Pamiętnikiem opiekuje się Luna Haruno

[ Powrót ]

Środa, 26 Grudnia, 2007, 18:46

Rozdzia³ 2 "Kl±twa"

Hey! Sorry, ze tak d³ugo nie pisa³am, ale tyle w tej szkole by³o... Teraz bêdê pisaæ czê¶ciej. Obiecujê ;) Ta notka nie jest za ambitna (czyt. nudna),ale i takie musz± byæ. Mi³ego nudzenia siê!!!
Babcia po³o¿y³a my¶lodsiewniê na stoliku. W³o¿y³am niepewnie g³owê do pó³miska. By³am ciekawa, co starsza kobieta chce mi przekazaæ.
Znalaz³am siê jakie¶ sali szpitalnej. By³o w niej tylko jedno ³ó¿ko, w którym le¿a³a m³oda kobieta. Gdy podesz³am do niej bli¿ej pozna³am jej rysy twarzy. By³a to moja matka.. Mia³a d³ugie l¶ni±ce w³osy. Wygl±da³a prze¶licznie. Nagle do pomieszczenia wesz³a kobieta w du¿ych okularach i potarganych w³osach. Zrzuci³a z siebie mokr± szatê.
-Wreszcie jeste¶- Powiedzia³a znudzonym g³osem moja matka.
-Tak. Przepraszam, ale mia³am troszkê przeszkód…
-Napij siê gor±cej czekolady i opowiedz mi swoj± przygodê.
-Dziêkujê. Niedawno znaczy po narodzeniu twojej córki prze¿y³am dziwn± a zarazem fascynuj±c± przygodê.
„Ciemna i pochmurna noc. S³ysza³am ryki wilko³aków do ksiê¿yca. Sta³am na wzgórzu przed starym i zapewne opuszczonym domem. Nie wiedzia³am jak tam siê znalaz³am po prostu by³am. Podesz³am bli¿ej do ów domu i us³ysza³am czyje¶ kroki za drzwiami. Przestraszy³am siê. Wyci±gnê³am rêkê i zapuka³am. Nikt nie otworzy³, wiêc sama wkroczy³am do ¶rodka. Drzwi by³y otwarte. Wesz³am do salonu, w którym pali³o siê ¶wiat³o. Zauwa¿y³am siedz±cego cz³owieka w fotelu. Podesz³am bli¿ej i zauwa¿y³am, ¿e jest to mê¿czyzna. Spojrza³am mu w oczy. Mia³ czarne, puste oczy, w których nie widzia³am ani szczê¶cia ani z³a. To by³o zmêczenie ¿yciem. Wszystkim, co go otacza³o. Jakby straci³ wszystko, co mia³. Odsunê³am i przerazi³am siê. Jego twarz by³a ca³a we krwi. Ko¶ci policzkowe wystawa³y mu pionowo, a brodê mia³ zmia¿d¿on±. To by³ przera¿aj±cy widok. Kto mu to zrobi³? By³am tego ogromnie ciekawa.
-Przepraszam?
-Tak?- Burkn±³ mê¿czyzna niezbyt przyjemnym tonem.
-Co siê panu sta³o?
-Ech, czemu ludzie zadaj± takie pytania, a nawet nie znaj± tego cz³owieka?
-Co?! Ja chcê panu pomóc!- Krzyknê³am, a mój g³os potoczy³ siê po ca³ej izbie.
-Jasne. Tyle lat ja tutaj siedzê i nikt nie by³ tak uprzejmy jak pani. Wszyscy, którzy tutaj trafiali dostawali depresji, a potem umierali. Pewnie pani zauwa¿y³a trupy przed domem?
-Nieee- Jêknê³am przera¿ona.
-Heh i czego tu siê baæ? Je¶li pani mnie wys³ucha i wype³ni misjê nie skoñczy pani jak ci ludzie pod mym domem…
Nie mog³am w to uwierzyæ. To wszystko by³o pokrêcone, ale nie mog³am uciec. Co¶ musia³o w tym byæ.
-O, co chodzi?- Zapyta³am.
-No dobrze, ale musi byæ pani pewna, ¿e wykona pani misjê. Je¶li nie to bêdziesz umiera³a w potwornych mêczarniach- Wskaza³ rêk± na stoj±ce pod ¶cian± ró¿ne przyrz±dy. Je¿eli jednak pani teraz odmówi to umrze pani w mniej bolesny sposób.
-Ale, dlaczego umrê? Mogê przecie¿ uciec!- Zaczê³am panikowaæ.
-Przekraczaj±c próg tego domu nie mo¿e pani uciec.- Odpowiedzia³ z nies³ychanie spokojnym g³osem.
-No to nie mam nic do stracenia. Wykonam tê misjê.
-Hm, no to tak. Urodzi siê pewna dziewczynka. Jej matkê ju¿ znasz. Ta dziewczynka bêdzie siê nazywaæ Sara i bêdzie nosiæ w sobie kl±twê, która wykoñczy ca³y mój ród ze mn± w³±cznie. Kl±twa ma sobie tak potê¿n± moc, ¿e zaw³adnie ca³ym ¶wiatem. Mój jedyny wnuk Tom Riddle bêdzie musia³ zginaæ. Ja nie mogê na to pozwoliæ! Dlatego gdy Sara skoñczy 17 lat jej matka musi ja zamordowaæ. Je¶li tego nie zrobi to ¶wiatem zaw³adnie ona i zabije wszystkich, którzy bêd± siê jej przeciwstawiaæ. Nie mo¿na jej pozwoliæ wygraæ!
Nie mog³am uwierzyæ w to, co us³ysza³am.
-Je¶li nie wykonasz misji to ja zabijê wszystkich bliskich na twych oczach. Ciebie wiesz, co spotka. To, co… Zgoda?
-Zgoda...”
Znowu znalaz³am siê w salonie babci. Nie mog³a pozbieraæ swych my¶li. Ja i kl±twa? To jaki¶ ¿art…Schowa³am g³owê miêdzy kolana.
-Saro?- Zapyta³a ³agodnie babcia.
-Babuniu? Jak to jest mo¿liwe abym w³a¶nie ja mia³a za rok umrzeæ?
-Nie wiem… Mo¿e wszystko siê u³o¿y.- Powiedzia³a z u¶miechem.
-W±tpiê. Ale sk±d ten mê¿czyzna wszystko wiedzia³?
-To jasnowidz. Wszystkie jego przepowiednie siê dot±d sprawdzi³y…
Wsta³am. Jak matka mo¿e mnie zabiæ? Tyle lat ze sob± spêdzi³y¶my.
-Hey! Dlaczego to w³a¶nie mama ma mnie zabiæ?
Babcia zmarszczy³a czo³o, co oznacza³o, ze siê zastanawia.
-Sama nie wiem… Jestem ju¿ zmêczona tym wszystkim. Pójdê siê po³o¿yæ, a wieczorem wszystko spróbujemy rozgry¼æ, dobrze?
-No dobra.- Na razie babcia i tak mi nie pomog³a, wiêc wieczorem równie¿ zapewne mi nie pomorze.
Zosta³am sama w ogromnym salonie. W nim zawsze mia³am swobodê ruchu. Jako dziecko zwala³am wszystkie wazony, jakie mia³am pod rêk±. Podesz³am do kominka. Sta³ na nim zdjêcie dziadka. By³ on wybitnym czarodziejem. Zawsze kocha³am go ca³ym sercem. Nie mog³am zrozumieæ, dlaczego odszed³ w taki sposób… Nie mogê zrozumieæ wielu rzeczy. Muszê ruszyæ wkoñcu g³ow±! Spojrza³am na swoje odbicie w lustrze. Mo¿e ten mê¿czyzna mia³ racjê? Gdy ja umrê na ¶wiecie bêdzie panowaæ spokój i harmonia, a gdy bêdê ¿yæ to kl±twa mnie przero¶nie i doprowadzê wszystko do ruiny? Jednak mo¿e jest jakie¶ ¶wiate³ko w ciemnym tunelu? Na pewno t± kl±twê da siê jako¶ zniszczyæ. Tylko trzeba dobrze poszukaæ.Jak bêdê w szkole zacznê swoje poszukiwania razem z Lily nawet w ksiêgach zakazanych. Trochê to dziecinne, ¿e w tych czasach s± kl±twy. Zazwyczaj czyta³am o nich w bajkach, ale je¶li jest to trzeba ja zniszczyæ. Nie chcia³abym by przeze mnie wszyscy cierpieli. Jak nie uda mi siê zniszczyæ kl±twy to umrê z godno¶ci±. Po¶wiêcê siê dla ¿ycia innych ludzi, ale pozostaje jedno pytanie. Czy mama bêdzie gotowa mnie zabiæ?

Komentarze:

O rany, masowa zag³ada. ¦mieræ i te inne. Bardzo siê starasz, dajesz siebie. Tego ci zazdroszczê, bo robisz to nie tylko w pisaniu, ale zawsze na ka¿dym kroku. I prawie nie robisz b³êdów. Tylko wiesz co, pytanie czy mama bêdzie gotowa mnie zabiæ, chyba jest ¼le sformu³owane, albo po prostu sprzeczne z moj± wizj± idealnej mamy. W ka¿dym razie podoba mi siê ta notka, bo jest autentyczna. Chmm... aha czasami powtarzasz te same wyrazy. Wiem, ze ciê¿ko siê je zastêpuje innymi, ale zbyt czêsto powtarzane s³owo traci na znaczeniu. A i jeszcze s³owo "zamordowaæ" trochê mnie wybi³o z rytmu, ale Gombrowicz te¿ mia³ swoje wtr±cenia, a mimo wszystko go lubiê. Za to te¿. Z dnia na dzieñ, piszesz coraz lepiej Powodzenia i wiêcej wiary w siebie

Aha, wczoraj by³am zmêczona i nie chcia³o mi siê my¶leæ ( wiesz to dno intelektualne ) ale teraz jeszcze napiszê. Wybra³a¶ sobie trudne moralnie pytanie, wrêcz muska delikatnie filozofiê. Zabiæ jedno istnienie, w dodatku w³asne dziecko aby ocaliæ ludzko¶æ, czy ocaliæ w³asne dziecko, jeden byt ale zg³adziæ ca³± rasê ludzk±. Trudno siê zdecydowaæ ;) I dlatego to pytanie na koñcu mi siê nie podoba³o.. gotowym mo¿na byæ na mi³o¶c, na rodzicielstwo.. ale na zabicie swojego dziecka? No nie wiem... chmmm, aha. Podoba mi siê, ¿e u ciebie nie ma przerostu formy nad tre¶ci±. U mnie zazwyczaj jest i to tyle, ¿e sama siê gubiê w opowiadaniu, bo styl jest zbyt "kwiecisty". W baroku tak by³o no i jeszcze makaronizmy, wogóle niewiadomo by³o o co chodzi, a u ciebie jest na temat, jest zwi±zek przyczynowo - skutkowy, porz±dek, ¿adnego chaosu. Ju¿ mówi³am, ¿e mi siê podoba? Aha i jeszcze no niewiem to twoje opowiadanie, ale to mi siê ci±gnie od pocz±tku czytania.. niby jeste¶ zwi±zana z bohaterk± i my¶lê, ¿e cieszysz siê kiedy to piszesz, ale jako¶ nie wczuwasz siê w jej stan emocjonalny. Albo wczuwasz siê, ale to jest zbyt ubogie. My¶lê, ¿e kiedy kto¶ dowiaduje siê, i¿ dopóki bêdzie ¿y³ kl±twa mo¿e zg³adziæ jego bliskich, a kiedy umrze, wszystko bêdzie w porz±dku to raczej

ma w swoim wnêtrzu ogromn± burzê emocji.. a tutaj mi w³a¶nie tych emocji brakuje, tej empatii, wczucia siê w bohatera, co w³a¶ciwie jest kluczowe w pamiêtniku. Zauwa¿y³am, ¿e tutaj na HP org, praktycznie nikt nie czuje, ¿e on i jego bohater tworz± jedno¶æ. Niektórzy siê przynajmniej staraj±, a nasza dusza kocha tych, którzy przynajmniej próbuj±. Ogólnie naprawdê mi siê podoba i tak naprawdê o pisaniu warsztatowym i tak dalej nie mam zielonego pojêcia ( liryka?epika?wiersz bia³y? a co to za ró¿nica.. za to przecinki stawiam z wielk± dum± tylko przed "¿e" i "kiedy" ) Jestem po prostu czytelnikiem, który stara siê byæ obiektywny i szczery.. mam nadziejê, ¿e nie by³am niemi³a. Bo jest fajne i jego niedoskona³o¶æ jest doskona³a. Nie cierpiê czytaæ ksi±¿ek, które s± "doci±gniête" w ka¿dym celu. Praktycznie rzecz bior±c tylko dwa razy uzna³am ksi±¿kê za genialn±, ale to chyba taki wiek... buziaczki :*

sorry musia³am rozdzieliæ komentarz bo by³a za d³uga. Te¿ mi co¶, jakie 1500 s³ów? Potrzebujê o wiele wiêcej

Witam!
Notka jest napisana fajnie. Blêdów jaki¶ wiêkszych nie znalaz³am. Niektórzy mog± Ci zarzuciæ, ¿ê to nie jest zgodne z ksi±¿k±, ale ja uwa¿am, zê tak jest ciekawiej! Notki piszesz d³ugie i widaæ ¿e du¿o z siebie dajesz!
Pozdrawiam:***
I czekam na nastêpn± nociê!
PS. Zapraszam do ¯onglera!

Ojej dziêkujê
Darusiu kochana siê rozpisa³a¶ ;) , ale naprawdê dodajesz wiary w cz³owieka dziêkujê
Alicjo na samym koñcu tego opowiadania stwierdzisz, ¿e to jest zwiazane z ksi±¿k± ;)
Pozdrawiam^^

Wiem, ¿e jest to troszkê zwi±zane z ksi±¿k±

Je¶li dobrze my¶lê, to jasnowidz by³ dziadkiem Voldemorta. Tylko którym? Pierwszy, ze strony ojca by³ mugolem i nic nie wiedzia³ o czarodziejach i magii. Drugi, ze strony matki by³ okropnym ¶wirusem, nienawidzi³ ludzi niemagicznych i kocha³ tylko czarn± magiê... To po pierwsze.
Po za tym, co to za kl±twa? Musz± j± zabiæ, bo ona pozabija wszystkich innych i zaw³adnie ¶wiatem? Trochê oklepane, po za tym to Voldemort ma tak± moc... nie Sara... to po drugie.
No i reakcja Sary: s³uchaj, maj± ciê zabiæ, bo zaw³adniesz ¶wiatem iwszyskich pozabijasz.
Oh, ¶wietnie, kiedy?
Jak skoñczysz siedemnastkê to twoja w³asna matka ciê ukatrupi. Fajnie, nie?
No jasne, czy mo¿na chcieæ czego¶ innego?...
Przedstawi³a¶ to tak, jakby Sara mia³a gdzie¶, ¿e za rok w³asna matka j± ukatrupi, bo inaczej ona wszystkich innych pozabija... Czy Sary wogóle nic nie obchodzi? Jej w³asna bezsensowna ¶mieræ?
Po za tym- OK. £adnie napisane, prawie bez b³êdów.
Przepraszam, ¿e jestem taka wredna i piszê o tym wszystkim, co mi siê nie podoba tak brutalnie. Jestem okropna, przepraszam

Ja muszê wszystko pomieszaæ, ale potem wszystko sie wyja¶ni. Wiem, ¿e ta notka jest chyba nie zrozumia³a, ale nie mia³am innego wyj¶cia... W kolejnej wszystko siê wyja¶ni
Melisho bra³am to wszystko co napisa³a¶ pod uwagê, ale niestety musi tak byæ

No dziwne, ¿e Sara siê tak ,,ma³o" przeje³a tym, ¿e za rok ma byæ ukatrupiona(jejku jak to brzmi...) przez w³asn± matkê.
Ogólnie jednak podoba mi siê notka i fajnie piszesz

hmm... Sara odebra³a wiadomo¶æ o swojej ¶mierci tak, jakby chodzi³o o wypad do kina.. Za ma³o realistyczne. hmm pomy¶lisz sobie pewnie, jak cos moze byc realistycznego w opowiadaniu o czarodziejach i ¶wiecie magii??? no tak. ale jednak ta jej reakcja na wiadomo¶æ o swojej w³asnej ¶mierci... :/

W pierwszej notce nie uje³am uczuæ dlatego, ¿e Sara potrzebuje chwili odpoczynku lub prowokacji by wydusiæ wszystko z siebie. Wy napewno byscie mieli metlik w g³owie, a tak trudno siê zastanowiæ nad wszystkim.

B³agam pisz nowa notke....wci±gne³o mnie

Hmmm... Ogólnie jest super! Tylko Sara tak to przyjê³a ot tak. Ja to bym nie wiem co zrobi³a.
Pozdrawiam!

PS. Zapraszam do pamiêtnika Lavender Brown.

For the love of God, keep writing these arclites.

Clear, <a href="http://vpvnms.com">inrtimaofve,</a> simple. Could I send you some e-hugs?

Holy Todleo, so glad I clicked on this site first! http://ykeawnitcdi.com iahymznzxjp nlrfhgqpfc

free auto insurance fast cialis order home auto insurance company Go Buy Pill Cialis viagra on line sale here

depression and impotence buy viagra on-line purchase viagra online who is going to have the cheapest insurance quotes of whole life insurance

viagra online cure impotence Free auo insurance quotes Cheap Car Insurance Quote buy non prescription cialis online

1 2 3 4 »

| Script by Alex