Witam!
A ja znów nie dotrzymałam słowa. Notka miała pojawić się kilka dni temu, właściwie ponad tydzień temu 11 marca na jubileusz. Tak, dokładnie! Pamiętnik Molly ma już rok (i kilka dni). Szybko podsumuje ten rok:
opublikowałam 12 notek (łącznie z obecną): czyli dokładnie jedna na miesiąc
wspomagaliście mnie komentarzami: 150 razy!!!
Cieszę się, że jednak wytrzymałam ten rok, mimo wielu wątpliwości brnęłam dalej raz mi to wychodziło lepiej raz gorzej... Myślę, że obecny sposób pisania jest o wiele lepszy. Szkoda, że tak dużo czasu zajęło mi dojrzewanie do tego pamiętnika... bo na początku trochę mnie ten obowiązek przerósł, przyznaję się Musiałam w końcu dojrzeć emocjonalnie, do tej postaci, która przerasta mnie co najmniej dwa razy wiekiem. Ale teraz jest ok... tak myślę. Dziękuję Wam z całego serca, że cały czas jesteście ze mną, że cały czas czytacie i komentujecie:*
A gdy już mam możliwość życzę Wam radosnych i mega rodzinnych świąt Wielkiej Nocy:* Nie wiem jak Wy, ale ja mam ochotę iść na sanki
Święta Bożego Narodzenia w domu Weasley’ów minęły bez większego echa. Co prawda przyjechał Bill, a nawet Charlie, ale niepokój z ostatnich dni trzymał się Molly jak jakiś uparty gnom, których tak pełno na ogródku. Strach, niczym oślizgła kałamarnica, oplatał ją coraz mocniej i nawet odwrócenie uwagi przygotowaniami do świąt nie sprawdziły się tak jakby sobie tego życzyła. Po głowie, dzień i noc, chodził jej ten dziwny incydent z Lucjuszem Malfoy’em w roli głównej. Jeśli Malfoy budził w niej grozę, tajemniczy pan Bloom jeszcze to uczucie pogłębiał. Cóż z tego, że zdrowy rozsądek podpowiadał jej, że sługus Malfoy’a nie ma nic wspólnego z jej uprzejmym, fakt nieco nierozgarniętym, szefem z pracy, skoro serce mówiło jej coś zupełnie przeciwnego? Od tamtego niefortunnego wydarzenia Molly miała urlop, dlatego nie miała okazji aby bliżej przyjrzeć się dla kogo ona właściwie pracuje, obiecała sobie jednak, że jak tylko wróci powrotem do pracy będzie miała na niego oko.
- Tak na wszelki wypadek. – powtarzała po cichutku Molly niczym zaklęcie.
- Co mówisz kochanie? – spytał pan Weasley podnosząc głowę znad baterii alkaicznej – jego kolejnej zdobyczy. Znajdowali się właśnie w kuchni, gdy Molly targały sprzeczne emocje i próbowała przygotować obiad z resztek ze świątecznych dni.
Święta już dawno minęły, ale oczywiście, plany spaliły na panewce i zamiast spędzić je w Rumuni u Charliego zostali zmuszeni zostać w Norze i na szybko przygotować w niej świąteczny nastrój. Artur o mało co nie podzielił losu Malfoy’a i wylądował u Munga gdy uparł się, że zawiesi girlandy na całkowicie mugolski sposób używając przy tym nie różdżki, a kilka gwoździ, młotka i drabiny, która znała lepsze czasy. Molly mogła tylko przyglądać się jego niemalże akrobatycznym poczynaniom modląc się, aby to pęknięcie na jednym ze stopni było tylko maleńką, nic nieznaczącą rysą na drewnie. Z bijącym sercem przyglądała się jak jej mąż wychyla się aby przybić gwóźdź, zamykając oczy za każdym razem gdy młotek zbliżał się do palców pana Weasley’a. Wydawało się, że jednak uda mu się zawiesić ozdoby bez większych obrażeń, nie licząc spuchniętego palca (zgodnie z przewidywaniami Molly, młotek w końcu trafił w długie palce męża). Gdy z tryumfalną miną podał żonie pozostałe gwoździe i młotek, nagle z jednej z odstających belek pod sufitem wyskoczył Pikuś wprost na ramię Artura. Gdy ten przerażony próbował utrzymać równowagę na rozchybotanej drabinie, Molly starała się przytrzymać go za nogawki spodni. Jednak to co miało się stać, stało się - pan Weasley spadł z drabiny. Szczęście w nieszczęściu – wylądował na sporej kupce motków wełny, które zamortyzowały upadek. Od tamtej pory Pikuś ma zakaz zbliżania się do pana domu na mniej niż 3 stopy, a Ginny za nie upilnowanie pupila dostała dzienny szlaban.
Tak, tegoroczne święta z pewnością nie należały do najnormalniejszych, ale właściwie normalność w domu państwa Weasley to pojęcie czysto abstrakcyjne.
- He? – Molly podniosła głowę znad garnka pełnego ziemniaków – Aa…yyy nic, nic. Tak tyko… sobie nucę. – powróciła do przerwanej czynności.
- Nucisz sobie… - Artur przyglądał jej się podejrzliwie dłuższą chwilę, ale w końcu dał za wygraną, zebrał swoje baterie i wrzucił je do pobliskiego kartonu. Szybko wytarł brudne dłonie o nogawki spodni, złapał Molly w pasie i jak gdyby nic objął ją swoimi długimi, chudymi ramionami. – Czyżby jakaś nowa piosenka? „Tak na wszelki wypadek”… a autorem słów jest zapewne Lucjusz tak? – spytał z łobuzerskim błyskiem w piwnych oczach. Molly dłuższy czas przyglądała się twarzy ukochanego i poczuła jak wszystkie wątpliwości, strach i podejrzenia powoli ją opuszczają. Po policzku spłynęła jej samotna łza, ale szybko jakby starała się ją ukryć, wytarła rękawem sukni.
- Tak się boję Arturze. Mówiłeś, że Lucjusz rozmawiał z niejakim Bloomem, zgadza się? – nie czekała na odpowiedź – Może pamiętasz jak kilka tygodni mówiłam ci kto jest moim szefem. - Artur nic nie rozumiejąc przyglądał się swojej żonie, która po raz pierwszy od niepamiętnych czasów okazała słabość. Tym razem nie ukrywała jej za kurtyną obojętności. – On też nazywa się Bloom Arturze. Wiem, że to może być tylko przypadek, ale… serce podpowiada mi, że to ta sama osoba. A jeśli jednak chodzi im o nas, co? Jeśli Malfoy i ten tajemniczy czarodziej, którego się tak bał czyhają na nas? – z jej oczu popłynęło słone morze łez.
- Nie bój się Molly… Sam nie wiem co o tym myśleć. Ale… nawet jeśli to ta sama osoba, pomyśl, skąd by wiedziała, że nagle postanowisz pójść do pracy? To pewnie tylko zbieżność nazwisk. – gdy Molly nadal mu nie wierzyła dodał: - No dobrze. Przyjrzę się bliżej temu Bloomowi, ty też możesz go dyskretnie poobserwować, jeśli coś wzbudzi nasz niepokój zgłosimy się do… ja wiem – rozglądał się na boki, jakby szukając wyjątkowo wielkiej organizacji zajmującej się takimi przypadkami – samego Ministra Magii. – zakończył z satysfakcją. Molly już nie płakała, ale jej oczy nadal były zapuchnięte, od niedawnego potoku łez. Dotknął dłonią twarz kobiety lekko podnosząc aby mógł jej spojrzeć w oczy.
- Kocham cię, Molly. – powiedział szeptem i pocałował ją namiętnie w usta. Z początku się trochę opierała, ale w końcu poddała się całkowicie pod pocałunkiem Artura. Kto by pomyślał, że w tym wieku można się zachowywać jak zakochana nastolatka? Gdy ich usta w końcu się rozłączyły jej policzki oblał szkarłatny rumieniec i zachichotała mrugając zalotnie oczami. "...ale miłość, kiedy jedno spada w dół, drugie ciągnie je ku górze..."
Ani Molly, ani Arturowi nie przyszłoby wtedy do głowy, że takie intymne i sielankowe chwile mogą już więcej nie powrócić…
*Krasicki
**happysad "Zanim pójdę"
Komentarze:
casino games online Poniedziałek, 29 Czerwca, 2020, 05:48
viagra online canada pharmacy <a href=https://buyatedtablets.com/#>canadian viagra online pharmacy</a> over the counter viagra <a href=https://buyatedtablets.com/#>viagra prices</a> viagra online pharmacy https://buyatedtablets.com/# - real viagra for sale online viagra for women
Związek Krytyków ...!
Notka miała pojawić się kilka dni temu, właściwie ponad tydzień temu 11 marca na jubileusz. Tak, dokładnie! Pamiętnik Molly ma już rok (i kilka dni
). Szybko podsumuje ten rok:
Musiałam w końcu dojrzeć emocjonalnie, do tej postaci, która przerasta mnie co najmniej dwa razy wiekiem. Ale teraz jest ok... tak myślę. Dziękuję Wam z całego serca, że cały czas jesteście ze mną, że cały czas czytacie i komentujecie:*