Notka krótka i nudna. Przepraszam. Zupełnie nie miałam weny, i w ogóle... No cóż. Wystawię na światło dzienne (nie) genialną (i głupią) część historii "genialnego" i niegłupiego Rona.
________
Zgubiłem pamiętnik.
Ale chamstwo. Niestety, to prawda.
Otóż któregoś głupiego wieczoru siedzieliśmy z Harry’m w pokoju wspólnym i odrabialiśmy głupie zadanie z Eliksirów (głupi Snape zadał nam głupie karne wypracowanie). I pamiętnik leżał w torbie. Ale Krzywołap, równie głupi kot, wskoczył na stół i zwalił torbę na podłogę. Książki się rozsypały, a pamiętnik wsunął się pod ten głupi fotel. Rzecz jasna go nie zauważyłem. Znalazłem go dziś rano. Z brzegu obgryzł go ten głupi Krzywołap. Jestem wściekły. BARDZO wściekły. O. I jeszcze się powtarzałem. Jak to będzie wyglądać w mojej karierze? Ktoś odkryje mój niepoprawny językowo zapisek i będzie. Źle.
Ogólnie wiele się nie wydarzyło. Hermiona nadal kuje, Harry nadal się zadręcza brakiem dziewczyny a ja nadal się lenię i udaję, że jest dobrze. W sumie to nawet jest, jeśli mam być szczery. Dzisiaj na przykład Harry i Hermiona uczyli się na Historię Magii a ja, oczywisty geniusz wyjątkowo zapamiętałem wszystko z lekcji i poszedłem na dwór. Spotkałem Hagrida. I wyciągnąłem od niego, co się stało. Taak.
Otóż poszedłem sobie spacerkiem do jego chatki, z nadzieją, że mnie wpuści. Hagrid siedział na schodku przy wejściu i ocierał sobie oczy. Uznałem, że to zły znak. Usiadłem obok niego.
- Cześć, Hagrid – powiedziałem wesoło.
- Cześć – burknął.
- Co tam?
- Nic.
- Wszystko dobrze?
- Tak.
- Na pewno?
- Tak.
- Nie masz żadnych problemów?
- Nie.
- Nic Cię nie dręczy?
- Nie.
Widziałem, że się łamał. Więc dalej pytałem. I za każdym razem była odpowiedź tak, nie lub nic. Po moim szesnastym pytaniu (liczyłem!) odpowiedział po ludzku.
- I wszystko Ci się układa?
- Nie! Gissele nie ma (chlip) odeszła (chlip) tam do niego (chlip) a on naga… (chlip) nagadał jej głupot (chlip) o mnie a ja n.. (chlip) nic nie mogę z tym zrobić (chlip) a Gissele (chlip) moja Gissele! – po czym Hagrid rozpłakał się na dobre. Wstał i kręcił się chwilę przy grządkach, po czym padł na ośnieżoną grządkę z dyniami (co one tu robią?) i walił w nie pięścią. Podszedłem do niego i go poklepałem po ramieniu. I potem tego żałowałem – wyściskał mnie tak bardzo, że się bałem, że złamie mi kręgosłup. Potem mnie podniósł za kołnierz (on sądził, że to normalne) i wniósł do domku.
- Hagridzie, po kolei. – powiedziałem spokojnie rozmasowując bolący bark.
- No więc… (chlip) Gissele to moja koleżanka z dawnych lat. I (chlip) ja się w niej zakochałem (chlip) i ona mnie też po… (chlip) pokochała, ale ten głupek (chlip) powiedział, że jej nie (chlip)… nie kocham, i Gissele odeszła (chlip) mieszka we Francji (chlip) z tym (chlip) idiotą… - po chwili Hagrid dostał czkawki. Standardowe.
- No, Hagridzie, uspokój się. Będzie dobrze. Napisz do niej list – Nie wiem, skąd biorą mi się tak genialne pomysły. Nie wiem. To chyba moja wrodzona inteligencja. Mówiłem! Mówiłem, chodzący geniusz!
- T… tak? (chlip) No… dobrze… (chlip) (chlip) (chlip)
Po czym wzięliśmy się do pisania. Tj. w sumie to ja mu dyktowałem. Od razu wysłał. Zobaczymy, jak to będzie. Hagrid prawie znów połamał mi wszystkie kości. Wyszedłem z jego chatki obolały, ale z poczuciem spełnionego obowiązku.
Poza tym niewiele się wydarzyło. Poza tym, że mama leży u Świętego Munga. Ale po kolei.
Otóż mama przysłała mi list, w którym oświadczyła, że ghul mieszka z nami tak długo, że trzeba go oswoić. Więc uszyła mu różowe rękawiczki i taką samą różową czapkę z pomponem. Podłożyła mu to gdzieś i czekała. I po tygodniu ghula wypuściła. Podobno był cały w różowych nitkach i rzucił się na matkę. W każdym razie zanim ojciec ją uratował i zamknął ghula matka lekko ześwirowała. Więc leży w Mungu i dziś podobno ma wyjść. Hmm.. Może mnie już nie będzie męczyć brukselkami. Ha!
No i wiecie. Ostatnio z lekcjami nawet nieźle mi idzie. Hermiona się na mnie wścieka, bo ona ma kupę roboty. Nie moja wina, że się urodziłem jako genialne dziecko, no. A ona tego nie rozumie. Musi pojąć, że ma bardzo inteligentnego kumpla. I już!
Dobra. Robi się późno, a mnie bolą ręce. Za dużo emocji. No.
Do zobaczenia.
Związek Krytyków ...!