Pamiętnikiem opiekuje się Tośka Czarodziejka Do 20 lipca 2008 roku pamiętnikiem opiekowała się Jennifer Black Do stycznia 2008 pamiętnik prowadziłą Shinny Special
Tak się śmiesznie składa, że cały czas miałam wenę. A jeszcze śmieszniejsze jest to, że wyjechałam na ferie. Jakie zabawne, prawda? Tak więc moi kochani i zniecierpliwieni, nietolerancyjni, wredni, nieuprzejmi, wierni czytelnicy, musicie zrozumieć fakt, że ja byłam na feriach. Dla nie wtajemniczonych powiem, że ferie trwają czternaście dni. Tak więc nie musicie przepraszać za swoją bezgraniczną głupotę, naprawdę, ja też byłam głupia, że Was nie uprzedziłam o wyjeździe. Poza tym, piszę wtedy, kiedy czuję, że mogę pisać, nikomu nie składałam obiecanki, że będę dodawała notki co pięć minut, chyba, że sama nie wiedziałam co robię. Tak więc wróciłam ze Szklarskiej i uprzedzam z góry, że w następnym tygodniu też mnie nie będzie. Dziękuję i pozdrawiam wszystkich wyrozumiałych, którzy nie szczędzą ni pochwał, ni krytyki, za jedno i drugie serdecznie Wam dziękuję, jeśli Wy się cieszycie ze mnie, ja się cieszę z Was, naprawdę.
Chyba się nie zdziwicie, jeśli napiszę Wam, że jestem w paskudnym humorze. Już sam nie wiem, czy warto się w to bawić, w zabijanie, czynienie honorów, poszukiwanie, uciekanie i w ogóle. W Azkabanie raz się usiadło i długo potem nie wstawało. Teraz nie ma takiego miejsca w całej Wielkiej Brytanii, gdzie mógłbym na dłuższy czas zagrzać miejsce. A już na pewno nie w tych gęstych krzakach. Tu jest okropnie, mówię szczerą prawdę. Na prawo, drzewo, na lewo drzewo, za mną żywopłot, a jak się wychylić to widać niekończące się rzędy białych domków, stojących niczym wojsko w równych odstępach od siebie. W jednym z nich musi mieszkać Harry. Cóż, nie powiem, żebym mu odrobinę nie zazdrościł. Pewnie chłopak pławi się w luksusach, podczas gdy jego zdegradowany wujaszek błąka się po krzakach zagryziony przez pchły. Przeszukałem już trzynaście rzędów domostw i nigdzie Harry’ego nie spostrzegłem, chociaż raz trafił mi się w miarę przyzwoity mężczyzna, który raczył poczęstować mnie psią karmą. Sprzed dwóch tygodni, no ma się rozumieć. Chyba nie prezentuję się tak dobrze, jak bym tego chciał. Ale… czy ja kiedykolwiek się dobrze prezentowałem?
-Przepraszam, a pan gdzie się wybiera, panie Black? – świdrujący wzrok profesor WykończMiNervy przeszył mnie na wskroś.
-Do środka – wskazałem brodą wnętrze Wielkiej Sali. – Wraz z innymi, żeby spędzić przemiłe Święta w towarzystwie… - zerknąłem na nią całkiem pewny siebie, a ta zagrodziła mi drogę.
-Najpierw – wycedziła – Założy pan czystą koszulę. Zapnie pan ją.
-Ale to jest ostatnia jaką mam na składzie, proszę… - wstrętna jędza.
-Milcz, obdartusie. Zawiążesz sobie krawat, Black i zarzucisz na siebie marynarkę. – wzrokiem pełnym dezaprobaty omiotła moje buty – I ten koszmar… wypastujesz je, Black. – kobieta była bezlitosna. Spojrzałem na nią błagalnie.
-Ale… już jest pierwsza gwiazdka, zaraz wszyscy zaczną jeść… - rzuciłem tęskne spojrzenie ponad ramieniem profesorki na Wielką Salę, rozświetloną tysiącem malutkich światełek, dwanaście choinek poustawianych przez Hagrida, girlandy, jemiołę…
-Więc masz poważny problem – syknęła McGonagall. – I zaczesz sobie czuprynę do tyłu. – zmrużyła powieki i zamknęła drzwi do Sali. – No, idź już, idź, byle prędko… - obróciłem się na pięcie i szurając zawzięcie, doczłapałem się do Pokoju Wspólnego. Zakląłem pod nosem i zacząłem wertować tomy zaklęć, szukając takiego, które pomogłoby mi w prasowaniu, praniu, układaniu i wiązaniu krawata. Zanim takowe znalazłem, minęła północ. Ominęły mnie tysiąc dziewięćset siedemdziesiąte piąte urodziny Chrystusa. Żałuję, na Święta serwują wyśmienite wino…
Cholera, wypiłbym sobie teraz brandy. Ciekawe, czy mugole częstują tak samo dobrym alkoholem jak w Hogwarcie. Rozejrzałem się dookoła. Poza tym, że otaczały mnie rośliny, zorientowałem się, że zaczyna się ściemniać. Wieczory nie były tutaj zbytnio urokliwe. Gwiazd nie było widać, wszystko przesłaniały chmury… a gwiazdy to najpiękniejszy wytwór ciemnej nocy…
Ta Wigilia nie należała do zbytnio udanych, tak jak tamta dwa lata temu, kiedy ponoć nieporządnie się ubrałem. No, ale wtedy w ogóle nie brałem udziału w uroczystości. Teraz, kiedy mam tą przyjemność, nie czuję się specjalnie usatysfakcjonowany.
-Rogacz, podajże mi indyka… - mruknąłem.
-Z chęcią bym to zrobił, stary, ale najpierw musiałbyś skonsumować kawałek, który dołożyłem ci parę minut temu… - odrzekł wesoło James bawiąc się swoim widelcem. – Ach, spójrz tylko… gdyby tylko jej suknia miała większy dekolt… - Jim zagapił się w Lily, siedzącą parę krzeseł dalej. Nie mam pojęcia, co ją skłoniło to pozostania w szkole na Boże Narodzenie, ale jej wybór był całkowicie błędny. Przewróciłem mimowolnie oczami.
-Tościka, Jen? – zwróciłem się do przyjaciółki. Trochę przestraszyłem się jej naburmuszonej miny, ale nadal trzymałem talerz pełen tostów przed jej nosem.
-Nie, nie jestem głodna – prawie że warknęła na mnie. – Pójdę już sobie na dwór. – odsunęła krzesło i posuwistym krokiem ruszyła do drzwi.
-A tą co ugryzło?
-James, nie gadaj zanim nie przełkniesz! – wyszczerzyłem się do kumpla i zerknąłem ukradkiem na drzwi, za którymi zniknęła Jennifer. – Zaraz ją tu przyprowadzę… - chwyciłem dwa kieliszki i najlepsze wino stojące na stole. Zręcznie wymijając tańczących Dumbledore’a i Petera, opuściłem zamek. Na dworze było mroźno. Naprawdę ostry mróz. Od razu zauważyłem siedzącą na śniegu Jen. Śpiewając sobie dla otuchy „I’m dreaming of the White Christmas” podszedłem do niej i przysiadłem się patrząc w niebo.
-Skusisz się? – podałem jej jednego kieliszka. Skinęła głową i również uniosła głowę spoglądając w gwiazdy.
-Co cię tu przywiało? – nie odpowiedziałem. Bo sam nie wiedziałem. Przyszedłem, bo przyszedłem, żadna filozofia. Chciałem przerwać uporczywe milczenie, więc zapytałem ostrożnie:
-Widzisz ty coś w tych gwiazdach, czy jak?
-Nie – zaśmiała się – Ale są takie piękne… więc na nie patrzę… - Coś kazało mi odwrócić głowę ku niej.
-Widzisz ty coś w mojej twarzy, czy co? – zachichotała po chwili czując na sobie moje spojrzenie.
-Nie, ale jest piękna… więc na nią patrzę…
Nigdy nie zapomnę tamtego wieczoru… To wtedy tak naprawdę zrozumiałem, co czuję do tej dziewczyny. Zorientowałem się, jak cudownym wynalazkiem są gwiazdy… Tak, gdyby tylko było je stąd widać… wstrętne krzaki… Manipulowałem wszystkimi czterema łapami i ogonem, żeby się z nich wydostać, lecz po chwili zamarłem. Usłyszałem cichy szmer. Ktoś szedł chodnikiem naprzeciw mojego schronienia. Z czystej ciekawości wyjrzałem zza zasłony liści. Przyjrzałem się uważnie postaci… to było chłopak… strasznie chudy, niezbyt wysoki. Na nosie błyszczały mu okulary. Czoło przysłaniała ciemna czupryna…
-James! – wyrwało mi się, a chwilę potem krzyknąłem –Harry! – chłopiec odwrócił się. Mój okrzyk był dla niego najwidoczniej ostrym warknięciem, bo trochę się przestraszył. Sczeknąłem, myślę przyjaźnie. Wyskoczyłbym stamtąd, gdyby nie przeraźliwy pisk opon, który usłyszałem po kilku chwilach. Skuliłem się pod krzakiem. Błędny Rycerz zasłonił mi widok na chrześniaka. Wściekły na cały świat wycofałem się z powrotem. Już go teraz nie zobaczę, będę zmuszony wracać do Hogwartu…
A ja będę zmuszona kończyć. Wybaczcie, ale znów wyjeżdżam. Następną notkę obiecuję za tydzień. I błagam o wyrozumiałość.
Związek Krytyków ...!
