Tą notkę dodaję tylko dlatego, ponieważ zobaczyłam upragniony 1 komentarz pod Wpisem Siódmym. Ale proszę Was- komentujcie więcej!!
Odwróciłem się gwałtownie. Ale za mną stał tylko Harry. Jego zielone oczy przyglądały mi się badawczo, ale starałem się robić wrażenie, że się tym nie przejmuje. Tak naprawdę, cały wrzałem w środku. Czy dowiedział się o Znikających Drzwiach, płaczu Rose, liście do babci, albo o innych rzeczach, których nie powinien wiedzieć?
-Porozmawiałem z Dumbledore’em.- powiedział normalnym tonem, ale zielone oczy wciąż wpatrywały się we mnie podejrzliwie.
-C… co?- spytałem do końca nie rozumiejąc.
-Porozmawiałem z Dumbledore’em.- powiedział znowu Harry.- O Malfoy’u.
-Och, tak! Tak!- moja blada twarz znów zaczęła przybierać rumieńców. Tylko o to chodziło!- I co?
-Chce z tobą mówić.- odparł.
-Kto?- nadal nie rozumiałem.
-Dumbledore.
Popatrzyłem się na niego niedowierzając. Dyrektor chciał rozmawiać z e m n ą? Po co? Przecież Harry mu wszystko wyjaśnił. Zresztą, nie było tego wiele. W końcu to tylko informacje o tym, co widziałem i co o tej sprawie myślę. Poza tym, kto powiedział, że moje przypuszczenia są słuszne? Możliwe, że to był farbowany blondyn, który teraz jest kruczoczarny. Wciąż mając oczy szeroko otwarte, podążyłem za Harry’m.
Nagle dotarło do mnie, że jeszcze nigdy nie widziałem gabinetu dyrektora. Chyba nikt nie widział, oprócz Harry’ego, który teraz prowadził mnie przez schody. Jego zielone oczy uważnie badały drogę. Do głowy przyszła mi myśl, że może nie powinniśmy tutaj być, ale dlaczego? Zabronione było odwiedzanie profesorów?
W końcu doszliśmy do celu. Stanęliśmy przed wielkim gargulcem, który zasłaniał ścianę.
-Kociołkowe pieguski.- powiedział Harry stanowczo, na co posąg odskoczył, ukazując przejście i ciągnące się w górę schody.
-Dyrektor już czeka.- dodał tylko posąg.
Zaskoczony wszedłem za Harry’m i stwierdziłem, że znajduje się tu tylko kilka pierwszych schodów, natomiast drzwi widziałem daleko w górze. Pytająco spojrzałem na przyjaciela, ale on tylko uśmiechnął się tajemniczo. Schody ruszyły. Palnąłem się ręką w czoło- pewnie, że schody się poruszały! W końcu to gabinet dyrektora Hogwardu! Komu chciałoby się pokonywać tyle stopni, by napić się herbaty?
Po krótkiej przejażdżce dotarliśmy do dużych, dębowych drzwi (nie zauważyłem na nich ani jednej rysy). Harry zapukał lekko.
-Proszę wejść.- odezwał się ktoś z wnętrza pokoju.
Cicho otworzyłem drzwi (nie zaskrzypiały ani razu) i wszedłem do środka. Kiedy ujrzałem wnętrze nogi się pode mną ugięły.
W oczy najbardziej rzucał się przepych i luksus, który bił ze wszystkich rzeczy znajdujących się w gabinecie. Zdobione obrazy, w złotych ramach; ozdobne, drewniane szafy, kredensy i półki; posrebrzane i pozłacane wykrywacze złodziei, globusy i inne podobne ozdoby. Zauważyłem nawet złocistą klatkę dla ptaka, a w niej pięknego, dużego Feniksa.
Z tego wszystkiego wyróżniało się tylko proste, drewniane biurko i zwyczajne obrazy przedstawiające poprzednich dyrektorów szkoły. Za krzesłem, natomiast siedział Albus Dumbledore.
-Witajcie, siadajcie, rozgośćcie się i czujcie jak u siebie w dormitorium.- powiedział z uśmiechem, wyczarowując dla nas dwa wygodne krzesła.
Nadal zdziwiony i przytłoczony luksusem gabinetu skierowałem się w stronę krzesła.
-Panie Longbottom.- powiedział profesor.- Chce może pan cytrynowego dropsa?
-Słucham?- spytałem zdziwiony sadowiąc się na siedzenie.
-Cytrynowego dropsa.- powtórzył dyrektor, podając mi paczuszkę żółtych cukierków- To takie cukierki mugoli. Naprawdę polecam.
-Eee… nie dziękuje.- odparłem oszołomiony.
-Harry, skosztujesz?
-Dziękuje, profesorze.- powiedział przyjaciel sięgając po cukierka i wkładając do buzi.
Ze zdziwienia musiałem pokręcić głową. Przede wszystkim gabinet dyrektora wyobrażałem sobie trochę inaczej. Myślałem, że jest mniejszy i bardziej skromny- do Dumbledore’a w ogóle nie pasowała pycha i przepych. Dla mnie zawsze było to pokoik z ścianami z drewna, drewnianą podłogą, biurkiem i kilkoma obrazami. Po drugie zainteresował mnie Feniks. To mi już bardziej pasowało do dyrektora. Ptak, który leczy rany własnymi łzami. Zastanawiałem się, czy to Fawkes, o którym opowiadał mi kiedyś Harry. Spojrzałem jeszcze raz w stronę klatki- ten ptak uratował kiedyś mojego przyjaciela. Zdawał sobie z tego sprawę? Raczej nie…
-Panie Longbottom, pozwolisz, że będę się zwracać do pana po imieniu. Ta forma mnie strasznie męczy.- zwrócił się do mnie Dumbledore.
-Dobrze, panie profesorze.
-Świetnie! A więc skupmy się na istocie sprawy. Harry opowiedział mi już trochę o twoich podejrzeniach, ale potrzebne mi szczegóły.
Przytaknąłem.
-Przede wszystkim, czy jesteś pewny, że osoba była twojego wzrostu?
-Tak, profesorze.- odparłem.- To znaczy, tak mi się wydaje. Tak sądzę. Postać została dobrze oświetlona zaklęciem, ale żeby tak dokładnie określić… Dobrze się rysowała na tle drzew… Kontury…
-Rozumiem. Czy jesteś pewny, że to był głos męski?
-Tak, całkowicie, panie profesorze.- odpowiedziałem stanowczym głosem, który sam mnie zaskoczył.
-Widziałeś jeszcze jakieś szczegóły dotyczące wyglądu?
-Nie, profesorze.
-Opisz mi dokładnie całą sytuację.
Zacząłem opisywać. Mówiłem i mówiłem i mówiłem, aż w końcu zupełnie zaschło mi w gardle. Dziwne, zważywszy, że sytuacja była dość krótka. W sumie tylko usłyszałem krzyk. Nie licząc szczegółów.
-Potem widziałem już tylko, jak ta osoba idzie do Zakazanego Lasu. A raczej biegnie. Panie profesorze…- zacząłem, ale nagle ktoś wszedł do pokoju.
Ktoś o długich czarnych włosach, zielonych oczach i szczupłej sylwetce. Rose. Serce zaczęło mi szybciej walić. W gabinecie zaległa taka cisza, że wydawało mi się, że wszyscy je słyszą. Raz dwa, raz dwa, raz dwa. Kiedy wzrok dziewczyny spoczął na mojej twarzy, tętno gwałtownie mi przyśpieszyło. Raz dwa trzy, raz dwa trzy, raz dwa trzy. Rose zamrugała, a jej mina nabrała srogiego wyrazu.
-Nie będę przeszkadzać.- mruknęła tylko i wyszła trzaskając drzwiami.
-Nie przejmujcie się nią.- powiedział wyraźnie strapiony dyrektor.- Taki wiek. Możecie już iść.
Wyszedłem razem z Harrym. Za drzwiami stała wściekła jak osa Rose. Weszła szybko do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Strapiony ponuro westchnąłem. Czemu mnie tak bardzo nienawidziła?
*
Zaczęła się lekcja eliksirów. Ku mojemu przerażeniu przerabialiśmy eliksir wieloskokowy. Czemu byłem przerażony? Otóż, takiego skomplikowanego eliksiru, nigdy nie widziałem na oczy. Ba! Nawet o nim nie czytałem. Wprawdzie mało czytam gazet o eliksirach, ale pomimo to… Snape jak zawsze musiał odezwać się do mnie złośliwie:
-No i co, Longbottom?- spytał.- Ciało przerasta możliwości?
Ślizgoni zgodnie zarechotali, natomiast Harry popatrzył na mnie współczująco. Właśnie uczyliśmy się o składnikach eliksiru, kiedy drzwi niespodziewanie się otworzyły. Z uniesioną wysoko głową i determinacją w oczach wkroczyła Rose. Wszyscy wpatrywali się w nią otwartymi oczami. Córka dyrektora jeszcze nigdy nie uczęszczała na publiczne lekcje. Podejrzewałem, że uczy ją jej ojciec, ale kto to wie? Może w ogóle się nie pobierała nauk?
-Witaj.- powiedział zimno Snape, po czym rozejrzał się po sali, a na jego twarz wstąpił złośliwy uśmieszek.- Usiądziesz koło Longbottoma, bo tylko tam jest jeszcze wolne miejsce. Przykro mi, że musiałaś trafić akurat na niego, bo on przecież nie potrafi nawet odpowiedzieć mi nie jąkając się.
Sala wypełniła się cichymi chichotami, a Ślizgoni zniżyli się nawet do gwizdów. Aż czułem, że płonę. Nie byłem wściekły- było mi po prostu bardzo, bardzo, bardzo, bardzo głupio. Spuściłem wzrok, a w mojej głowie pojawiła się kompromitująca myśl: „Czemu akurat ja?”. Zastanawiając się nad tym faktem, jednocześnie obserwowałem Rose. Jej twarz nadal była nieprzenikniona. Czasami miałem wrażenie, że Snape udzielił jej paru wskazówek, jak nie okazywać swoich uczuć. Nadal trzymając głowę wysoko uniesioną usiadła na miejscu obok mnie. Z przykrością stwierdziłem, że nawet się na mnie nie spojrzała. Zupełnie mnie olała. Moja samoocena jeszcze bardziej spadła, chociaż nie miałem pojęcia jak to możliwe- była już i tak wystarczająco niska. Wręcz zerowa.
Snape znowu zaczął coś tłumaczyć, ale ja już odpłynąłem. Ukradkiem zerkałem na Rose. Coś mnie w niej przyciągało, nie mogłem oderwać od niej oczu. Ona mnie fascynowała, ale jednocześnie przerażała. Jej długie czarne włosy, zakrywały jej bladą twarz. Wyglądała jak… wampir. Próbowałem się zaśmiać w duchu, ale coś mi nie wyszło. Postanowiłem skupić się na innych pozytywnych cechach dziewczyny. Może oczy? Duże i ciemnozielone. Piękne. I właśnie wtedy na mnie zerknęła. Otworzyłem usta ze zdziwienia. Czy to był przypadek? A może światło padało inaczej niż w Wielkiej Sali? Albo miałem urojenia, albo jej oczy zmieniły kolor na czarny. Otrząsnąłem się. Dostałem drgawek. Snape spojrzał się na mnie z odrobiną niepokoju i pogardy.
-Longbottom, a ty co tutaj nadal robisz? Biegnij do pielęgniarki!
Posłusznie wstałem i wyszedłem z sali. Jej oczy… Nie mogąc przestać o tym myśleć pobiegłem prosto przed siebie. W końcu dostałem się przed drzwi do dormitorium. Otworzyłem je i poległem na łóżku. Moje serce waliło jak oszalałe, po czole spływały stróżki potu, nadal drżałem. Co to było? Jej oczy… Piękna zieleń, zamieniła się w… czerń. Jak? Jak? Powtarzałem to pytanie w myśli, nie mogłem się opanować. Czemu to tak na mnie zadziałało? Może to po prostu światło inaczej padało? Czemu zareagowałem tak gwałtownie!? Myśląc nad tym powoli się uspokajałem. Wziąłem parę głębokich oddechów i spojrzałem na zegarek, leżący na mojej szafce nocnej. Lekcja już się skończyła, ale wątpiłem, czy ktoś zabrał moje rzeczy z sali. Głęboko nabierając powietrza do płuc, wyszedłem do hollu.
Parę osób przesłało mi pogardliwe spojrzenia. Zadziwiające, jak szybko wieści rozchodzą się po Hogwarcie. Lekko drżącym krokiem ruszyłem przed siebie. Miałem nadzieję, że sala eliksirów jest jeszcze otwarta. Jeżeli nie, będę musiał opuścić początek transmutacji. Wątpiłem, żeby McGonagall usprawiedliwiła mi to spóźnienie. Dotarłem wreszcie przed drzwi. Popchnąłem je lekko i z ulgą stwierdziłem, że bez trudu się otworzyły. Spokojnie wszedłem do środka, kiedy nagle…
-Crucio!- wrzasnęła blada dziewczyna, kierując różdżką na pająka.
Patrzyłem osłupiały, jak biedny owad zwija się z bólu. Przypomniałem sobie rodziców. Ich twarze. Rose. Co ona robiła?
-Przestań!- wrzasnąłem.
Sądząc po tym, jak się na mnie spojrzała, zdecydowanie za głośno. Ale co ja na to mogłem poradzić? To nie ja uczę się zaklęć niewybaczalnych, w zamkniętej sali eliksirów.
Blada twarz dziewczyny patrzyła na mnie przerażona. Ze zdziwieniem ujrzałem… łzy. Jedna za drugą skapywały jej po policzkach. Nie miałem pojęcia co robić. Uciec? Powiedzieć coś? Milczeć? A może ją przytulić? Nie, nie, nie i jeszcze raz nie!
-Co… co ty teraz o m… mnie myślisz?- spytała szlochając.
Dziwne pytanie. Stałem tam przerażony i nie wiedziałem co powiedzieć. Co ja o niej myślałem? Przerażała mnie, to na pewno. Bałem się jej. Ona rzucała zaklęcie niewybaczalne. Ćwiczyła je. Po co? Kogo chciała dręczyć? Ona nie wiedziała jaki to ból. Ja też nie, ale z łatwością mogłem się domyślić. Rose widocznie tego nie rozumiała. Nie potrafiła tego odczuć. I nagle odpowiedź przyszła łatwo.
-Czuję odrazę. Do ciebie.- po czym mimowolnie skrzywiłem się.
Co ja robię?- beształem się w myślach. Ona rzuca zaklęcia niewybaczalne, jak jakiś Sam- Wiesz- Kto! Skąd mogłem wiedzieć, że nie rzuci go na mnie? Skąd się u mnie wzięła ta przeklęta odwaga? Czemu ja to powiedziałem? Jak ja to wymyśliłem? Musiałem skrzywić się ponownie, bo w głowie zaczął pulsować mi tępy ból. Nie chciałem okazać jej, że pękam. Mimo, że prawie umierałem ze strachu.
-Brzydzisz się mnie?- spytała płacząc jeszcze bardziej.- Czemu? Dlaczego? Nic o mnie nie wiesz! Nie wiesz, czemu robię to co robię!
Zastanowiłem się nad jej słowami. Faktycznie nie wiedziałem.
-To mi wyjaśnij.- oświadczyłem.
Po raz kolejny nie mogłem zrozumieć, skąd wzięła się u mnie taka odwaga. Może to dlatego, że tak bardzo się bałem, zacząłem być odważny? Te dwa uczucia łączy cienka granica. Jak radość i smutek. Tylko skąd ja to wiedziałem?
-Nie mogę. Uwierz mi, nie mogę.- powiedziała.
Miała czerwone, podpuchnięte oczy, plamy na policzkach i błagalną minę. Pomimo, że nie wyglądała już tak ładnie, nie mogłem jej zostawić na pastwę losu.
-Rose, co się dzieje?- spytałem.
Chciałem do niej podejść, objąć ją ramieniem, pocieszyć. Ale nie potrafiłem. Nie miałem doświadczenia z dziewczynami. W niczym nie miałem doświadczenia, a nie chciałem jej urazić. Poza tym, nie chciałem się ruszyć. Gdybym zrobił krok do przodu, kto wie, czy bym nie upadł?
-Ja… wyjaśnię ci później. Teraz muszę iść na lekcje.- mruknęła smutno, po czym wypadła z sali.
Stałem tak jeszcze osłupiały przez kilka minut, ale w końcu sięgnąłem po zostawioną torbę i udałem się na lekcję transmutacji, która dawno się już zaczęła.
Związek Krytyków ...!