Pamietnik Remusa Lupina! Pamiętnikiem opiekuje się Syrcia Do 20 marca 2009r pamiętnikiem opiekowała się K@si@@@ Do 07.07.08 pamiętnik prowadził Nowicjusz Magii Do grudnia 2007 pamiętnik prowadziłą The Halfblood Princess
Przeraziłam się normalnie, jak zobaczyłam, ile czasu nic tu nie dodałam, więc dodaję taki oto strzępek. Żeby nie było, że zostawiłam ten pamiętnik, czy coś.
Zaprawdę powiadam wszelkiemu stworzeniu… Baby mają nasrane w bani! W dodatku uderzyłem dziewczynę, pierwszy raz w życiu!
Ledwo wróciłem do szkoły po pełni, dowiedziałem się, że Syriusz już nie jest z Donną. Bynajmniej nie od niego, po prostu jakimś cudem w mojej torbie znalazła się łajnobomba, która wybuchła mi w twarz, gdy otwierałem ją na lekcji. Wybuch sprawił, że z torby wyleciał mi wyjec, z którego zdrowo się już dymiło. Niezdarnie wycierałem twarz z łajna rękawami, a list zaczął wrzeszczeć, że mnie zniszczy, zniszczy mnie („...rozumiesz?! ZNISZCZĘ CIĘ!!!”), obrzucał mnie wyzwiskami, groził i darł się coś o łamaczach serc. Klasa miała beki, a ja z początku nie wiedziałem, o co chodzi. Na przerwie Donna szybko rzuciła mi się w oczy, a jej triumfalny wyraz twarzy sprawił, że momentalnie wszystko się we mnie zagotowało.
- Ty!... – warknąłem rozjuszony, doskakując do niej.
- Co? – prychnęła.
Chwyciłem ją za koszulę na piersiach, mnąc ją w garści. Zaczęła piszczeć, chyba sądząc, że mam na celu obmacywanie jej, a nie trzymanie przed sobą, żeby mi nie uciekła. Kątem umysłu zarejestrowałem, że na korytarzu zapadła cisza.
- Zamknij się! – warknąłem. – Jaka ty jesteś tępa! Na mózg ci się już rzuciło?! Co to za jakieś posrane pomysły?! Wyjec, łajnobomby?! Czy ty do cholery normalna jesteś?! Do łba ci nie przyszło, że jak coś wybucha w twarz to może zrobić krzywdę?!
- Przestań mnie dotykać! Zostaw!...
- To TY zostaw MNIE w spokoju, znajdź sobie jakieś inne zajęcie i przestań wkurzać ludzi! – darłem się.
- Trzeba mi było nie odbijać Syriusza, pedale!
To stało się szybciej, niż zdążyłem pomyśleć. Puściłem jej ubranie, wziąłem zamach i z całej siły uderzyłem ją otwartą dłonią w policzek. Upadła, zapewne z wrażenia, bo nie sądzę, bym miał aż tyle siły. Stałem nad nią, dysząc ciężko i z jakąś dziwną satysfakcją patrzyłem na czerwony ślad na jej twarzy. Niebieskie oczy napełniły się jej łzami, co nie wywarło na mnie głębszego wrażenia.
- Zejdź ze mnie, ty tępa… – zacząłem cicho, zaciskając dygocące dłonie w pięści.
- Remus! – zawołał James, doskakując do mnie. Złapał mnie za ramiona, odciągając od niej, Black podniósł Krukonkę z ziemi i również do mnie podszedł, po czym pociągnęli mnie za sobą do dormitorium. Uczniowie na korytarzu odsuwali się nam z drogi, łypiąc na mnie – zwłaszcza niewiasty – rozsierdzonymi spojrzeniami. Niecałe pół godziny później stałem w gabinecie dyrektora razem ze szlochającą i zgrzytającą Donną, spokojnie mówiąc mu, że ta oto porąbana niewiasta, delikatnie mówiąc leciała sobie ze mną w kulki, rozpuszczając ploty po Hogwarcie, że niby gustuję w panach, że skradłem Blackowi serce i opowiadając resztę jej porąbanych akcji. Z góry dodałem również, że nawet nie musi próbować mnie prosić, żebym ją przeprosił, bo i tak tego nie zrobię – kretynka sama się przecież prosiła. Nie sądziłem, że potrafię być na coś tak obojętny jak wtedy, kiedy byłem na dywaniku. Zaskakujące było dla mnie również to, że w jakiś sposób czułem satysfakcję z tego, co zrobiłem.
Na bal z okazji Nocy Duchów nie poszedłem, bowiem mimo iż dziewczę samo się prosiło, to ogół miał mi to strasznie za złe. Nie miałem ochoty wystawiać się na ogień krzyżowy ich spojrzeń. Nawet Huncwoci krzywo na mnie patrzyli, bo jak to – uderzyć kobietę?!... Mimo iż byłem przekonany o słuszności swych działań, na początku listopada dopadłem Donnę jak wychodziła z wielkiej sali i przeprosiłem ją. Nie widziałem jednak sensu w tłumaczeniu się, bo nie czułem się winny. Uśmiechnęła się (?!...) i powiedziała, że nie szkodzi, że rozumie i takie tam, bla bla. Również mnie przeprosiła i poprosiła, żebym nie miał jej tego wszystkiego za złe, bo ona go tak kocha i że… Tutaj wykręciłem się, że niby czegoś nie wziąłem z biblioteki i dałem w długą.
Dziewczyny są popieprzone.
Kapitan Gryfonów organizuje eliminacje do drużyny. Pokłócił się ze ścigającym, a że szukająca była dziewczyną owego ścigającego, który został wykopany, to też odeszła. Ach, cóż za wspaniały akt miłości!
Kiedy czytałem ogłoszenie, że następnego dnia odbędą się owe sprawdziany, psychiczny uśmiech wcisnął mi się na twarz. Pójdę na nie, wszak co mi szkodzi? Postanowiłem startować na ścigającego, bowiem na latacza za zniczem napalił się okularnik. Postanowiłem nikomu choćby słówka nie pisnąć o mym szatańskim pomyśle, więc w tym wielkim dniu zjadłem w tempie ekspresowym – wciągałem z talerza prawie jak mugolski odkurzacz – i pognałem do dormitorium, by ubrać się wygodniej i wymknąć z zamku. Buchnąłem miotłę szkolną ze schowka – oczywiście za pozwoleniem profesorki od latania – i dziarsko ruszyłem na stadion. Nie mogłem powstrzymać głupiego uśmiechu wciskającego mi się na twarz. Prawdopodobnie się tak kokosił przez łaskotki, które maltretowały mój żołądek. Zabawne uczucie.
Zasiadłem sobie na murawie, czekając, aż zjawią się inni.
- Remus?...
Drgnąłem, słysząc głos Gilberta. Wyszczerzyłem do niego zęby w szerokim uśmiechu, machając energicznie. Przykucnął przede mną.
- Ty, tutaj? Quidditch jest zbyt brutalnym sportem dla takich kruszynek jak ty…
Prychnąłem, nie bez rozbawienia.
- Nie jestem taki delikatny na jakiego wyglądam – rzuciłem zdawkowo, zadzierając lekko podbródek, by wygodniej mi się patrzyło mu w oczy. – Chcę się po prostu sprawdzić.
- A w jakiej pozycji?
Zrobiłem się czerwony od podtekstu obijającego mi się o wnętrze czaszki. Nienawidzę tego. Chrząknąłem lekko, starając się ignorować jego rozbawienie.
- Ścigający.
Zacmokał, kręcąc głową.
- Zmiażdżą cię w grze.
Uśmiechnąłem się przekornie.
- Ścigający powinien mieć drobną budowę; może lecieć szybciej, bo powietrze stawia mu mniejszy opór i jest znacznie zwinniejszy od dużych, barczystych zawodników.
Gilbert wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Wiesz, co jest na rzeczy, mały.
- Zaiste – odparłem w syriuszowy sposób.
Dalsze czekanie upłynęło nam w milczeniu. Niebawem zeszli się pozostali ochotnicy do ścierania się o miejsca w drużynie, w tym, oczywiście, Potter. Na mój widok wytrzeszczył gały, widocznie nie dowierzając temu, że mnie zobaczył. Oczywiście był zbulwersowany, że mu nie powiedziałem o swych jakże mrocznych zamiarach próby dostania się do składu, ale stwierdziłem, że tak jest bardziej pazernie, więc dał mi spokój. Na trudne pytania Jamesa wystarczy odpowiedzieć, że coś jest pazerne, a on już czuje się usatysfakcjonowany. Nie rozumiem jego sposobu myślenia i nawet nie zamierzam próbować tego ogarnąć, bo skończy się to dla mnie śmiercią, kalectwem albo trwałym uszczerbkiem na psychice.
Komentarze:
roger vivier flats Piątek, 02 Stycznia;, 2015, 09:39
Harry Potter .org.pl - Magiczny Portal literatury młodzieżowej. roger vivier flats
Harry Potter .org.pl - Magiczny Portal literatury młodzieżowej. wholesale nfl jerseys
nike air max 90 Sobota, 03 Stycznia;, 2015, 00:19
Wonderful do the job! Love discovering the actual circulation and also understanding how most of these smaller sized directories do the job. <br />Thanks! nike air max 90
Związek Krytyków ...!