|
|
 Pamiętnikiem opiekuje się Damare Do 28.06.2008 pamiętnikiem opiekowała się Ginny100 Rozdział szósty Dodała Ted Lupin Niedziela, 26 Października, 2008, 16:19 Następnego dnia Ted obudził się dość późno. Odwrócił się na bok i spojrzał na zegarek, który wskazywał godzinę dziewiątą piętnaście. Przestraszony, chciał szybko zerwać się z łóżka, ale gdy tylko poruszył obandażowaną ręką poczuł przeszywający go ból i opadł na poduszki. Powoli przypominał sobie wydarzenia z wczorajszego dnia. Ostrożnie podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał się. Skrzydło Szpitalne było sterylnie czyste. Po dwóch stronach pokoju stały łóżka nakryte białą pościelą. Po drugiej stronie pomieszczenia znajdowały się lekko uchylone drzwi, za którymi był prawdopodobnie gabinet pielęgniarki. Oprócz jego i Meggie leżącej nieruchomo na sąsiednim łóżku w Skrzydle nie było nikogo. [ 878 komentarze ] Dodała Ted Lupin Poniedziałek, 20 Października, 2008, 00:57 Po dość długiej przerwie już jestem *jęk zawodu ze strony wszystkich, którzy mieli nadzieję pozbyć się mnie na zawsze* Miałam całkowicie rozwalony komputer i dopiero niedawno odzyskałam go z powrotem. *tuli komputerek i mruczy "móóóój i nie oddam!!!"* Dzisiejszy rozdział jest dość krótki (przynajmniej w porównaniu do poprzednich), ale obiecuję, że niedługo pojawi się następny. ZKP postawiło przede mną warunek 2-3 notek do końca miesiąca. Zobaczymy, czy uda mi się je napisać (a nie chciałabym pisać kwitów z pralni o wątpliwej jakości). Byłabym wdzięczna, a nawet dźwięczna, za wskazanie wszystkich błędów. Zapraszam do czytania mając nadzieję, że po przeczytaniu nie zostaną wam jakieś urazy psychiczne... Kosztów leczenia nie pokrywam. Środek października był pochmurny i mroźny. Deszcz rzadko przestawał padać i w zamku wyczuwało się przygnębienie. Nikt nie wychodził na błonia, kryjąc się w ciepłym zamku, którego grube mury, przynajmniej w teorii, nie przepuszczały zimnych wiatrów. Ted wraz z przyjaciółmi szedł ciemnym korytarzem w kierunku sali od eliksirów, która znajdowała się w lochach. - Czy tu musi być tak zimno? – zapytał Andrew. - Pomyśl tylko, że Ślizgoni przebywają tu przez cały czas – mruknęła Susan, okrywając się dokładniej swoją szatą. Przed salą czekała już większa część klasy. Kiedy podeszli bliżej, pomachali do nich Justyn i Meggie, dwoje prefektów Ravenclawu z równoległego rocznika. Justyn był tęgim, barczystym blondynem o butelkowozielonych oczach i sympatycznym uśmiechu. Meggie była dość wysoka i szczupła. Ciemnobrązowe, lekko falowane włosy opadały jej na ramiona. Kiedy w drzwiach sali stanął Slughorn, wszyscy weszli do pomieszczenia zajmując swoje miejsca przy kociołkach. Teddy usiadł obok Meggie. Pracowali razem od czwartej klasy i musiał przyznać, że była dobrą partnerką do ćwiczeń. Nie była może geniuszem w dziedzinie eliksirów (Teddy sam przyznawał, że nigdy nie był choć w małym stopniu uzdolniony w eliksirach, ale zawsze udawało mu się zaliczyć egzaminy na przynajmniej Z), ale radziła sobie całkiem nieźle. - Dzisiaj będziemy przygotowywać eliksir przeciwko ukąszeniom bahanek. Jest on dość trudny do przygotowania, dlatego musicie być całkowicie skupieni. Listę składników i sposób przygotowania znajdziecie na stronie czterdziestej w podręczniku. A teraz zabierajcie się do pracy – powiedział profesor Slughorn siadając na swoim fotelu przed biurkiem. Od czasu Bitwy o Hogwart prawie się nie zmienił. Z jego głowy ubyło tylko trochę włosów, a na twarzy pojawiły się kolejne sieci zmarszczek. Mimo to, jak na swój podeszły wiek, trzymał się bardzo dobrze. Ted i Meggie pochylili się nad książką. Eliksir rzeczywiście był bardzo skomplikowany. Trzeba było dokładnie odmierzać ilość wszystkich składników i liczyć czas upływający ich dodania. Teddy poszedł do szafki stojącej w kącie po składniki, a Meggie rozpaliła ogień pod kociołkiem. Po półgodzinie salę wypełniała już para unosząca się znad kociołków. Ted ze znudzeniem kroił korzonki na małe kawałeczki, a Meggie mieszała powoli eliksir. W chwili, gdy Meggie pochylała się, żeby zobaczyć, czy eliksir ma taki kolor, jaki opisywany był w podręczniku, Teddy wrzucił pokrojone korzonki do eliksiru i mikstura wybuchła z głośnym trzaskiem oblewając ich i osoby siedzące najbliżej. W sali natychmiast rozbrzmiał hałas. Ktoś, odskakując od wrzącego eliksiru, wpadł na ławkę, która przewróciła się z impetem, a mikstura znajdująca się w kociołku wylała się, oblewając niczego niespodziewającą się Susan. Jakiś Krukon pośliznął się na jaskrawożółtym wywarze i upadł, uderzając boleśnie głową w róg kredensu ze składnikami. - Cisza! – wrzasnął Slughorn. Rzucił jakieś zaklęcie i dusząca para znikła. Widok był okropny. Wszędzie walały się poprzewracane krzesła, wszystko zalane było eliksirami, a na podłodze leżały szczątki kociołków. Wiele osób miało na sobie ślady niedawnej eksplozji. - Davis, Lupin, Sanders, Nelson i Richardson do Skrzydła Szpitalnego – powiedział Slughorn. – Reszta jest zwolniona. Teddy otoczył lewym ramieniem zapłakaną Meggie (prawym nie mógł nawet ruszać, bo całe pokryło się czerwonymi bąblami) i zaczął prowadzić dziewczynę do Skrzydła Szpitalnego. Zakrywała sobie drżącą ręką oczy. W momencie wybuchu pochylała się nad kociołkiem, więc to na jej twarz wylała się większość eliksiru. Pani Pomfrey szybko zajęła się Mickiem, Oliwerem i Susan. Podała im jakiś eliksir i zaczęła opatrywać rany mrucząc coś o braku zachowania należytej ostrożności i nie przestrzegania podstawowych zasad bezpieczeństwa. Gdy skończyła, pozwoliła im wyjść ze Skrzydła Szpitalnego, mówiąc tylko, aby po kolacji przyszli po drugą dawkę eliksiru. - Zobaczymy się później – mruknęła dziewczyna do Teda i pobiegła na transmutację. Pani Pomfrey pochyliła się nad Tedem mrucząc jakieś niezrozumiałe zaklęcia i wykonując skomplikowane ruchy różdżką. Potem dała mu jakiś pieniący się eliksir, który smakował obrzydliwie i chłopak o mało co nie wypluł go na podłogę. Odwróciła się od niego i poszła do Maggie, która leżała na łóżku obok z opatrunkiem na oczach i cicho łkała. Pielęgniarka powoli zdjęła bandaż i przyjrzała się źrenicom dziewczyny. Rzuciła klika zaklęć, przemyła jej oczy jakąś miksturą i ostrożnie zawiązała je opatrunek na oczach. - Będzie dobrze – powiedziała cicho. – Na razie masz bardzo podrażnione oczy i przez jakiś czas nie mogą mieć kontaktu ze światłem, ale za jakiś tydzień, czy dwa, wszystko wróci do normy. Wyciąg z aloesu powinien złagodzić ból. – Podeszła do stolika i odstawiła butelkę na miejsce. – A ty – powiedziała groźnie do Teda – masz mi się stąd nie ruszać. Wyjdziesz dopiero wtedy, kiedy uznam, że jesteś całkowicie zdrowy – mówiąc to skierowała się do swojego gabinetu zamykając za sobą drzwi. - Przepraszam… - powiedział cicho Ted. – To wszystko moja wina. Musiałem coś pomylić, dodać składniki w innej kolejności, czy coś takiego… - To nie twoja wina – odpowiedziała Meggie, starając się uśmiechnąć. – Szczerze mówiąc nigdy nie byłam dobra w eliksirach. - Nieprawda. Zawsze sobie dobrze radzisz. Masz tylko pecha, że pracujesz z takim beztalenciem jak ja. Meggie zaśmiała się cicho. Teddy pamiętał ją zawsze jako dość cichą dziewczynę. Zdawało mu się, że dość źle czuje się w dużym tłumie i nie lubi zwracać na siebie uwagi. Rzadko widywał ją w większej grupie rozchichotanych dziewczyn, zwykle przemykała korytarzami sama z naręczem książek, albo z jakąś ze swoich koleżanek. Z tego, co wiedział, dobrze się uczyła, jak na Krukonkę przystało, dostawała dobre stopnie, nauczyciele ją chwalili, ale nigdy nie błyszczała, nie była tak zauważana, jak inni dobrzy uczniowie, którzy oprócz tego, że dobrze się uczyli, mieli w sobie coś takiego, co przyciągało do nich ludzi. Po dłuższej chwili doszedł do wniosku, ze jej chyba to nie przeszkadza. Lubi to, a przynajmniej sprawia takie wrażenie. [ 819 komentarze ] Dodała Ted Lupin Sobota, 23 Sierpnia, 2008, 17:00 Dziękuję za wszystkie komentarze Następnego dnia po śniadaniu Ted, Ann i Andrew siedzieli w pokoju wspólnym Hufflepuffu, próbując chociaż odrobinę posunąć się w odrabianiu prac domowych. Ted rozrysowywał mapę nieba, Andrew pisał esej o zastosowaniu arsenu w eliksirach leczniczych, a Ann czytała jakieś grube tomiszcze dotyczące transmutacji chcąc przygotować się do sprawdzianu. W pomieszczeniu było niewiele osób. Większość wyszła na błonia, pragnąc skorzystać z ostatnich ciepłych dni tego lata. Andrew mruknął coś o tym, że właściwie mogliby pouczyć się na błoniach, ale Ann zbyła go, mówiąc, że jest tam za głośno. W pewnej chwili z dziury pod portretem wynurzyła się Rose. Brązowe loki spadały jej lekko na ramiona. W jasnych, błękitnych oczach pojawiały się iskierki. Podeszła do stołu zajmowanego przez Teda i jego przyjaciół i zapadła się w miękkim, żółtym fotelu. - Babcia Molly przesłała ci ciasteczka – zwróciła się do Teda i rzuciła mu sporych rozmiarów paczuszkę. – Uważa, że jesteś niedożywiony – powiedziała. - Zresztą, jak każdy w tej rodzinie. Jestem ciekawa, ile ona czasu spędza w kuchni… - Skąd znałaś hasło? – zapytał Ted. - Słyszałam, jak jakiś chłopak powtarzał je swojemu koledze – odparła. Pochyliła się nad jego mapą nieba i zaczęła się jej przyglądać. – Andromeda i Feniks są gwiazdozbiorami jesiennymi, nie letnimi, natomiast Orion i Wielki Pies zimowymi. Gwiazdozbiór Wężownika powinieneś rozrysować trochę wyżej, bo nie zmieści ci się Strzelec. - Skąd ty to wszystko wiesz? – Ted spojrzał na nią zszokowany. - Czytałam kiedyś trochę na temat astronomii. - Jakby było cokolwiek, o czym nigdy nie czytałaś… - mruknął. - Kto jako pierwszy odkrył Arsenit? - rzucił w powietrze pytanie Andrew, pochylając się nad swoim zapisanym niestarannym pismem esejem. - W formie czystej wyodrębnił go jako pierwszy Albert Wielki w XIII wieku, chociaż jego związki były znane już od starożytności - wyrzuciła z siebie na jednym wydechu Rose. - Niektóre przekazy jednak twierdzą, że odkryli go już wcześniej chińscy i arabscy lekarze ludowi - dodała znad książki Ann. - Rose wreszcie będzie miała kogo zanudzać swoimi wywodami naukowymi. Nie znalazła jeszcze nikogo, kto zrozumiałby chociaż o czym ona mówi - powiedział Ted. Rose zarumieniła się. Po jakimś czasie Andrew wreszcie uporał się z wypracowaniem i powiedział, że idzie polatać, bo ma już dość siedzenia nad lekcjami, a Ann poszła do dormitorium dziewczyn. Myślisz, że Albus naprawdę nie chce już ze mną rozmawiać? - zapytała nagle Rose. - Co? - zdziwił się Ted. - Dlaczego tak myślisz? - No bo James mówił, że teraz, kiedy Albus jest w Slytherinie, to nie będzie się już chciał z nami zadawać. Że uważa nas za gorszych od siebie i teraz będzie taki, jak wszyscy Ślizgoni. Ted już sam nie wiedział, co ma powiedzieć. Po chwili milczenia zaczął: - To nie tak. Albus w ogóle się nie zmienił. Cały czas jest taki, jak zawsze i na pewno nie uważa się za lepszego od nikogo. A może poszłabyś dzisiaj z nami do biblioteki? Umówiłem się tam o dwunastej z Albusem, jego kolegą i Ann. - W porządku. - Rose wyglądała na weselszą, niż wcześniej. Dziesięć minut przed dwunastą Ted, Ann i Rose szli przez prawie puste korytarze w kierunku biblioteki. Słońce przebijało się przez zakurzone szyby niemiłosiernie nagrzewając ceglane ściany i tym samym sprawiając, że w zamku było duszno. W bibliotece siedziało tylko parę osób z piątych i siódmych klas. Podeszli do stolika w kącie, przy którym siedział Albus ze swoim kolegą. Gdy usiedli na twardych krzesłach, niski, szczupły chłopak o czarnych włosach powiedział: - Jestem Tom. Kolega Albusa z dormitorium. Przez pewien czas rozmowa niezbyt się kleiła, ale w chwili, gdy ktoś wspomniał o nauczycielce transmutacji, wszyscy zaczęli zgodnie ją obgadywać i atmosfera się rozluźniła. - A wiecie, że Albus jest najlepszy na roku z eliksirów? Profesor Slughorn mówi, że talent do warzenia eliksirów na pewno ma po ojcu, który był podobno w tej dziedzinie mistrzem - powiedział Tom. Ted zaczął się śmiać, przypominając sobie, jak Harry opowiadał mu kiedyś o Księciu Półkrwi dzięki którego notatkom w starym podręczniku osiągał tak wysokie osiągnięcia w dziedzinie eliksirów na szóstym roku, a który później okazał się znienawidzonym przez niego profesorem. Reszta spojrzała po sobie, nie wiedząc, co tak go rozbawiło. - Właściwie nigdy nie zauważyłem, żeby tata był dobry w eliksirach. Większość wywarów zawsze przygotowuje mama - mruknął Albus. - Ale co cię tak śmieszy? - Nie chcę łamać twojego światopoglądu dotyczącego twojego ojca. Może kiedyś sam ci o tym opowie. Albus rzucił mu jeszcze jedno zdziwione i pytające spojrzenie, i wrócił do zadania z transmutacji. Ted mógł z całą pewnością uznać, ze był to udany dzień. Odrobił wszystkie prace domowe (z dużą pomocą Ann i Rose), przeczytał lektury uzupełniające i nawet pożyczył notatki Ann z transmutacji, by powtórzyć sobie materiał do poniedziałkowego sprawdzianu. Dlatego bez wyrzutów sumienia, że w dormitorium czeka na niego stos zadań, w niedzielny poranek, zaraz po śniadaniu poszedł z Andrewem na boisko do Quidditcha. Ted właściwe nigdy zbytnio nie interesował się Quidditchem. Znał zasady, umiał nawet dobrze latać na miotle, ale nigdy nawet nie myślał o tym, żeby wstąpić do drużyny, w przeciwieństwie do Andrewa, który od tamtego roku grał jako obrońca. Na błoniach oprócz nich nie było nikogo, większość znajdowała się jeszcze w Wielkiej Sali jedząc śniadanie. Poszli do szatni, wzięli kufer z piłkami, wypuścili tłuczki i kafla, wsiedli na miotły i wzbili się w powietrze. Ted, latając na swoim Gromie 160, jednej z najlepszych mioteł ostatnich lat, którego dostał od Harry’ego na czternaste urodziny, próbował przerzucić kafla przez jedną z trzech obręczy. Okazało się to trudnym zadaniem, gdyż Andrew był bardzo dobrym obrońcą. Po dziesięciu minutach, korzystając z faktu, że jego kolega zapinał spadający mu z ręki zegarek, przerzucił kafla przez jedną z bocznych obręczy. - Ej, to było nie fair - powiedział z udawanym oburzeniem Andrew, podając mu piłkę. - Trudno - zaśmiał się Ted, uchylając się przed tłuczkiem i znowu rzucając kafla w boczną obręcz, którą Andrew obronił koniuszkami palców. Grali jeszcze przez dwie godziny, w czasie których Tedowi udało się kilkakrotnie przerzucić kafla przez obręcz. - Powinieneś zgłosić się do drużyny. Naprawdę dobrze latasz. W środę są eliminacje - powiedział Andrew, kiedy zmęczeni, ale zadowoleni szli w stronę zamku. - Nie, dzięki. Czuję, że w tym roku i bez treningów Quidditcha nie będę miał wolnej chwili dla siebie. - Myślisz, że mnie znowu przyjmą? - zapytał. - Żartujesz sobie? Nie znajdzie się nikt lepszy od ciebie. W tamtym roku pokazałeś już, na co cię stać. Byliśmy tak blisko wygrania Pucharu Quidditcha... - Nie przypominaj mi - mruknął Andrew. - Dziesięć punktów! Zabrakło nam dziesięciu punktów! - No, ale mieliśmy przynajmniej drugie miejsce. Zaraz po Ślizgonach. W tym roku też mamy duże szanse. -Tego nie byłbym taki pewny. Połowa drużyny odeszła w tamtym roku. Nie wiem, czy znajdziemy takich dobrych ścigających jak David i Mary. W poniedziałek po śniadaniu poszli na pierwszą w tym dniu lekcję, transmutację. Kiedy zadzwonił dzwonek, obwieszczając początek zajęć, wszyscy uczniowie stali już przed salą czekając na nauczycielkę, która bez słowa otworzyła drzwi klasy i wpuściła ich do środka. - Macie czas do końca lekcji - powiedziała i machnęła krótko różdżką, a pergaminy znajdujące się na jej biurku wzbiły się w powietrze i wylądowały kolejno przed każdym z uczniów. Ted niepewnie spojrzał na swoją kartę z pytaniami. 1. Wymień siedemnaście gatunków zwierząt, które nie podlegają transmutacji między gatunkowej. Pamiętał, że o tym czytał. Gdzieś w notatkach Ann było o tym napisane. Przeszedł do kolejnego pytania, zostawiając sobie poprzednie na koniec. 2. Zacytuj trzy prawa Pergiego. Cholera, zaklął. Ja nawet nie wiem, kim był ten Pergi. Po lekcji wszyscy wywlekli się z sali z nietęgimi minami. - Odpowiedziałem na sześć pytań. Sześć z czterdziestu - mruknął Andrew, kiedy wspinali się na skrzypiące, drewniane schody. - Nie liczę na nic powyżej O - dodał Michael. - I nie będę zaskoczony, jeżeli będzie to najwyższa wystawiona przez nią ocena. Nie licząc kilku wyjątków - dodał, patrząc na Ann. - Daj spokój - mruknęła dziewczyna. - Przy takich wymaganiach mogę się pożegnać z OWTMem z transmutacji. Odpowiedzi na niektóre z tych pytań nie było nawet w naszym podręczniku… [ 1162 komentarze ] Dodała Ted Lupin Piątek, 01 Sierpnia, 2008, 06:00 W czwartek popołudniu, kilka dni po rozpoczęciu roku szkolnego, Ted, idąc słabo oświetlonym korytarzem, wracał do Dormitorium Hufflepuffu. Na ścianach, w migotliwym świetle starych lamp poruszały się portrety czarodziejów w złoconych ramach. Gdy doszedł do rogu, by skręcić w sąsiedni korytarz, usłyszał znajome głosy. Przystanął, nasłuchując. Następnego dnia po lekcjach Ted, z braku innych rzeczy do roboty (nie licząc powtórzenia całego materiału, przeczytania kolejnych trzech rozdziałów i napisania eseju na cztery stopy pergaminu o sposobie użycia i skutkach ubocznych zaklęcia Evafareo z transmutacji, przeczytania lektury uzupełniającej z zaklęć, rozrysowania gwiazdozbiorów letnich na mapie nieba na astronomię, nauczenia się kolejnych pięćdziesięciu znaków runicznych na starożytne runy i napisaniu eseju o zastosowaniu arsenu w eliksirach leczniczych) wyszedł na błonia. Andrew był zajęty polerowaniem swojej miotły, Ann siedziała w bibliotece z Susan, próbując wyjaśnić jej podstawowe zasady transmutacji, a Michael zaczytywał się w jakiejś książce przygodowej, więc był skazany na samotny spacer. Idąc między długimi źdźbłami trawy i mijając rosnące tu i ówdzie ogromne dęby o rozłożystych konarach dostrzegł samotną, majacząca w oddali postać. Siedziała na brzegu jeziora w cieniu wysokiej lipy. Ted poszedł w tamtą stronę, pragnąc jej się lepiej przyjrzeć i okazało się, że siedział tam.. Albus. - Hej - powiedział, podchodząc do niego i siadając obok. - Cześć - mruknął Albus i po chwili ciszy dodał - Rozmawiałem z Jamesem… - Wiem. Albus spojrzał na niego zdziwionym wzrokiem marszcząc brwi i po chwili zapytał: - Powiedział ci? -Niee - mruknął i zrobiło mu się głupio. - Ja… no… przypadkiem słyszałem, jak rozmawialiście… Chłopak posłał mu jeszcze bardziej zdziwione spojrzenie i powoli powiedział: - Wiesz, nigdy nie mogłem zrozumieć, jak tiara mogła przydzielić cię do Hufflepuffu… Oboje się roześmiali. - Ale tak na poważnie, to Jamesem się nie przejmuj. Przejdzie mu, zobaczysz. To tylko kwestia czasu. A teraz może pójdziemy do Hagrida? Obiecałem Harry’emu, że jak będę w Hogwarcie, to do niego wpadnę. Okrążyli błękitne jezioro, w którego poruszanej przez wiatr tafli odbijało się słońce, przeszli obok grządek dyni i zapukali do chatki. Chwilę później w drzwiach pojawił się Hagrid i Kieł, który zaraz obślinił ich ze szczęścia. - A, to wy, cholibka, wejdźcie. W pomieszczeniu było dość ciepło. Mimo, że na dworze temperatura przekraczała dwadzieścia stopni Celsjusza, w kominku tlił się ogień. W jednym koncie izby stało ogromne łóżko pokryte byle jak kocami. Obok stała drewniana szafa i fotel, który zdaniem Teda mógłby służyć za sofę, na której spokojnie pomieściłoby się troje osób. Usiedli przy prostokątnym, dębowym stole. Hagrid postawił przed nimi dzbanek herbaty, trzy kubki i talerz z twardymi ciasteczkami. - Cholibka, Albus, słyszałem, że zostałeś przydzielony do Slytherinu. - I co w tym takiego złego? - zapytał już trochę zły, bo miał dość, że wszyscy traktują jego przydział jak jakąś sensację. - Nie, nie, tylko wiesz. Cała twoja rodzina od pokoleń była w Gryffindorze, no i wszyscy spodziewali się, że ty też będziesz… - A jak radzicie sobie na lekcjach? Macie dużo nauki? - zmienił temat. W ty momencie Ted przypomniał sobie o poniedziałkowej lekcji Opieki nad Magicznymi Stworzeniami i zapytał: - Hagridzie? Co ci się ostatnio stało? Ty jeszcze NIGDY nie zrobiłeś testu! - No wiesz, tak se, cholibka, pomyślałem, w tym roku zdajecie sumy i… - zaczął mówić, ale widząc niedowierzające spojrzenie Teda poddał się - No dobra, dobra. Pod koniec wakacji był u mnie dyrektor. - Ted uniósł brwi, więc Hagrid szybko powiedział - Nie, nie. To równy gość, z tego dyrektora. Przyszedł do mnie na herbatkę. Powiedział, że powinienem się bardziej postarać, no wiesz lepiej przygotować was do SUMów. - To co? Jako twój baaardzo dobry przyjaciel - powiedział, przeciągając sylaby - który przychodzi do ciebie na herbatki, odwiedza cię i zawsze ci pomaga dostanę oczywiście wcześniej pytania, najlepiej z odpowiedziami, jakie będą na teście? - Ted uśmiechnął się figlarnie. - I to jest przykład prawdziwego Puchona - powiedział Albus i wszyscy się roześmiali. Kiedy wychodzili z chatki Hagrida była za kwadrans dziesiąta. Szli powoli, delektując się chłodnym, czystym powietrzem. - Wiesz, coraz lepiej czuję się jako Ślizgon. Najlepiej dogaduję się z Tomem, mieszka ze mną w dormitorium. Inni jeszcze cały czas dziwnie się na mnie patrzą, ale najgorzej będzie ze Scorpiusem. - A jak idą ci lekcje? - zapytał Ted, zaskoczony nagłą wylewnością Albusa. - Najlepszy jestem z eliksirów, ale w ogóle nie rozumiem zaklęć i transmutacji. - Jutro jest sobota, więc jeśli chcesz, możemy się razem pouczyć w bibliotece. Z zaklęć jestem nawet dobry, gorzej z transmutacją. Ale mam koleżankę, która jest w niej bardzo dobra i na pewno ci wszystko wyjaśni. Może przyjdziesz z Tomem, to go poznam? - Jasne. To spotkamy się jutro o dwunastej w bibliotece - uśmiechnął się Albus. Przeszli cicho przez hol główny, minęli kilka pustych korytarzy, cały czas patrząc, czy nigdzie nikogo nie ma i zeszli długimi schodami pod ziemię. Szli przez ciemne lochy krętymi tunelami. W pewnym momencie obaj musieli skręcić w inną stronę, by dojść do swoich dormitoriów i Ted powiedział: - Uważaj, już po ciszy nocnej. Chyba nie chcesz zarobić szlabanu w pierwszym tygodniu szkoły, co? - uśmiechnął się i poszedł w stronę dormitorium Hufflepuffu. [ 559 komentarze ] Dodała Ted Lupin Środa, 23 Lipca, 2008, 21:14 Rano, gdy Ted wszedł do Wielkiej Sali panował tam już gwar. Wszyscy rozmawiali i śmiali się jedząc potrawy przygotowane przez skrzaty domowe. Ted usiadł przy stole Hufflepuffu obok swoich przyjaciół i powiedział ziewając: Piąty rocznik Puchonów i Krukonów tłoczył się przed wejściem do sali transmutacji. Uczniowie śmiejąc się siadali na swoich miejscach i wyjmowali podręczniki. Do sali weszła wysoka, szczupła kobieta o czarnych, kręconych włosach do ramion i dużych niebieskich oczach. Usiadła na krześle, omiotła klasę szybkim, lustrującym spojrzeniem i zaczęła sprawdzać obecność. - W tym roku zdajecie SUMy - zaczęła. - Standardowe Umiejętności Magiczne. Wasz pierwszy prawdziwy egzamin, jeden z najważniejszych, jakie będziecie mieli w całym swoim życiu, egzamin, który zdecyduje o waszej przyszłej karierze. W tym roku nie będziecie zostawiać nauki na ostatni tydzień. Będziecie się uczyć już od dzisiaj. Od pierwszego dnia. Codziennie powtarzając materiał z poprzednich lat i zapamiętując kolejne zagadnienia. Do klasy OWTMowej przyjmę tylko najlepszych. Tylko osoby posiadające dużą wiedzę na temat transmutacji, osoby systematyczne i obowiązkowe. Transmutacja to jeden z najtrudniejszych przedmiotów, dlatego oczekuję, że to właśnie nad nim spędzicie najwięcej czasu. Radze się uczyć od początku, bo nie przewiduję żadnych taryf ulgowych - przerwała na chwilę i spojrzała na oniemiałą klasę. - Za tydzień zrobię dwugodzinny test sprawdzający waszą wiedzę z poprzednich pięciu lat. Na następną lekcję proszę przygotować się z rozdziału pierwszego, drugiego i trzeciego, które dotyczą transmutacji międzygatunkowej. Dzisiaj zajmiemy się… - Nie nauczę się tego. Nawet jeżeli przez cały tydzień będę zarywać noce i tak nie zdążę powtórzyć sobie całego materiału z pięciu lat! - mówiła Susan idąc szybko korytarzem. - I jeszcze te trzy rozdziały! - W takim tempie przerobimy cały podręcznik w miesiąc - zaśmiał się Michael. - Ale trzeba przyznać, że ma gadane. Mówiła przez ponad pół godziny bez jednego zająknięcia. Może wyuczyła się tego na pamięć? - uśmiechnął się Ted. - No i jst bardzo ładna… - mruknął Andrew. Ann rzuciła mu piorunujące spojrzenie i zmieniła temat: - Jaką mamy teraz lekcję? - ONMS. Posiedzimy sobie na trawie i będziemy karmić gumochłony - uśmiechnął się Ted. Mijając innych uczniów śpieszących się na lekcje szli przez holl prowadzący do drzwi wejściowych. Przeszli przez dziedziniec i znaleźli się na błoniach. Pogoda była piękna. Jasnoniebieskiego nieba nie pokrywała ani jedna chmura. Było ciepło. Lekki wietrzyk poruszał długie źdźbła ciemnozielonej trawy. Gdy doszli na skraj Zakazanego Lasu, Hagrid już tam na nich czekał. - W tym roku czekają was SUMy, więc tak se, cholibka, pomyślałem, że moglibyśmy powtórzyć materiał z poprzednich lat. Ted spojrzał na swoich przyjaciół zdezorientowany. Innych wyraźnie też dziwiło zachowanie Hagrida. - Chciałbym sprawdzić, czego się przez tamte dwa lata nauczyliście, więc zrobię wam za kilka lekcji taki mały teścik. A teraz pokaże wam… Po lekcji Ted chciał zostać na chwilę i porozmawiać z Hagridem, ale Ann uparła się, żeby wrócili do zamku, bo zaraz mają następną lekcję. Po lekcjach zmęczeni powlekli się do Pokoju Wspólnego Puchonów. - Czeka nas naprawdę trudny rok - powiedział Ted. - Nic nie mów - przerwała mu Susan. - Chcę się jeszcze nacieszyć tym jednym dniem. Chcę jeszcze tą jedną, jedyną noc przespać całą, bo jestem pewna, że od jutra zacznę je regularnie zarywać. - Wolę nawet nie myśleć, jak będzie w siódmej klasie… - mruknął Andrew. [ 952 komentarze ]
| Script by Alex |     Kolonie Harry Potter: Kolonie Travelkids Konkursy-archiwum ŻONGLER KSIĘGA HOGWARTU Nasza strona JK Rowling Nowości na stronie JKR! 
Związek Krytyków ...!Pamiętnik Miesiąca! Konkurs ZKP PAMIĘTNIKI : KANON Albus Severus Potter Nowa Księga Huncwotów Lily i James Potter Nowa Księga Huncwotów Pamiętnik W. Kruma! Pamiętnik R. Lupina! Pamiętnik N. Tonks! Elizabeth Rosemond Pamiętnik Bellatrix Black Pamiętnik Freda i Georga Pamiętnik Hannah Abbott Pamiętnik Harrego! James Potter Junior! Pamiętnik Lily Potter! Pamiętnik Voldemorta Pamiętnik Malfoy'a! Lucius Malfoy Pamiętnik Luny! Pamiętnik Padmy Patil Pamiętnik Petunii Ewans! Pamiętnik Hagrida! Pamiętnik Romildy Vane Syriusz Black'a! Pamiętnik Toma Riddle'a Pamiętnik Lavender PAMIĘTNIKI : FIKCJA Aurora Silverstone Mary Ann Lupin! Elizabeth Lastrange Nowa Julia Darkness! Joanne Carter (Black) Pamiętnik Laury Diggory Pamiętnik Marty Pears Madeleine Halliwell Roxanne Weasley Pamiętnik Wiktorii Fynn Pamiętnik Dorcas Burska Natasha Potter Pamiętnik Jasminy! INKUBATOR Alicja Spinnet! Pamiętnik J. Pottera Cedrik Diggory Pamiętnik Sarah Potter Valerie & Charlotte Pamiętnik Leiry Sanford Neville Longbottom Pamiętnik Fleur Pamiętnik Cho Pamiętnik Rona! Pamiętniki do przejęcia Pamiętniki archiwalne CIEKAWE DZIAŁY (Niektóre do przejęcia!) >>Księgi Magii<< Bestiarium HP! Biografie HP! Madame Malkin W.E.S.Z. Wmigurok OPCM Artykuły o HP Chatka Hagrida! Plotki z kuchni Hogwartu Lekcje transmutacji Lekcje: eliksiry Kącik Cedrica Nasze Gadżety Poznaj sw�j HOROSKOP! Zakon Feniksa
| ||||||
|
linki |
Aż mi się miło robi, jak słyszę te wszystkie pozytywne opinie.