Uprzedzam: zbyt ciekawe to to nie jest. Ale podam powód: to wstęp do długiej i moim zdaniem ciekawej historii szczęśliwego dzieciństwa Petera... A że wstępy na ogół nie są ciekawe, nie zrobię wyjątku Miłego czytania
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- Patrzcie! Co to może być? – w dłoni Ron trzymał dwie różowe kartki.
- Nie mam pojęcia… czytaj na głos, wtedy się dowiemy. – Harry zaglądał mu przez ramię.
- OK – rudzielec odkaszlnął – Już czytam.
„Po co Ci do prania skrzaty domowe?
Profesorowi Snape’owi oddaj swoje gatki !
Upierze wszystkie: białe i kolorowe.
Będą czyste, świeże i pachnące jak kwiatki!”
- Teraz to drugie.
„Różowe bokserki w błękitne nietoperze
Snape w łazience pieczołowicie pierze.
Nie może być żadnej skazy, żadnej plami.
Przy tym uważa, by nikt nie nacisnął klamki,
Bo wyjdzie na jaw to, co od dawna ukrywał…”
- Oddaj mi to natychmiast! – na widok jego twarzy zachichotałem w duchu. Przypomniała mi się scena z tą małą Tak, to był nikt inny jak Severus Snape.
- Ale ja jeszcze nie skończyłem! – Ron początkowo nie wiedział, z kim rozmawia. Dopiero Harry mu to uświadomił kierując jego twarz w stronę profesora. – Rany… bry panie profesorze – tylko tyle zdołał wykrztusić, zanim wybuchnął niekontrolowanym śmiechem.
- Weasley… minus 20 punktów dla Gryffindoru. Potter, okulary Ci się przekrzywiły… minus 5 punktów. Granger, nie upilnowałaś tych dwóch przygłupów… minus 15 punktów… Creevey, przebywasz z nimi, minus 5 punktów. A teraz proszę cała czwóreczka do dyrektora. Biegiem!
- I tak się tam wybieraliśmy. A o co chodzi z tymi rymowankami? Pan na serio nosi taką bieliznę? – Hermiona był całkiem poważna. Pewnie skutecznie tłumiła chichot.
- Granger, co to za pytania! Dzięki tobie Gryfoni pozbywają się kolejnych 20 punktów. – zobaczyłem, że kieszenie jego peleryny i spodni są po brzegi wypchane podobnymi kartkami. Chyba chodził po całej szkole i je zbierał. Swoją drogą, wieści strasznie szybko rozchodzą się po Hogwarcie. Uczniowie mijający nas rzucali ukradkowe spojrzenia na swojego nauczyciela i zasłaniając dłońmi usta szeptali coś, po czym pospiesznym krokiem odchodzili z szerokim uśmiechem na twarzy.
Nawet nie zauważyłem, kiedy zbliżyliśmy się do wejścia do gabinetu Dumbledore’a. Snape cicho wypowiedział hasło i krętymi schodami ruszyliśmy na górę. Nikt nic nie mówił przez całą drogę. Po chwili Severus delikatnie zastukał w drzwi gabinetu. Odpowiedziała mu głucha cisza. Powtórzył czynność, jednak i tym razem nikt się nie odezwał. Zaklął cicho pod nosem, po czym kazał dzieciakom zawrócić. Powiedział, że przyjdą tu kiedy indziej, a wtedy na 100% zastaną dyrektora. Poczułem, jak Ron podskoczył. Być może się czegoś wystraszył. Z resztą nie tylko on. Wszystkich zaskoczyło nagłe pojawienie się Albusa.
- Och, Severusie, wybacz. Wyszedłem na chwilkę do Skrzydła Szpitalnego, żeby odwiedzić profesora Filtwicka. Że też smocza ospa dopadła go w tym wieku… Nieprawdopodobne. Widzę, że przyprowadziłeś kilku młodych gości. Wejdźcie. – drzwi skrzypnęły. Teraz to już kompletnie nic nie widziałem, bo Ron zacisnął dłonie tak, że mocniej już się chyba nie dało. Ugryzłem go w palec, żeby trochę poluzował. Mało brakowało, a bym się udusił. – No więc Severusie, czemu zawdzięczam tą wizytę? – matko droga, jak mnie denerwował ten jego spokojny ton!
- Widzi pan, ta oto czwórka rozsiewa po całej szkole straszne plotki na mój temat.
- Że niby co? Profesorze my przyszliśmy tu, bo…
- Panie Weasley, spokojnie. Daj skończyć Severusowi. Mów dalej – zwrócił się do Smarka.
- Tu nie trzeba nic mówić. Proszę przeczytać – wyciągnął ku niemu dłoń z kilkoma różowymi kartkami.
Albusowi dłuższą chwilę zajęło zapoznanie się z tekstem, po czym delikatnie się zaśmiał.
- Ależ Severusie… Nie ma się czego wstydzić. Ja chętnie zakładam fioletowe bokserki w pieski… I jakoś nie przeszkadza mi to, że ktoś o tym wie.
- Profesorze… - Snape przymknął oczy – Ale oni porozsiewali te ulotki po całym Hogwarcie! Przecież im nie wolno obrażać swoich nauczycieli!
- Severusie, Severusie… to nie oni. W tej sprawie raczej nie znajdzie pan winnego. A temu, kto to napisał, pozostaje tylko pogratulować talentu pisarskiego. A wy moi drodzy, chcieliście czegoś ode mnie, tak?
Harry zaczął mówić:
- Eee… Tak. Bo widzi pan… A czy profesor Snape mógłby wyjść?
- Naturalnie. Severusie, byłbyś łaskaw nas zostawić? – usłyszałem tylko szelest peleryny i trzaśnięcie drzwiami.
Pięknie... Teraz wszystko się skończy… No i proszę, jaki los spotyka człowieka, który chce komuś pomóc. Szlag! To ja się poświęcam, a oni teraz będą mnie powoli niszczyć! Walę to! Niech Potter gnije z tymi przeklętymi mugolakami! Niech się nie dowie o własnej rodzinie! W końcu sam do tego doprowadził…
- Peter, postać szczura i tak już ci nie pomoże. Proszę, powróć, że tak powiem, do człowieczeństwa. – no tak. Gdy ja się rozczulałem, oni już mu wszystko wyjaśnili. Z ulgą rozprostowałem kości. Jednak minęła ona za chwilę ustępując miejsca potwornemu strachowi. Głośno przełknąłem ślinę. Bałem się odezwać.
- Ty, ty, ty… Drugi raz mi nie uciekniesz! Zabiję cie słyszysz? Zabiję cię, tak jak ON zabił moich rodziców! – aż się skuliłem słysząc ten wrzask.
- Harry, uspokój się. Usiądźcie wszyscy – jednym machnięciem Dumbledore wyczarował pięć krzeseł. – Peter, rozumiesz chyba, że musimy poważnie porozmawiać. I cała czwórka uczniów będzie obecna przy tej rozmowie. W końcu pan Potter potrzebuje przyjaciół, a pan Creevey chce wiedzieć, dlaczego odebrano mu zwierzątko - uśmiechnął się (rany, jak mnie to denerwowało… Ten jego beztroski ton był nie do zniesienia), podszedł do jednego z obrazów, wyszeptał mu coś na ucho, po czym beztrosko wrócił do nas. Mężczyzna z obrazu pozostawił po sobie tylko puste ramy. Kurczę, zawiadamia ministerstwo ja nie chcę do Azkabanu… Albus ciągnął – Peter, mamy dużo czasu do przybycia pewnej ważnej osoby, po którą właśnie posłałem, więc z rozmową nie trzeba się spieszyć. Najpierw może opowiedz nam, jak to się stało, że jeden z Huncwotów, tak wrogi Ślizgonom, stał się poplecznikiem Voldemorta – wzdrygnąłem się, podobnie jak Ron i Collin – Bo, sam powiedz, żaden z Gryfonów nie wybrał najgorszej drogi… To przykre, że też akurat ty… Ale cóż, wysłuchamy cię, być może zrozumiemy, dlaczego. – uśmiechnął się zachęcająco, po czym każdemu podał szklankę wody. Szkoda, że to była woda… Najlepiej byłoby teraz się upić i zasnąć na wieki… Nie mam wyjścia, muszę opowiedzieć moją historię…
- Ech… No dobra… Jeśli muszę…
- Nie Peter, nie musisz. Po prostu poznając twoja historię być może będę w stanie ci pomóc. I może pan Potter również dopatrzy się jakiegoś faktu łagodzącego.
Wziąłem łyk wody, i zacząłem. Od początku. Dosłownie.
- Bo to wszystko chyba wynikło z pewnych przeżyć jeszcze z mojego dzieciństwa. Więc może najpierw zapoznam wszystkich z moja rodziną? – zgodnie przytaknęli. Odetchnąłem, przymknąłem oczy, żeby przybliżyć tak odległe mi wspomnienia i zacząłem snuć opowieść bez otwierania oczu. Jakoś tak lepiej mi się mówiło nie widząc twarzy wściekłego na mnie Harry’ego, zawiedzionego Dumbledore’a i rozczarowanego stratą zwierzątka a zarazem podnieconego całym tym zajściem Collina. – Więc…
CDN
kamagra usa website http://kamagrabax.com/ - kamagra 100mg oral jelly price in egypt <a href="http://kamagrabax.com/">kamagra oral jelly</a> kamagra in usa kaufen dundee health
RobertTug Czwartek, 25 Czerwca, 2020, 10:07
kamagra 100mg tablets india
<a href="http://kamagrabax.com/#">kamagra online</a>
kamagra oral jelly india price
<a href="http://kamagrabax.com/">kamagra oral jelly</a>
kamagra jelly amazon
Williamgroof Czwartek, 25 Czerwca, 2020, 10:42
kamagra bestellen nederland
<a href="http://kamagrabax.com/#">buy kamagra</a>
kamagra oral jelly beste wirkung
<a href="http://kamagrabax.com/">buy kamagra</a>
dlp store kamagra
come usare kamagra oral jelly
<a href="http://kamagrabax.com/#">kamagra 100mg</a>
kamagra uk next day
<a href="http://kamagrabax.com/">buy kamagra</a>
kamagra oral jelly in india
Związek Krytyków ...!
Miłego czytania 
Tak, to był nikt inny jak Severus Snape.
ja nie chcę do Azkabanu… Albus ciągnął – Peter, mamy dużo czasu do przybycia pewnej ważnej osoby, po którą właśnie posłałem, więc z rozmową nie trzeba się spieszyć. Najpierw może opowiedz nam, jak to się stało, że jeden z Huncwotów, tak wrogi Ślizgonom, stał się poplecznikiem Voldemorta – wzdrygnąłem się, podobnie jak Ron i Collin – Bo, sam powiedz, żaden z Gryfonów nie wybrał najgorszej drogi… To przykre, że też akurat ty… Ale cóż, wysłuchamy cię, być może zrozumiemy, dlaczego. – uśmiechnął się zachęcająco, po czym każdemu podał szklankę wody. Szkoda, że to była woda… Najlepiej byłoby teraz się upić i zasnąć na wieki… Nie mam wyjścia, muszę opowiedzieć moją historię…
