się czarnemu wirowi.
Upadłem na kolana przy bramie do wielkiego dworu, który nieco przypominał mi mój własny. Stałem na skraju jakiejś wioski, w dali sinymi błękitnymi wstążkami snuły się w niebo smugi dymu z małych domków. Pomyślałem o ich mieszkańcach, grzejących się zapewne przy kominkach i wsłuchujących się w głuche zawodzenie wiatru. Nie byłem w stanie się podnieść, cały oblałem się zimnym potem. Inni smierciozercy mijali mnie obojętnie, nie udzielając mi pomocy – przecież nie wiedzieli, kto kryje się za maską i czarnym kapturem. Wytężyłem wszystkie siły, by dźwignąć się na nogi. Krok za krokiem dowlokłem się do wielkich odrzwi dworu, które uchyliły się przede mną ze złowieszczym skrzypieniem. Korytarz nie był niczym oświetlony, ale widmowe światło księżyca wpadające przez okiennice zapewniły tyle światła, bym mógł ujrzeć wysokie drzwi w końcu korytarza. Podszedłem do nich, a moim oczom ukazała się duża sala, kiedyś zapewne pełniąca funkcję salonu i szeroki prostokątny stół. Zająłem jedno z ostatnich wolnych miejsc. Chwilę później drzwi zamknęły się, a my wiedzieliśmy, że każdy, kto teraz przybędzie, zostanie ukarany. Nikt nie może się wahać z odebraniem wezwania Czarnego Pana.
Z drzwi na drugim krańcu pokoju powoli wypełzł wielki wąż, wijąc się po podłodze i oplatając się dookoła oparcia wysokiego, rzeźbionego krzesła. Pochyliliśmy głowy przed tym, który miał wejść zaraz po gadzie. Usłyszałem tylko dźwięk odsuwanego krzesła, pusto brzmiący w ciszy, jaka nagle zapadła w pokoju. Zimny głos przedzierający się przez pustkę, sprawił, że drgnąłem i podskoczyłem na moim miejscu.
Czerwonawe oczy władczo omiotły pokój, zatrzymując się na każdym wolnym miejscu, odnotowując nazwiska ludzi, których spotka sroga kara. Nie chciałbym się znaleźć w ich skórze, co to, to nie…
-Zebrałem was w miejscu, w którym po raz pierwszy w moim życiu magia odniosła zwycięstwo, a moja moc ukazała swą siłę. Wciąż błądzą tu duchy tych, którzy chcieli się jej przeciwstawić. Chcę, by miejsce początku mojej potęgi stało się początkiem nowej ery w dziejach świata. Czarnej ery. – Ostatnie słowa zawibrowały w powietrzu, opadając między nas. Czarny Pan dał nam chwilę na ich przetrawienie, po czym podjął swą przemowę:
-Dużo nad tym myślałem i doszedłem do wniosku, że ciężko będzie trafić na lepszy moment na rozpoczęcie pisania dziejów świata od nowa. Minęły dni, kiedy musieliśmy ukrywać się w ciemnych schronieniach, drżąc ze strachu przed zdemaskowaniem. To nie te czasy, kiedy układaliśmy misterne plany, stojąc z boku. Za to nadszedł ten czas, kiedy ludzie w czarnych maskach wyjdą z cienia, w którym aż do dziś pozostawali. Nadszedł ten czas, w którym ulice zaroją się od złowieszczych postaci, a mugole będą drżeć ze strachu przed nieznanym, które może spaść na nich z każdej strony i w każdym momencie. To nie my będziemy karani, my będziemy karać! Nie my będziemy się bać, my będziemy siać strach! Nie nam będą grozić śmiercią, lecz to my będziemy katami! Tu zaczyna się prawdziwa gra – słabi są z góry skazani na klęskę. Czas pokaże, kto jest na tyle silny, by przetrwać, by nie mamić się chwilowymi uczuciami, będącymi słabościami mugoli, a kto nie jest w stanie zapanować nad własnym strachem.
Spojrzałem na innych śmierciożerców. Wcale nie wyglądali na ludzi zdolnych zapanować nad własnym strachem. Przeciwnie, większość z nich drżała na całym ciele i ci najprawdopodobniej zginą jako pierwsi. Zastanawiałem się właśnie, ilu jest wśród nich moich znajomych, kiedy Czarny Pan począł planować dzień, w którym się ujawnimy naprawdę. Orzekł, że najlepsza będzie okazja, kiedy będziemy mogli objawić się dużej grupie ludzi na raz.
-To będzie dzień, który spłynie krwią mugoli. To będzie dzień, który krwawą kartą zapisze się w dziejach świata. To będzie dzień, po którym wzejdzie krwawy księżyc, a świt powitany zostanie płaczem wdów i sierot. Tego dnia nie zapomni nikt…
Zostaliśmy szczegółowo zaznajomieni z planem. Muszę dodać, straszliwym planem. To już nie będzie zwykła akcja, jakie standardowo wypełniałem w służbie Czarnego Pana, to będzie coś o wiele bardziej straszliwego. Nie wyobrażam sobie, jak będziemy w stanie to wykonać, by wyrzuty sumienia nie zadręczyły nas, a krzyk ofiar nie śnił się po nocach…
Związek Krytyków ...!