Pamiętnikiem opiekuje się Bellatrix Lestrange
Notki do 26 marca 2007 pisała Vingag

[ Powrót ]

Czwartek, 31 Stycznia;, 2008, 19:05

Cognosce te ipsum. Po drugiej stronie lustra.

Pisane przy:
Linkin Park - "What I've done" oraz Tatu - "Gomenasai". Za tym drugim zespo³em nie przepadam, lecz w tej piosence siê zakocha³am. Je¶li kto¶ chce pos³uchaæ sobie jako t³a, podajê linki:
http://matiwo95.wrzuta.pl/film/zI3bKBWbyu/what_i_ve_done
http://foczka86.wrzuta.pl/film/lymhyeMkEI/finalfantasy_gomenasai
**********************************************************

„(…) Naprawdê nie mam innego wyj¶cia. Muszê wróciæ do Niego. Przepraszam, siostrzyczko… Wiem, ¿e chcia³a¶ jako¶ odbudowaæ nasz± wiê¼, ale ja nie mogê. On mnie zniszczy, nie chcê dodatkowo nara¿aæ Was. Proszê Ciê, pozdrów ode mnie Remusa i poka¿ mu ten list. Jestem pewien, ¿e nienawidzi mnie nadal, jednak chcê…” – w trakcie pisania ostatniego listu siedzia³em jak na szpilkach, poniewa¿ dochodzi³ do mnie gwar uczniowskich rozmów. Ba³em siê, ¿e kto¶ mo¿e w ka¿dej chwili wkroczyæ do pokoju, a wtedy nie zdo³am ju¿ uciec. Nigdy. Nagle kto¶ chwyci³ mnie z ty³u za ramiê. Pe³en obaw, odwróci³em siê. No po prostu rêce opad³y mi z bezsilno¶ci. Bo oczywi¶cie, nie kto inny, jak sam Dumbledore spogl±da³ na mnie zza swoich okularów – po³ówek. Tu¿ za nim siedzia³a Shirley, jej syn najwyra¼niej prowadzi³ wózek. Airiene w³a¶nie wbiega³a do gabinetu, potykaj±c siê o próg. Nikt siê nawet nie u¶miechn±³ z tego powodu. Wiedzia³em, wiedzia³em, wiedzia³em, wiedzia³em, wiedzia³em, wiedzia³em, wiedzia³em! Dlaczego nic mi siê nigdy nie udaje? Lito¶ci! Oczywi¶cie, pierwsze pytanie, jak pad³o z ust dyrektora, brzmia³o:
- Co to za listy? – ³o mamciu. Taki stary, a durny. „Co to za listy?” Listy. Oj, no trzy zwyk³e listy, pisane na ukradzionym pergaminie i takim samym piórem. I atramentem. Zanim zd±¿y³em odpowiedzieæ, Ai chwyci³a ten, na którym widnia³o jej imiê. Wziê³a niedokoñczony list. Nie uda³o mi siê dobrn±æ do koñca, bo mi przeszkodzili. Grrrr! Oni irytuj± mnie coraz bardziej. Wypada³oby co¶ powiedzieæ…
- Przez was czujê siê jak po drugiej stronie lustra. ¯y³em u boku mego Pana, by³em traktowany jak paso¿yt. Teraz wy oferujecie mi w³asny k±t, mi³o¶æ, troskê… My¶licie, ¿e ja mogê z dnia na dzieñ zrezygnowaæ ze s³u¿by u Czarnego Pana? Mam pój¶æ do niego i wykrzyczeæ mu w twarz: „Znudzi³e¶ mi siê, wiesz? Odchodzê. Pójdê tam, gdzie jestem potrzebny. Do rodziny. I nie wa¿ mi siê pyskowaæ!” No b³agam was! – ojej, zabrzmia³o to trochê ostrzej, ni¿ planowa³em. Ale nic. Teraz wpatrywa³em siê w nich, czekaj±c na krzyki, spoliczkowanie, lub cokolwiek innego. Ciê¿ko dysza³em. Shirley odwa¿y³a siê przerwaæ ciszê jako pierwsza.
- Czujesz siê, jakby¶ by³ po drugiej stronie lustra? – uzna³em to za pytanie retoryczne. Nie odpowiedzia³em. – A wiesz, ¿e taki ¶wiat naprawdê istnieje?
- Daruj sobie – prychn±³em.
- Nie? A uwierzysz, gdy ci go poka¿ê?
- Przestañ. Kogo ty chcesz oszukaæ? Za chwilê odstawicie mnie do Azkabanu i bêdziecie sobie ¿yæ nadal w mi³o¶ci i pokoju. A ja tam zgnijê.
- Peter, nie ¿artujê. Dla mnie to ¿aden problem, mogê zaprowadziæ ciê tam nawet teraz. – ci±gnê³a. Mówi³a stanowczym, nie znosz±cym sprzeciwu tonem. – Tylko proszê ciê, nie dziw siê niczemu. Wymienimy wra¿enia po powrocie. – u¶miechnê³a siê zalotnie, nie zdejmuj±c ze mnie spojrzenia. Popatrzy³em niepewnie na Dumbledore’a. K±ciki jego ust lekko drgnê³y. Wygl±da³o na to, ¿e chcia³ mnie zachêciæ u¶miechem do tego, ¿ebym siê zgodzi³, ale chyba nie wiedzia³, jak to zrobiæ. Zamiast tego rzek³:
- Id¼ z ni±. Zobaczysz to i owo, mo¿e potem zmienisz zdanie.
Tak na ch³opski rozum, to nie mam nic do stracenia. Je¶li to podstêp maj±cy na celu oddanie mnie z ³apska dementorów, przybiorê postaæ szczura i ucieknê. A je¶li nawet mi siê nie uda, to… Oj, nie wiem. Ech, ale chyba lepiej bêdzie, je¶li umrê w Azkabanie, ni¿ mia³bym zostaæ zg³adzony przez mojego Pana. W takim razie, idê. Gdy wypowiedzia³em to ostatnie zdanie cienkim i piskliwym g³osem, na twarzy Shirley ujrza³em cieñ zak³opotania, który po kilku sekundach ust±pi³ miejsca szczeremu u¶miechowi. Sam nie wiem, dlaczego tak komicznie zapiszcza³em. Jednego jestem pewien: to w³a¶nie ton mojego wywo³a³ pocz±tkow± reakcjê Shirley.
- Peter, móg³by¶… Rany, ju¿ tyle czasu minê³o od wypadku, a nadal krêpuje mnie proszenie kogo¶ o pomoc – jej policzki przybra³y intensywn± barwê p±su – Proszê ciê, popchaj wózek do gabinetu profesora Dumbledore’a. Tam znajduj± siê wrota. Nie powinnam ciê tam zaprowadziæ, ale za bardzo zale¿y mi na tobie… Chcê, ¿eby¶ dziêki tamtemu ¶wiatu co¶ zrozumia³. – ogarnê³y mnie w±tpliwo¶ci. Co tak naprawdê mam zobaczyæ? Zwróci³em siê do Dumbledore’a z pytaniem o ca³kiem innej naturze.
- Panie profesorze, jak mam przej¶æ po korytarzu zape³nionym dzieciakami?
- Spokojnie. Zgasimy wszystkie pochodnie, a przedtem Filch przepêdzi stamt±d uczniów. Przejdziecie te kilkadziesi±t metrów w ciemno¶ci.
Jeszcze lepiej! Nie potrafiê poruszaæ siê w ciemno¶ciach. Chocia¿ mam i¶æ przed siebie, wzd³u¿ ¶ciany, i mogê dotykaæ jej d³oñmi, zbaczam z trasy. Nie mogê ustaæ prosto, chwiejê siê. Stopy pl±cz± siê niemi³osiernie. Oczy, choæ przywyk³y do ciemno¶ci, nie dostrzegaj± niczego, prócz mrocznej otch³ani pozbawionej choæby krzty ¶wiat³a. ¦wiat wiruje przed oczyma, wytr±caj±c mnie z i tak ju¿ zachwianej równowagi. Powietrze ci±¿y p³ucom, chc±c jak najszybciej siê uwolniæ, jednak strach parali¿uje ka¿d± komórkê mojego cia³a, uniemo¿liwiaj±c wydech, a za tym idzie niemo¿no¶æ wykonania wdechu. Niekontrolowany, urywany szloch sprawia, ¿e mimowolnie siê wzdrygam. Miliony mrówek urz±dzaj± sobie na moim ciele wêdrówkê ludów, wywo³uj±c okropne dreszcze. D³onie rozpaczliwie szukaj± jakiegokolwiek punktu oparcia, nie zauwa¿aj±c najbli¿szego – ¶ciany. Chocia¿ tym razem bêdzie inaczej…. Chyba ani na milisekundê nie puszczê wózka. Ale to nie zmienia faktu, ¿e naprawdê nie umiem poruszaæ siê w ciemno¶ciach.
Oczywi¶cie, zachowa³em zimn± krew i zatopi³em siê w bezlitosnej ciemno¶ci. Czu³em siê dok³adnie tak, jak to wy¿ej opisa³em. Liczy siê to, ¿e prze¿y³em.
Chwilê pó¼niej sta³em ju¿ za biurkiem dyrektora, odwrócony przodem do ¶ciany. Shirley ujê³a ró¿d¿kê w lew± d³oñ, po czym krzyknê³a:
- Cognosce te ipsum!* - w ¶cianie pojawi³o siê niewielkie zag³êbienie. Shirley w³o¿y³a tam swoj± ró¿d¿kê, pasowa³a idealnie. Chwilkê pó¼niej moim oczom ukaza³y siê krwistoczerwone wrota. Zdumiony, zdo³a³em wykrztusiæ:
- Prowad¼.
- Ale… Peter, musisz popchaæ wózek. – wyg³upi³em siê. Uderzy³em siê d³oni± w czo³o, po czym przeprosi³em.
- Nic siê nie sta³o. Przyzwyczai³am siê – znów ten ¶liczny u¶miech. Rany, a móg³ byæ mój! – Id¼my prosto.
Na pocz±tku uderzy³ mnie blask s³oñca. Taki czysty, taki… Nierzeczywisty. Promienie igra³y w delikatnych falach strumyku. Sk±pana w jego blasku kraina niby nie ró¿ni³a siê niczym, jednak nie sposób by³o patrzeæ na ni± obojêtnie. Zadbane domki, ogrody, u¶miechniêci ludzie… To wszystko wygl±da³o jak sen. Najpiêkniejszy sen, jaki dane by³o mi ¶niæ. Jednak to by³o jak najbardziej prawdziwe. Ani krzty fantazji. Czyste powietrze jakby tylko czeka³o na zaproszenie, by wedrzeæ siê w zanieczyszczone p³uca i wynie¶æ z nich wszelki py³. Na ¿adnej twarzy nie dostrzeg³em ³ez, smutku, przygnêbienia. Panowa³a tu harmonia. I pewnie nic nie by³o w stanie jej zak³óciæ. Ach, jak mocno zapragn±³em zostaæ tu na zawsze!
- Dlaczego niektórzy z nich wygl±daj± znajomo?
- Bo to s± nasze lustrzane odbicia. Idealne, niczym niezm±cone obrazy naszych dusz. – w jej g³osie zdawa³ siê brzmieæ ¶miech. – nie mo¿emy siê z nimi spotykaæ. Jestem stra¿niczk± wej¶cia, i tylko ja mogê ich odwiedzaæ. Obserwujê, tylko obserwujê. Oni mnie nie widz±. Tak samo, jak teraz ciebie.
- Dlaczego nie pokazujesz innym tego doskona³ego ¶wiata? – jak siê pó¼niej okaza³o, to pytanie by³o wyj±tkowo g³upie.
- Wyobra¿asz sobie, co by siê sta³o, gdyby ka¿dy móg³ swobodnie przenikaæ do tego ¶wiata i rozmawiaæ ze swoim odbiciem? Oni tutaj nie znaj± negatywnych uczuæ, nie potrafi± krzywdziæ, raniæ, karaæ… Co ja plotê! Oni nie potrafi± nawet uczyniæ niczego, za co mogliby zostaæ ukarani! Panuje w¶ród nich zasada: Consensus facit legem.** My, przesi±kniêci z³em do szpiku, zaburzyliby¶my tê idealn± harmoniê panuj±c± miêdzy nimi. Powinni¶my braæ z nich przyk³ad, jednak to niemo¿liwe, bo jest tylko jeden stra¿nik, który mo¿e tu przebywaæ. A ja sama nie zdo³am zmieniæ wszystkich i wszystkiego. Mo¿emy jedynie obserwowaæ, nic poza tym. W porównaniu z nimi jeste¶my tacy… beznadziejnie zwyczajni. Tak… To odpowiednie okre¶lenie. Bezmy¶lnie poddali¶my siê tej chorej rzeczywisto¶ci, nie próbuj±c nawet walczyæ, podczas gdy ten drugi, lepszy ¦wiat za³amywa³ nad nami rêce. Czym¶ normalnym dla nas jest zadawanie innym bólu, cierpienia, ³amanie praw nawet nie tyle spisanych, co wynikaj±cych ze zwyk³ej moralno¶ci czy strachu przed pó¼niejszymi konsekwencjami. Przestali¶my siê dziwiæ, s³ysz±c o brutalnych mordach na niewinnym ludziach. W ich ¶wicie nikomu nie przesz³oby przez my¶l, ¿eby ukuæ kogo¶ szpilk±. I my nazywamy siebie panami ¶wiata? To nienormalne! Nazwa³abym to wrêcz chorym. Znieczulica panuj±ca w¶ród spo³eczno¶ci nie tylko czarodziei, ale te¿ i mugoli sprawia, ¿e zaczynam podziwiaæ zwierzêta. Im bardziej poznajê ludzi, tym mocniej kocham i szanujê zwierzêta. One nie zatru³y swoich serc tak, jak zrobili¶my to my. Nie uwa¿aj± siê za lepsze od nas i wychodzi im to na dobre. Nie zasmakowa³y w³adzy, dziêki czemu pozosta³y niewinne. A my, ludzie? Sami doprowadzili¶my do tego, co siê dzieje obecnie na tym ¶wiecie. Dostali¶my szansê na udoskonalenie rzeczywisto¶ci. Wykorzystali¶my j±. Ale czy prawid³owo? To my zmienili¶my ¿ycie na ziemi w jaki¶ cholerny, niekoñcz±cy siê film sensacyjny! Obserwujemy z boku, bez ¿adnych emocji to, z czym powinni¶my walczyæ! Nie zas³u¿yli¶my na pobyt w raju po ¶mierci, a mimo to, trafiamy tam. Rany, ale siê rozgada³am… Wybacz. – u¶miechnê³a siê tak, ¿e kolana siê pode mn± ugiê³y. Jednak ci±gle s³ysza³em potok s³ów, który przed chwil± wyp³yn±³ z ust Shirley. Mówi³a prawdê. Potrafimy jedynie narzekaæ. A przecie¿ to w³a¶nie my doprowadzili¶my siê do tak beznadziejnego stanu! Nie interesuje nas to, ¿e i tak dostajemy od ¿ycia wiêcej, ni¿ nam siê nale¿y. Wiêkszo¶ci z nas po prostu CO¦ nie pasuje, i w³a¶nie przez to CO¦ wznosi alarm. Ugh! Chyba lepiej bêdzie, je¶li skupiê siê na zniewalaj±cym u¶miechu Shirley. Ten jednak zd±¿y³ ju¿ znikn±æ z jej twarzy, zanim zachowa³em jego obraz w pamiêci.
- Shirley, masz racjê. Teraz ju¿ rozumiem, ¿e dost±pi³em zaszczytu, gdy zaproponowa³a¶ mi wycieczkê w to miejsce. Tu jest wprost niesamowicie. – mo¿ecie nie wierzyæ, ale mnie naprawdê poruszy³y jej s³owa.
- Podoba ci siê? – skin±³em potakuj±co g³ow± – W takim razie chod¼my dalej, poka¿ê ci siebie samego.

* Poznaj samego siebie.
** Zgoda tworzy prawo.

Komentarze:

http://www.nikefreerunwomenpink.in.net nike free run women pink
roshe junior http://www.roshejunior.org.uk

Att Mazda3 är avlägset släkt med sportbilen MX 5 Miata märks direkt. Körställningen och förhallandet mellan ratt, växelspak och pedaler ger en speciell känsla. Styrningen är direkt, växelslagen är korta och distinkta, pedalingreppen gar mjukt men japanskt exakt. Mazda kräver sma förarrörelser, är inspirerande och tydlig att köra. Nagon understyrning att tala om finns inte och när anti sladdsystemet nagon gang griper in pa ett grusparti sker det elegant och effektivt.
buy jordan 11 for sale http://teix.com/buyjordan11forsale.html

http://www.rosherunwomen.in.net nike roshe run women
roshe run women http://www.rosherunwomen.org.uk

Mandag formiddag gjr Tunsberg biskop, Per Arne Dahl, det klart at han vil ordinere Hanne Marie Pedersen Eriksen, presten som forrige torsdag opplevde a bli slatt i ansiktet pa grunn av sin legning.
toms Sko billig http://www.thewhalertioa.com/tomsSkobillig.html

Na mener imidlertid flere arkeologer at overgangen kan ha kommet bratt og blitt sparket i gang av sma grupper av innvandrende bnder. De kan ha vrt godt hjulpet av at de ogsa var representanter for en ny felles europeisk kultur.
toms outlet http://www.vta-i.org/tomsshoes.html

http://www.nike-roshe-run-flyknit.com cheap nike roshe run flyknit
nike black friday 2015 http://www.nikeblackfriday2015.com

http://www.rosherunswomen.org.uk mens roshe runs
roshe runs women http://www.rosherunswomen.co.uk

I underskelsen leste elevene ulike tekster pa en PC skjerm, resultatene sier ikke noe om lesing pa for eksempel lesebrett av typen Kindle, nettbrett av typen iPad, smarttelefoner, etc. Mangen understreker at det er stor forskjell fra for eksempel en PC skjerm til et lesebrett med blekk som er spesielt utviklet for tekstlesing og ikke multimedia (film, musikk, spill, Internett).

Word duger gott

It was Benjamin Harrison, the nation's 23rd President, who brought the first Christmas tree into the White House. And President Roosevelt had a tradition of reading "A Christmas Carol" to friends in the White House while First Lady Eleanor Roosevelt was at the local mission giving out turkeys and gifts.?ren vant Terrengsykkelrittet

A beefier Q60 version will be commercialized with a twin turbo V8 4.7 liter engine also sourced from Daimler which in this application will output 408 bhp (304 kW). It seems Infiniti originally wanted to use the twin turbo V6 engine from GT R (and Q50 Eau Rouge concept) but had to reconsider in order to avoid overhauling the Q60's front end and the cooling mechanisms to accommodate the supercar's engine.

Hanne Nabintu Herland er religionsforsker og forfatter. Pa et bakteppe av biografiske fortellinger fra Herlands dramatiske og usedvanlige oppvekst i Afrika, forteller hun om sitt frste mte med Norge i voksen alder. Mtet med Norge medfrte et betydelig kultursjokk. Overrasket over janteloven og gruppepressets harde grep, mtte hun et folk som hun flte var alt annet enn fritt. Herland skriver om snillisme, rasisme mot hvite, middelmadighet, mangelen pa respekt for den tradisjonelle norske kulturen og troen pa Gud.

On Friday, Donald Alway, special agent in charge of the FBI office in Jackson, Miss., stood in front of the town courthouse with its Confederate memorial, facing a crowd of reporters and about 20 residents, all black, some of whom questioned him about the cause of death and the condition of Byrd's body. No, he said to one questioner, Byrd had not been shot in the head.

Läs merOm ossVilka vi ärVad vi görVar vi finnsOrganisation och ledningAffärsid, vison och värderingarInköp.?Sma begränsningar i den fiysiska aktiviteten

Jag skulle ha velat skriva om att alla gar med näsan i sina smarttelefoner, precis som i Finland, och whatsappar stup i kvarten.

Hur man hanterar kameran är ocksa en viktig sak. Du ska känna dig bekväm med kameran sa att den är lätt att använda för dig.

Om HJK skulle lyckas besegra Maribor eller Astana är det finländska mästarlaget klart för det sista playoffskedet, och bara ett dubbelmöte fran att na Champions League. Seger över Maribor/Astana skulle säkerställa att Klubi i sämsta fall far delta i Europa Leagues gruppspel.

Han var tydelig sint og sto tett oppi ansiktet pa meg. Det virket som han hadde planlagt hva han skulle si, mens jeg var helt uforberedt, sier hun. (NTB)

Lexus, som primrt satser pa hybridbiler, har lagt seg pa 15.000 kilometer mellom hver service og oljeskift. Det til tross:?Oljeutvinning i revers

Jeg kjente meg veldig fin i kroppen og var skarp og fokusert. Jeg fler at jeg har overtaket og jeg fler at det er min kamp. Jeg bokser strategisk og kontrer bra nar hun kommer lpene. Hun virket stresset og flte nok selv at hun la under, sier Elgan.

« 1 79 80 81 82 83 84 85 »

| Script by Alex